Roger Vachaudez: “Ik was die nacht als chef-machinist van de Koninklijke Marine aan boord van een mijnenveger. Rond half één maakte een matroos me plots wakker. Ik moest de hoofdmotor starten. Omdat we in Oostende aan de kaai lagen, dacht ik eerst dat het een grap was.”

“Pas toen ik, op weg naar de machinekamer, op het bovendek toekwam besefte ik hoe ernstig de situatie was. Overal waar ik rond me keek zag ik water. De zee had de kaai helemaal overspoeld en het schip dreigde met zijn buik op de kaai terecht te komen. Ik haastte me naar beneden en liet de motor de hele nacht draaien.”

Alles was vernield

“De volgende ochtend verlieten we het schip om hulp te bieden in het centrum van de stad. Oostende stond volledig blank. Omdat de riolen kapot waren kon het water niet wegtrekken. Met roeiboten bereikten we mensen die op de bovenverdieping van hun huizen waren geklommen en daar nog steeds vol angst op hulp wachtten.”

“Ook de kazerne was een chaos en moest leeggepompt worden. De keuken, de materiaalposten, … alles was kapot. De storm had alles vernield.”

“Hoe vreemd het ook klinkt, de Watersnoodramp van 1953 zorgde ervoor dat de marine meer aanzien kreeg. Vóór de storm werd de marine met argusogen getolereerd in Oostende. Na de storm zorgden de bemanningsleden van het schip Kamina voor het eten van de inwoners van het stadje.”

“Daarnaast waren er, door de storm, allerlei obussen van de Tweede Wereldoorlog op het strand terecht gekomen die door de marine samen met het ander vuil werden opgeruimd. Hierna veranderde de mening van de bevolking en droegen zij ons op handen.”

Blind avontuur

“Omdat de storm Nederland nog harder had getroffen en de Nederlandse regering de hele wereld om hulp vroeg, vertrokken we diezelfde avond nog richting de Oosterschelde. Aangezien alles zo snel ging, was onze missie ietwat geïmproviseerd. Onze mijnenveger werd als transportschip gebruikt voor hulpgoederen.”

“Onze slaapplaatsen gebruikten we om kisten vol met voedsel, dekens en lampen te stockeren. De grootste kisten waren op het dek vastgesjord. De zee was nog altijd onrustig en de bevelhebbers van de loodsboten die ons uit de Oostendse haven hadden moeten slepen, weigerden dat te doen.”

“Met gevaar voor ons eigen leven en zonder hulp, vertrokken we samen met vier andere mijnenvegers blind op avontuur. Van de hele expeditie was dat één van onze grootste uitdagingen. Ons schip rolde van de ene kant naar de andere. Ik begrijp nog altijd niet hoe we in Nederland zijn geraakt.”

“Hoe groot de schade ook was in België, de grootste ellende werd pas duidelijk toen we in Nederland aankwamen. Rond zes uur ’s morgens begonnen wij bij de eilanden van de Oosterschelde met het bieden van hulp. Het was een stralende dag: de zon scheen en de storm was verdwenen. Toch waren de gevolgen van de  ramp overduidelijk te zien.”

“Toen ik aan dek kwam kon ik mijn ogen niet geloven. Daken van huizen, hopen dierenlijken, duizenden ajuinen, … je kan je niet voorstellen wat er op zee voorbij dreef. Vóór de haven van Zierikzee, een stad in de Nederlandse provincie Zeeland, lag het vol met vissersschepen.”

“De vissers die de storm hadden overleefd, voeren er wat verdwaasd en onwetend rond. Omdat zij door de vloed de haven niet konden binnenvaren wisten zij niet hoe het met hun familie gesteld was.”

“Op zo’n momenten heb je als marinier geen tijd om emotioneel te zijn of om aan je familie en vrienden te denken. Alles gaat veel te snel. Het enige waar je aan denkt is je eigen veiligheid en die van je collega’s. Toch had ik na de ramp een blijvend gevoel dat we allemaal slechts kleine mensen zijn tegenover de natuur. Wat je ook doet, de natuur wint altijd.”