Het al even trieste als lachwekkende voorstel van N-VA-fractieleider André Gantman om het stadsdichterschap af te schaffen en de dichters in te zetten om het Nederlands van anderstaligen te verbeteren, lokte woensdag heel wat protest uit. Op de sociale media ontstonden er prompt actiepagina’s om het stadsdichterschap te redden en onder meer Peter Holvoet-Hanssen, stadsdichter 2010-2011 en Behoud de Begeerte-directeur Luc Coorevits toonden zich openlijk verbolgen.
Gisterenavond al bleek dat het idee dat Gantman tijdens de laatste gemeenteraad lanceerde niet bewaarheid zou worden. Schepen voor Cultuur Philip Heylen (CD&V) gaf aan zich volledig achter het stadsdichtersproject te scharen. En ook Gantman zelf krabbelde ondertussen terug.
Much ado about nothing, zo zou je kunnen concluderen. Alleen is de N-VA er op zeer korte termijn in geslaagd om een sfeer van angst te zaaien. Na het debacle rond het De Coninckplein en een provocerend decemberessay zit de schrik er bij cultureel Antwerpen goed in om niet alleen in te boeten op subsidies, maar ook op artistieke vrijheid.
Al even frappant is dat de N-VA door dit soort acties zichzelf op de voorgrond weet te plaatsen en andere politieke feiten volledig van het voorplan verdringt. Dinsdag kwam immers in het nieuws dat de N-VA stevig de wind van voren had gekregen van de oppositie in de Antwerpse gemeenteraad.
Woensdag was dit dankzij Gantman echter al snel weer vergeten. Wie de moeite deed om even te kijken naar wat er op de afgelopen Antwerpse gemeenteraad aan bod is gekomen, ziet immers dat er naast de provocatie van André Gantman heel wat heikele thema’s gepasseerd zijn.
Freya Piryns (Groen) haalde bijvoorbeeld het capaciteitstekort van de Antwerpse scholen aan en Peter Mertens (PVDA+) interpelleerde in verband met die andere recente provocatie: het overhaast en onnodig uitgevoerde samenscholingsverbod in Borgerhout en de Seefhoek van zaterdag 12 januari.
Ook de stevige kritiek die de oppositie uitte op het bestuursakkoord raakte al snel ondergesneeuwd dankzij Gantmans welgemikte uitspraak. Zo werd het gebrek aan concrete plannen en cijfers in het bestuursakkoord gehekeld, kwamen er vragen over de lange wachtlijsten voor sociale woningen en werd de vrees geuit dat de verkeersveiligheid er in Antwerpen niet op vooruit zal gaan.
De N-VA is er met andere woorden in geen tijd in geslaagd om het Antwerpse klimaat te doen omslaan, en vooral ook om de aandacht af te leiden van de echte problemen. De vraag is of de andere partijen zich daarbij moeten neerleggen.
En vooral of ze niet hoogdringend strategieën moeten uitdenken om dit soort debacles te counteren. Temeer omdat de meerderheid van de kiezers niet op deze partij gestemd heeft.
