Veel mensen die jaren een fulltime job hadden, zien hun job plots gereduceerd tot enkele uren per week. Ze worden plots gedwongen om er een tweede of derde slecht betaalde job bij te nemen. Anderen wachten al maanden op de uitbetaling van hun loon.

Veel mensen slikken deze maatregelen uit vrees voor nog erger. In twee bedrijven besloten de werknemers zich te verzetten. Vandaag krijgt u een eerste verhaal over de staalbedrijf Halivourgia waar 400 arbeiders al acht maanden het bedrijf bezetten.

De arbeiders van het staalbedrijf Halivourgia in Elliniki, een industriële site even buiten Athene, houden hun bedrijf nu al acht maanden bezet. Ondanks de goede bedrijfsresultaten plaatste het management de arbeiders in oktober vorig jaar voor de keuze. Ofwel een loonsvermindering van 40 procent aanvaarden ofwel het ontslag van 180 arbeiders. 

Tijdens een vergadering verwierpen de arbeiders unaniem deze plannen en de directie reageerde met het ontslag van 34 mensen. De arbeiders gingen daarop prompt in staking en bezetten sindsdien het bedrijf. Ze vragen de annulering van de plannen tot loonsvermindering en eisen dat de ontslagen collega’s opnieuw in dienst komen.

Het was al middag toen ik aankwam bij Halivourgia. Het was bloedheet. Aan de ingang zat een groepje arbeiders te vergaderen in de schaduw van het gebouw. Achteraf kwam ik te weten dat ze met de vakbond de uitslag van de voorbije verkiezingen bespraken. En hoe ze kunnen reageren op de te verwachten sociale achteruitgang onder de nieuwe door conservatieven gedomineerde regering.

“De regering zal zeker proberen om deze succesvolle bedrijfsbezetting te breken, maar onze strijd zal er alleen heviger door worden. We geven niet op”, zegt Sifonios Georgios. Hij werkt al 33 jaar in het bedrijf en is vakbondsafgevaardigde. Ik interview hem samen met zijn collega Harris Nholis. Nholis werkt al 14 jaar in het bedrijf en organiseert mee de staking.

Succesvolle bezetting

Nholis: “We bezetten het bedrijf sinds 31 oktober 2011. Dit is een van de meest succesvolle bezettingen sinds de crisis. Ik verdien normaal gezien 1000 euro per maand met 14 jaar anciënniteit. Door de nieuwe besparingsplannen zou ik nog geen 600 euro gaan verdienen. Dat is onvoldoende om mijn gezin te onderhouden en mijn rekeningen te betalen.” 

Georgios: “We bewaken het bedrijf volgens beurtrollen van acht uur. Dag en nacht. Niemand mag binnen en er mag ook niets uit het bedrijf weggenomen worden. We hebben verschillende teams. Een voedselteam dat op zoek gaat naar groenten en fruit op de lokale markt om uit te delen aan de arbeiders. Er is ook een vrouwenteam dat onze actie op alle mogelijke manieren steunt. En er is een fondsenwervingsteam. Dat zoekt geld voor onze solidariteitsrekening. We krijgen steun van buitenlandse vakbonden, partijen en solidariteitsbewegingen. Ook Griekse sympathisanten die regelmatig langskomen, geven donaties. Zo kunnen we momenteel elke arbeider een bedrag van 100 euro geven om de tien dagen.”

Nholis: “300 euro per maand is niet veel, maar is meer dan wat sommige arbeiders zouden gaan verdienen als ze instemden met de maatregelen. Veel collega’s in andere fabrieken zijn zelfs al lang niet meer uitbetaald. Op de scheepswerven wachten ze al maanden op hun geld. Sommigen hebben maar één dag per week werk. Maar 300 euro is zeker niet genoeg om al de kosten te dekken.”

Crisis misbruiken

Georgios: “Halivourgia heeft altijd goed gedraaid. Het is een staalbedrijf dat vooral exporteert. Het bedrijf was helemaal niet getroffen door de crisis. De directie misbruikt de crisis om onze lonen te verlagen. De laatste jaren was er zelfs veel meer werk. Tot bij het begin van de staking hebben we normaal gedraaid.”

“Halivourgia heeft een tweede vestiging in de buurt van Thessaloniki. De arbeiders daar hebben de besparingsplannen wel aanvaard. De vakbonden stonden er dichter bij de werkgever. Zij konden de arbeiders ervan overtuigen om de plannen te aanvaarden. Dat bedrijf draait nu de klok rond om het productieverlies door de bezetting hier op te vangen. Als het dan toch crisis is, waarom blijven ze dan produceren?”

”Als de directie dit bedrijf wil sluiten, mag ze ons gerust de sleutels geven. We willen de productie graag in eigen handen nemen. Maar dat voorbeeld zien de kapitalisten niet graag. Ze zullen het nooit toelaten.”

“Het is voor ons beter om de winsten te verdelen over de 400 families van de werknemers dan dat de winsten in de zakken van de baas verdwijnen. Dat is zelfs veel beter voor de economie. Want onze families zullen dat geld consumeren. En niet op een buitenlandse rekening plaatsen.”

Vrouwencomité: babymelk en facturen

Nholis: “Het vrouwencomité is een enorme hulp. Het ondersteunt de staking op alle mogelijke manieren. Vrouwen komen langs om te zien of arbeiders met kinderen iets extra nodig hebben. Speciale babymelk is meestal duurder. Ze organiseren zich en gaan op zoek naar babymelk. Verkopers proberen ze te overtuigen om die goedkoper te verkopen. Of ze gaan zelfs naar plekken waar die gratis te krijgen is.”

“Als er arbeiders of hun familieleden medicijnen nodig hebben, gaan de vrouwen onderhandelen in de ziekenhuizen. Ze vragen uitstel van betaling aan de sportclubs waarbij de kinderen aangesloten zijn. Voor arbeiders die hun kredieten bij de bank niet meer kunnen afbetalen, vragen ze een tijdelijke bevriezing. Ze gaan praten met de energiemaatschappijen om de facturen tijdelijk niet te betalen. Zo is er veel solidariteit voor onze bezetting. Natuurlijk lukt het niet altijd.”

Internationale steun houdt ons op de been

Georgios: “Mensen blijven motiveren voor een lange bezetting is niet gemakkelijk. De solidariteit en de honderden steunbetuigingen van vakbonden en sociale organisaties uit zowel Griekenland als de rest van de wereld geeft ons kracht om door te gaan.”

“Dagelijks komen mensen langs om ons een hart onder de riem te steken. De vakbondsmensen hebben een internationale campagne op touw gezet. En we praten veel onder elkaar over onze situatie. Dat helpt ook.”

“We zijn als proefkonijnen voor de Europese maatregelen die ze in heel Europa willen doorvoeren. We tonen dat mensen vechten voor hun rechten.”

Nholis: “Onze staking is rechtvaardig. We houden deze bezetting niet alleen voor ons, maar vooral voor de toekomst van onze kinderen. We vechten tegen de onmenselijke maatregelen die in de 21ste eeuw onze lonen reduceren tot aalmoezen. We willen werken voor een salaris waarvan we kunnen leven en accepteren geen loon waarmee je amper kunt overleven.”

“De Europese besparingsplannen maken Griekse families kapot. Waarom moeten we betalen voor schulden die wij niet hebben gemaakt? Niemand heeft ons ooit iets gegeven toen het goed ging met de banken.”

De media hebben een eigen boodschap

Georgios: “Zoals overal elders zijn ook de Griekse media verbonden met de macht en in handen van kapitalisten. Ze verspreiden hun eigen boodschap en wij passen niet in dat plaatje. Vakbonden worden in een slecht daglicht geplaatst, de beslissingen van de baas worden vergoeilijkt. Het enige wat de media doen, is mensen bang maken. Dat hebben we ook gezien bij de verkiezingen. De mensen hebben uit angst voor de conservatieven van ND gestemd. Niemand verwacht van ND maatregelen in het voordeel van de werkende mensen. Zij ondersteunen zoals gewoonlijk de werkgevers en de bankiers.”

“De nieuwe regering zal nog meer wetten goedkeuren die nog slechter zijn voor de werkende mensen. Zo is er sprake van de afschaffing van de dertiende en veertiende maand. Of ontslag zonder verplichte ontslagvergoeding. We geloven niet dat er iets zal veranderen als we niet vechten.”

Solidariteit, ons grootste wapen

Nholis: “We vragen Belgische werknemers om ons te ondersteunen. Een brief of kaartje sturen of financieel steunen. We weten dat jullie ook kampen met bedrijfssluitingen. De werkgevers, de kapitalisten, zijn wel solidair met elkaar. Ze beschermen elkaar en werken samen. Wij roepen de werkenden op om samen één blok te vormen, zowel nationaal als internationaal. Onze strijd is één.”

Georgios: “De solidariteit onder werknemers is ons grootste wapen. We moeten de angst doorbreken en samen de strijd aangaan om de macht terug te winnen. Want als we die aan de politiek overlaten, zullen we nooit een waardige leven hebben. Als we samen strijden, kunnen we de fabrieken zelf in handen nemen en een waardige toekomst opbouwen.”