Wees gerust : het gaat hier niet over de oranje papiertjes die in 1 gezin op 6 elke week overhandigd worden in ruil voor de wekelijkse poets- of strijkbeurten. Wees gerust: die cheques kunnen eindeloos worden bijgedrukt. Laat de persen maar draaien : op naar de 200.000.000 cheques per jaar. Hoera!
Het gaat over de werknemers: die zijn bijna op. En dat is ook heel begrijpelijk. In 2011 ging het over een slordige 150.000 werknemers. Dat is meer dan al het personeel van ons leger, BPost, de NMBS, Belgacom en alle grootwarenhuizen samen. Kan tellen, nietwaar. Dat personeel geraakt dus op.
De beste illustratie hiervan is dat bedrijven al een heel pak werknemers uit het buitenland ‘importeren’. In 2010 bijvoorbeeld ging het over meer dan 10.000 Polen. Een doorn in het oog van de minister want vanaf 1 juli 2012 moeten 60 procent van de nieuwe aanwervingen uitkeringstrekkers zijn, dus voornamelijk Belgen.
Gezien de bijzonder hoge kostprijs van het dienstenchequestelsel is de maatregel te rechtvaardigen. Het is logisch dat men probeert Belgische uitkeringsgerechtigden aan de slag te krijgen.
Want er is wel degelijk een probleem met de Belgische arbeidsmarkt. Ondanks het feit dat ons land de opeenvolgende crisissen relatief goed doorstaan heeft blijven bijzonder veel mensen werkloos. We worstelen met meer dan 400.000 uitkeringsgerechtigde werkzoekenden waarvan een pak kortgeschoold is. Een ideale reserve om uit te putten! En toch zal het personeel opgeraken.
Dat komt omdat er sinds de creatie van het stelsel weinig of geen aandacht is geweest voor de loon- en arbeidsvoorwaarden van de dienstenchequewerkneemsters. Klanten en bedrijven zijn altijd in de watten gelegd. Nog altijd incasseren de vooral grote bedrijven in de sector dikke winsten. Klanten betalen nog altijd een schijntje voor een toch wel puike en immens populaire dienstverlening. Maar hoe staat het met de werknemers?
Die gaan werken om de kosten voor hun verplaatsingen te betalen. Per jaar wordt er 300.000.000 kilometer afgelegd, waarvan twee derde met de auto. Noodgedwongen omdat alternatieven ontbreken. Doe het maar: met een brutoloon van amper 10 euro per uur en een kilometervergoeding tussen 13 en 15 cent per kilometer een auto kopen, verzekeren, onderhouden en geregeld voltanken.
Je kunt natuurlijk proberen werkzoekenden te activeren, hen dwingen een job aan te nemen, hun uitkering afpakken. Je kunt ongeschoolde jongeren een trap onder hun kont geven om te gaan poetsen. Je kunt werkzoekende mannen dwingen de dweil ter hand te nemen. Terecht, zegt de publiek opinie.
Maar die mensen gaan dat niet doen zolang ze hun verplaatsingen uit eigen zak moeten betalen om die job te doen. Heel terecht, zegt de vakbond.
