“Ik was 14 jaar. Midden in de nacht stormden drie Israëlische militairen ons huis binnen. Mijn ouders werden tegen de muur geduwd. Ik werd geblinddoekt en mijn handen werden aan elkaar getapet. Vervolgens werd ik in een jeep gesleurd. De soldaten sloegen me tot we in het Israëlische detentiecentrum op de Westelijke Jordaanoever aankwamen. Daar bevalen ze me mijn mond te openen. Ze stopten er een pistool in en zeiden: ‘Beken of we schieten.’ “
Die avond staat op het netvlies gebrand van de nu inmiddels 16-jarige Saleh Abu Sharar, een Palestijnse ex-kindgevangene. Samen met de 16-jarige Rabee Awad, getuigde hij op de conferentie ‘Gevangenschap is geen kinderspel’ over zijn arrestatie en verblijf in een gevangenis in Israël. De conferentie vond plaats op 24 november in Brussel en was een initiatief van de vzw Palestina Solidariteit. De vzw wil de verhalen van deze kinderen, die zelden de westerse media halen, onder de aandacht brengen.
Schenden en negeren van kinderrechten
Ouders weten vaak niet waar hun kind is. Dikwijls worden de voorarresten zonder proces tot drie maanden verlengd. Jongeren van 16 worden als volwassenen behandeld, wat volgens het Internationaal Recht verboden is. Zelfs wanneer het kind in overtreding is. De kinderen worden systematisch onderworpen aan lichamelijk en geestelijk geweld. Ze worden geslagen, seksueel gemutileerd, geblinddoekt, onthouden van slaap en langdurig geïsoleerd. Op deze manier bekennen de kinderen daden die ze niet hebben gepleegd en tekenen ze papieren in het Hebreeuws, die ze niet begrijpen.
De levensomstandigheden in de Israëlische gevangenis zijn onmenselijk: overvolle, onhygiënische cellen en nauwelijks medische voorzieningen. Toiletbezoeken en mogelijkheden om zich te wassen, worden beperkt. De kinderen krijgen slechte voeding en hebben geen recht op scholing. Israël lapt hiermee de kinderrechten aan zijn laars. Er is geen contact met de ouders en geen sprake van bezoekrecht of bescherming door een advocaat. Opvallend hierbij zijn de verschillen met de Israëlische kindgevangenen. “Deze hebben een apart rechtssysteem onder het Israëlisch burgerlijk recht, waarbij zij behandeld worden als jongere”, vertelt Ayed Abu Eqtaish, stafmedewerker van DCI-Palestine. Tussen 1 januari en 31 juli 2012 werd 6,5 % van de Israëlische kindgevangenen werkelijk een gevangenschap opgelegd. Voor de Palestijnse kinderen was dit 90%.
Sensibiliseren
Het VN-Comité voor de Rechten van het Kind en mensenrechtenorganisaties hebben in het verleden hevige kritiek geuit op de zaak. Zonder resultaat, want Israël blijft systematisch kindgevangenen mishandelen. Volgens Jan Wijenberg, oud-ambassadeur van Nederland, heeft Europa door WOII een zekere schroom om Israël ter verantwoording te roepen. Of zoals Piet de Bruyn, voorzitter van de bilaterale sectie België-Palestina van de IPU, het verwoordt: “We zijn het erover eens dat de politieke wil ontbreekt en dat is een schande.” Waar de media en politici falen, zijn mensen volgens Wijenberg aangewezen op burgeractivisme. Hij roept de Europese burgers op Israëlische producten te boycotten, zich te informeren en te sensibiliseren. De vzw Palestina Solidariteit doet een oproep om de petitie te tekenen die gericht is aan de Belgische Minister van Buitenlandse Zaken Didier Reynders en aan de Europese Hoge Vertegenwoordigster voor Buitenlandse Zaken Catherine Ashton.
