Smeerpijp
Nieuws, Samenleving, Politiek, België, Het land van de 1000 schandalen -

Smeerpijp

'Smeerpijp' is de populaire naam voor de afvalwatercollector langs het Albertkanaal van Genk naar Antwerpen. Werken doet hij nooit, geld kosten des te meer.

woensdag 1 augustus 2012 05:35
Spread the love

De afvalwatercollector is bedoeld om het afvalwater van naar schatting vijfentwintig fabrieken waaronder Tessenderlo Chemie af te voeren naar de Schelde. In 1970 beginnen de werkzaamheden, in 1974 zou de smeerpijp bedrijfsklaar moeten zijn. Kostprijs zeven miljard frank en dat is, zoals bijna gebruikelijk in België, veel meer dan oorspronkelijk is geraamd, liefst vier maal meer.

Veel erger nog is dat er nog nooit één druppel afvalwater door deze pijpleiding is gevloeid. Zowat alles wat fout kan zijn, is ook fout: men vergeet te bestuderen wat er allemaal in dat afvalwater zit, veel mogelijke klanten bouwen zelf zuiveringsinstallaties en haken dus af, er is kritiek op de materiaalkeuze, de drie ingenieursbureaus die elk een stuk van de pijp plannen kiezen telkens voor een ander materiaal, er zijn problemen met de druktorens, de wachtbekkens, de parallelle buizen en de verbindingen met de hoofdpijp, de – soms ontbrekende – elektrische aansluiting, met verroeste elektrische leidingen en ook het centraal besturingssysteem doet het niet. Van controle door de bouwheer, het ministerie van Volksgezondheid, is amper sprake. Pas veel later schrijft Openbare Werken een vernietigend rapport.

De overheid eist achthonderd miljoen schadevergoeding van de aannemers. Maar in 1991 gebeurt net het omgekeerde. Er komt een minnelijke schikking tussen de aannemers en het kabinet van staatssecretaris Miet Smet (CVP) waarbij de staat tweehonderd miljoen frank schadevergoeding moet betalen aan drie aannemers. ‘Verbazing alom’ is wellicht niet overdreven om de reacties te beschrijven.

Al vlug duiken er geruchten op over banden tussen de studiebureaus en CVP-politici, partijfinanciering en zelfs omkoping. Dergelijke informatie bereikt ook het Hoog Comité van Toezicht en moet blijkbaar ernstig bevonden worden want in december 1991 is er huiszoeking in de kantoren van de CVP. Het is ook dan dat de fameuze atoma-schriftjes van partijsecretaris Leo Delcroix in beslag genomen worden. Bij het Hoog Comité van Toezicht bestaat er namelijk een vermoeden dat Leo Delcroix zou bemiddeld hebben bij het akkoord tussen aannemers en Belgische staat. Voor die bemiddeling lijken aanwijzingen te vinden in de schriftjes van partijsecretaris Delcroix en dat voedt het vermoeden dat daar iets van partijfinanciering tegenover heeft gestaan. Maar, van dat onderzoek is nadien officieel niets meer vernomen.

En de smeerpijp zelf heeft intussen een nogal merkwaardige bestemming gekregen. Op 26 september 1996 komt er een akkoord uit de bus tussen Vlaams minister van Leefmilieu en Tewerkstelling Theo Kelchtermans en vier drinkwatermaatschappijen. Hun overeenkomst voorziet dat er voortaan drinkwater zal worden vervoerd via de collector of ‘smeerpijp’. Vanaf voorjaar 1997 loopt er nu drinkwater i.p.v. afvalwater door de smeerpijp.

(zie ook Delcroix Leo, Hoog Comité van Toezicht)

uit het boek Barrez Dirk, Het land van de 1000 schandalen. Encyclopedie van een kwarteeuw affaires, Globe, 1997, 384 p. (geactualiseerde franstalige versie in 1998)

dagelijkse newsletter

take down
the paywall
steun ons nu!