Voor het podium stonden heuse rijen vouwstoeltjes opgesteld. Wie het geluk aan zijn zijde had, kon er genieten van een uitzonderlijk concert. Wie de stoeltjesdans ontsprong, mocht ergens achteraan al rechtstaand een glimp proberen op te vangen van het podium.

Wat bij sommigen ook wrevel wekte, was dat er tussen de stoeltjes vooraan lege wandelgangen waren, terwijl achteraan mensen elkaar stonden te verdringen. Mensen die bijgevolg in kleermakerszit een plaats in de lege rijen trachtten te veroveren, kregen een securityguard in hun nek die zei dat ze op die manier de veiligheid van ‘alle mensen’ in het gedrang brachten.

Rock’n’roll, baby! Voor een ticket van 50 euro en een drankprijs van 3 euro voor een pint, zou je toch wel verwachten dat ofwel iedereen een stoel kreeg, ofwel een eerlijkere rangorde gehandhaafd werd.

Waar het organisatorisch kreukelde, was er gelukkig Antony en het Metropole Orchestra om alle plooien plat te strijken, want een uitzonderlijk concert werd het in ieder geval. Antony leek in bijzonder goeie doen. Naar aloude gewoonte zong hij niet enkel, maar vertelde hij ook: over feminisme, over Ground Zero dat wel de republikeinse vlag leek en over zijn verliefdheid op een gestorven jongen (rechtse conservatievelingen sloegen dit concert beter over).

Mogelijks als sneer naar de organisatie vergeleek hij het publiek met een horde stokstaartjes en vertelde hij droogweg dat hij ‘de vorm van de zaal’ niet leuk vond.

Wanneer een ongemanierde zatlap uit het publiek Antony constant onderbrak in zijn vertellen, snoerde hij die de mond met “he’s my date for tonight“.

Antony speelde het bekendste uit al zijn albums: (o.a. Cripple & Starfish, Another World en The Crying Light), alsook een volledig naar zijn hand gezette cover van Beyonce’s Crazy In Love.

Door de toevoeging van het Metropole Orchestra klonken de nummers uitgebalanceerder dan op plaat, meer vrouw, minder jongen. Bij enkele nummers speelde hij ook zelf piano (o.a. tijdens het nog steeds nazinderende finalenummer: Hope There’s Someone). Al stond hij meestal centraal in een zwart kleed te zingen en daarbij vloeiende armbewegingen te maken.

Antony is het type artiest dat midden in een nummer stopt en opnieuw begint “omdat de klank niet goed zit”. Wat hij ook deed, hij werd voortdurend op handen gedragen door het publiek, dat haast na elke zin in de lach schoot. Waarop Antony eenmaal laconiek antwoordde “waarom lach je daarmee? Dat was niet als grap bedoeld”.

Kortom, hadden we op DeWereldMorgen.be een sterrensysteem gehad, dan kreeg Antony de volledige pot, en de organisatie een minpunt (al willen we Gent Jazz ook niet helemaal zwart schilderen: er waren opvallend positieve geluiden te horen aan de vrouwentoiletten. De wc’s waren naar ‘t schijnt zeer netjes en het ontbrak er aan wachtrijen.)