De nieuwe plaat met de op zijn minst krasse titel Allelujah! Don’t Bend! Ascend! (Geloofd zij God! Buig niet! Sta op!) is de opvolger van yanqui u.x.o. uit 2002. Het Canadese gezelschap ging zich tijdens de rest van het vorige decennium met allerlei zijprojecten bezighouden, maar sinds een paar jaar treedt de groep ook weer op. 

Gegroeid

De cd laat horen dat de groep niet aan komt zetten met een herneming van de oude sound. Dat laatste deed bij voorbeeld Dead Can Dance nog onlangs en hoe kunstig dat ook was, het was instant hol en overbodig. Niet zo GY!BE. Al kiemden sommige van de songs (of moeten we drones zeggen?) al een decennium geleden, maar de composities zijn inmiddels gegroeid en vallen nauwelijks te vergelijken met het oude geluid van de band. Natuurlijk zijn de negen leden nog steeds schimmen op het netvlies. Ze werken dus niet met een voorman of een ‘gezicht’, wat ons al zeer inneemt voor deze band. Bij deze Canadezen geen halfgoden die vooral producten zijn van de naarstige publiciteitsmachines, maar integere muzikanten die alles verpulverende muziek willen maken. 

Drones

De band klinkt nog steeds weids, gigantisch, maar heeft aan haar post-rock deze keer vooral veelgelaagdheid gevoegd. Geen eindeloze climaxen meer, maar ijzersterke repetitieve gitaarpatronen, scherper en gevaarlijker dan friese ruiters. En opmerkelijk: twee lange en twee korte nummers (de vinylversie bestaat dan ook uit een 12 inch en een single). Het is bovendien opvallend dat deze formatie met één uithaal de post-rock weer volledig op de kaart zet. 

Verdomhoek

Dat het genre namelijk in de verdomhoek zit, merkten we nog recent aan de (onterechte) lauwe reacties op de nieuwste cd van Mono. Mono’s For My Parents trok resoluut de kaart van de melodieuze melancholie van Ennio Morricone (ook een invloed op de vroege Godspeed You! Black Emperor), maar blijkbaar was het (we spreken nu van september…) bon ton om post-rock definitief af te schrijven tot… nu dus, de terugkeer van de Dark Knights. In het nu door iedereen nu fel gesmaakte ‘We drift Like Worried Fire’ hoor je die typische ijsheldere gitaren van Mono. De sound van GY!BE mag dan al veranderd en uniek zijn, toch staat ze niet alleen: sommige songs op de laatste cd van The Men (Open Your Heart) kunnen hier gerust qua geluid naast staan. Het mag duidelijk zijn dat post-rock niet op sterven na dood is, maar zich manifesteert in andere context. 

Mladic

En – Hoor ik u zeggen – de politiek? Wel, als een nummer ‘Mladic’ heet en een ander heel duidelijk verwijst naar de studentenprotesten in Quebec (‘Strung Like Lights at Thee Printemps Erable’), ja dan weet je al dat dit geheimzinnig gezelschap zich zorgen maakt over de toestand in deze wereld. Het antwoord van deze tedere iconoclasten is het produceren van een gigantisch, maar tegelijk zeer aangenaam geluid. De toon is soms dreigend, maar tegelijk gloort er hoop door, alsof dat precies de bijdrage kan zijn van dit negenkoppige postrockgezelschap om het tij in de wereld te doen keren. ‘Mladic’ is een duistere trip van 20 minuten, maar we horen oosterse franjes en doedelzakken. Meteen is ook de duisternis doorbroken en krijgt de luisteraar een geluidssculptuur, verslavender dan een verboden videogame. 

Koen De Meester

++++

Constellation

Niet te missen: live @ cirque royal op 07/11