De programma’s, die de landen in moeilijkheden – en de andere landen die aan de EU-criteria willen voldoen – opgelegd krijgen, zijn erop gericht in de budgetten te snoeien, ten nadele van de meest kwetsbaren. Minder sociale bescherming en een afzwakking van de het sociaal overleg zijn het doel.
Het gaat hier om een systematische ontmanteling van het sociaal model dat van Europa het continent heeft gemaakt waar geavanceerde democratieën tot nog toe de regel waren en de sociale ongelijkheden de uitzondering. De zuidelijke landen verkeren vandaag op sociaal vlak in nood, terwijl de ongelijkheden overal toenemen.
Sommige economische programma’s moedigen regelrecht de oprichting van vrijhandelszones in Europa aan, wat de landen die het nu nog goed doen doodconcurreert en aantast. Dit is onaanvaardbaar. Wat de Griekse, Portugese, Ierse en Spaanse werknemers meemaken keert vroeg of laat als een boemerang terug en dan zal het de beurt zijn aan de werknemers uit de Noord-Europese landen.
De situatie van de jongeren is ondraaglijk. In verschillende zuidelijke landen bedraagt de jeugdwerkloosheid al (bijna) 50% en overal in Europa nemen de precaire arbeidsvoorwaarden toe.
Bezuinigingen leiden niet enkel tot sociale noodtoestanden, ze blijken ook een volledige mislukking te zijn. Ze bieden geen oplossing voor de enorme schuldenlast en slagen er niet in het “vertrouwen van de markten” te herstellen. Integendeel, het soberheidsbeleid verzwakt de overheidsfinanciën nog meer.
Zelfs al zouden Griekenland en Spanje geen tekort vertonen, toch zouden zij door de ineenstorting van hun bruto binnenlands product (BBP) en economische activiteit, en door de onhoudbare rente, binnen de kortste keren weer bezwijken onder een uitzichtloze schuldenlast.
Wie wordt daar beter van?
Het casinokapitalisme ligt aan de basis van alle problemen die we vandaag kennen. Het systeem heeft gefaald, maar het kapitaal wordt niet in vraag gesteld. Sterker nog, het blijft beschermd. De bankiers blijven in een comfortabele situatie de rentevoeten manipuleren en de regeringen zorgen ervoor dat de gewone mens het falend systeem blijft betalen.
De EU-instellingen, de Europese Raad, de Europese Centrale Bank, het Internationaal Muntfonds zouden naar een fiscale rechtvaardigheid moeten streven, komaf maken met oneerlijke concurrentie en belastingontwijking en uiteindelijk – maar niet alleen – een taks op financiële transacties invoeren.
In plaats daarvan roepen ze op tot structurele hervormingen, tot een verlaging van de minimumlonen en van de pensioenen, en vragen ze te snoeien in de werkloosheidsuitkeringen. Dit terwijl er nog nooit zoveel ontslagen zijn geweest. Het is niet alleen onrechtvaardig, het haalt ook niets uit! Waar Europa nood aan heeft, zijn investeringen en waardige lonen om een duurzame groei te kunnen verzekeren.
Het Europees Vakverbond (EVV) zal er alles aan doen om het tij te doen keren. Om duurzaam uit de crisis te geraken moeten de mechanismen en beleidslijnen die bijdragen tot het wegwerken van de sociale ongelijkheden, hersteld en versterkt worden.
Het EVV is voor een Europa dat enkel voor kwaliteitsvolle banen gaat, een Europese Unie waar waardige lonen, sociale vooruitgang en sociale rechtvaardigheid de norm zijn. Wij verzetten ons tegen het ontmantelen van het Europees sociaal model, dat een bron van inspiratie is voor alle werknemers ter wereld.
Het EVV heeft een sociaal project voor Europa. De beleidsvoerders die momenteel over een nieuw verdrag onderhandelen, moeten beseffen dat wij het ernstig menen wanneer wij eisen dat de prioriteit naar de sociale rechten gaat, in plaats van naar meer economische liberalisering.
Bernadette Ségol, Secretaris-generaal van het EVV
Ignacio Fernández Toxo, Voorzitter van het EVV
Anne Demelenne, Algemeen Secretaris van het ABVV
Rudy De Leeuw, Voorzitter van het ABVV
Claude Rolin, Algemeen Secretaris van het ACV
Marc Leemans, Voorzitter van het ACV
Jan Vercamst, Nationaal Voorzitter van de ACLVB
