Cursieve teksten zijn toelichtingen bij de vertaling

Persona non grata

Het maakt niet uit wie je bent, welke grootse dingen je hebt bereikt in je leven of welke giften je hebt gegeven aan de mensheid, als je Israël bekritiseert moet je je eraan verwachten ‘persona non grata’^[1] te worden.

Bereid je voor op een stortvloed van aanvallen. Mensen, die anders rationeel en deftig zijn, zullen zich één voor één aansluiten bij de domme clichés en vermoeiende verwijten die je persoonlijkheid, je karakter, je integriteit, zelfs je verstand in twijfel trekken. Je zal antisemiet worden genoemd, of zelfhatende Jood als je Joods bent. Men zal de Holocaust inroepen. Men zal je herinneren aan Hitler of Himmler^[2] en Goebbels en je misschien wel met nazi’s vergelijken, of met kapo’s als je Joods bent. Impliciet of expliciet zal men je beschuldigen van verborgen steun aan Joodse genocide of van het hebben van een diepgewortelde hoop daarop.

Ongelooflijk genoeg gebeurt deze nonsens niet in een of andere paranoïde marge maar binnen de overheersende culturele stromingen. Dit overkwam reeds Nobellaureaten als Desmond Tutu en Jimmy Carter^[3], beide werden ze antisemieten genoemd, oude gekken of erger, omdat ze het lef hadden de criminele politiek van Isaël te bekritiseren tegen de Palestijnen – de oorspronkelijke bevolking van het Heilige Land.

Het overkwam ook John Mearsheimer en Steven Walt omdat ze een uitstekend gedocumenteerde doorlichting^[4] publiceerden van de manier waarop Israël het Amerikaanse buitenlandse beleid manipuleert met behulp van hun binnenlandse (lees: Amerikaanse) gevolmachtigde lobby.

Rechter Richard Goldstone werd gebrandmerkt, verbannen en gestraft door zijn eigen gemeenschap omdat hij vaststellingen rapporteerde, die stellen dat Israël oorlogsmisdaden en misdaden tegen de mensheid heeft begaan in Gaza. Als reactie heeft hij zichzelf volledig gediskrediteerd als jurist door zijn goed onderbouwde legale besluiten, gebaseerd op onweerlegbare bewijzen, terug in te trekken, hoewel ze door al zijn collega’s en door de internationale rechtsgemeenschap werden bevestigd. (zie weblink onderaan voor dit rapport)

Tussen alle grofheden door noemden ze hem ‘kapo’ en ‘zelfhatende Jood’ en kreeg hij te horen dat hij niet welkom was op de ‘bar mitzvah’^[5] van zijn kleinzoon. Deze labels werden ook al intellectuelen zoals Norman Finkelstein en Noam Chomsky naar het hoofd geslingerd – de laatste werd effectief door Israël verboden om de Westelijke Jordaanoever te betreden om aan de (Palestijnse) Bir Zeit Universiteit te spreken. De lijst is te lang voor één artikel maar ze behelst de volledige waaier van internationale denkers, artiesten, intellectuelen, religieuze leiders, morele leiders en politieke figuren. Niemand is immuun voor deze waanzin.

Günter Grass en evidente waarheden

De wereld heeft echter nog steeds moedige mensen die bereid zijn belangrijke risico’s te nemen voor de rest van de mensheid. Alice Walker, winnares van de Pulitzer Price (Amerikaanse literatuurprijs), befaamde thrillerauteur Henning Mankell, de 84-jarige overlever van de holocaust Hedy Epstein en vele anderen zoals zij hebben hun leven geriskeerd om de bezetting van Gaza te doorbreken toen ze aan boord van de Freedom Flotilla(van 31 mei 2010) een groep ongewapende mensen vervoegden die humanitaire hulp brachten aan zij die werden aangevallen en die in een aantal gevallen werden vermoord door Israëlische strijdkrachten.

Nog anderen zoals Nobellaureat Mairead Maguire^[6] hebben mishandelingen en aanvallen geriskeerd, door zich uit te spreken voor de rechten van de Palestijnen tegen de ongebreidelde agressie van Israël.

De laatste in deze rij is Günter Grass^[7], de Duitse Nobellaureaat die een aantal evidente waarheden durfde te suggereren: dat Israël een robuust kernwapenprogramme heeft en dat zijn intentie om Iran aan te vallen een gevaar is voor de stabiliteit van de wereld.

De zogenaamde ‘enige democratie in het Midden-Oosten’ verbant hem om ooit nog het Heilige Land te betreden, dat toevallig ook mijn thuisland is. Ook ik word verboden om daar te leven, weliswaar voor andere redenen. Volgens de wetten van de staat Israël ben ik niet het juiste soort mens om de eigendom van mijn familie te erven en te leven waar mijn voorouders millenialang geleefd hebben. Maar ik wijk af.

Duitsland kijkt toe vanop de zijlijn

Günter Grass heeft verboden intellectueel en politiek territorium betreden en de kritiek tegen hem was zeer intens. De andere zijde van Duitslands stilte – als het over Israël gaat – bestaat uit luide en gerichte vermaledijding van de critici van Israël, alsof het een bij voorbaat vastliggende en logische conclusie is dat het perfect in orde is voor Duitsland om stil op de zijlijn te blijven zitten – met ogen, oren en lippen gesloten – en hulp en wapens te sturen naar een land dat zichzelf boven de wet heeft geplaatst, een land met een van de slechtste prestaties op gebied van mensenrechten in de wereld, een land dat geëngageerd is in systematische etnische zuivering van de oorspronkelijke bevolking van het land, dat het bezet houdt.

Als lid van die autochtone bevolking aanvaard ik niet dat het ‘begrijpelijk’ is voor Duitsland om zonder enige reserve steun te blijven geven aan Israël, wat er ook gebeurt. Dat komt natuurlijk goed uit, want het is niet Duitsland dat voor zijn eigen zondes betaalt. Dat doen wij, de Palestijnen.

Alles – thuis, have en goed, leven, bezittingen, hoop – werd ons afgenomen om boete te doen voor de zonden van Duitsland. Tot op vandaag creperen wij in vluchtelingenkampen die niet geschikt zijn voor menselijke wezens zodat elke Joodse man en vrouw dubbel staatsburgerschap kan hebben, één in eigen land en één in het mijne.

Wij zijn het die ons aan de andere kant bevinden van de wapens die Duitsland aan Israël levert. Het is Palestina dat van de kaart wordt geveegd. Het is onze maatschappij die wordt vernietigd. De stilte van Duitsland is gemakkelijk en komt goed uit maar ‘begrijpelijk’ is ze niet.

Wij herinneren ons

Israël is niet het ‘Jodendom’. Het is een kernmacht met de meest geavanceerde ooit door de mens gemaakte doodsmachines, die het frequent ontketent tegen een hoofdzakelijk ongewapend burgervolk dat het lef heeft zijn vrijheid te eisen. Het is een land dat momenteel honderden bepalingen van VN-resoluties verkracht en zowat elk bestanddeel van het internationaal recht. Het is een land dat werd veroordeeld door elke mensenrechtenorganisatie die de situatie ter plaatste ooit onderzocht heeft.

Het is een land met een veelgelaagde wettelijke en sociale infrastructuur die de waarde van een menselijk wezen afmeet aan zijn of haar godsdienst. Het is de regionale bullebak die een alomvattend vredesvoorstel heeft geweigerd dat door alle Arabische staten werd voorgesteld. Het heeft in het verleden Egypte, Libanon, Syrië, Jordanië en Irak aangevallen, steeds onder het voorwendsel van de preventieve oorlog. Nu wil het Iran aanvallen met hetzelfde voorwendsel, met het eeuwige mantra van de ‘existentiële bedreiging’.

We worden herinnerd aan de Joodse Holocaust. Dat is niet nodig want die herinneren we ons nog. We herinneren ons ook de Armeniërs, de Serviërs en we herinneren ons Rwanda. We herinneren ons ook de holocaust van de uitroeiing van de autochtone Amerikanen en de holocaust van de slavernij – 200 jaar van ontvoeringen, van kopen en verkopen van mensen als een consumptieproduct. We herinneren ons ook Deir Yassin, Sabra en Sjatila, Qibya^[8] en de vele andere wreedheden die Israël heeft begaan tegen de Palestijnen.

Hoe immens of onuitspreekbaar de misdaden ook zijn, dat geeft de slachtoffers geen vrijgeleide om misdaden te begaan in onschendbaarheid.

Niemand van ons kan volledig de eventuele gevolgen van een Israëlische aanval op Iran voorspellen maar we kunnen ons wel het immense verlies, het bloed, de chaos en instabiliteit inbeelden die in heel de regio zal weerklinken. Dat allemaal opdat Israël een onbedreigde militaire overheersing in de regio zou kunnen behouden.

Ik kan Günter Grass alleen maar bedanken voor dit kleine gebaar dat Duitsland maatregelen zou moeten nemen om niet langer medeplichtig te blijven aan de vernietiging van Arabisch of Perzisch(Iraans) leven.

Susan Abulhawa

The Electronic Intifada, 14 April 2012

Susan Abulhawa is mensenrechtenactiviste en auteur van het boek ‘Ochtend in Jenin’

Voetnoten

• [1]Persona non grata (niet welkome persoon) is een juridische term in het diplomatiek recht, meestal toegepast wanneer men een buitenlands diplomaat het land uitwijst. In het algemeen slaat het op eenieder die een bepaald land niet (meer) binnen mag.
• [2]Heinrich Himmler was het hoofd van de SS, de stoottroepen van de nazipartij, onder Hitler. Jospeh Goebbels was minister van propaganda in de regering van Hitler. Een kapo was een gevangene in de concentratiekampen die ongewapende leidende taken kreeg voor de bewaking van zijn medegevangen, een pervers systeem om de slachtoffers van de nazirepressie tegen elkaar op te zetten.
• [3]Desmond Tutu, Zuid-Afrikaans leider in de strijd voor de afschaffing van de apartheid, Nobelprijs voor de Vrede in 1984. Jimmy Carter, president van de VS (1977-1981), Nobelprijs voor de Vrede in 2002 voor zijn inzet voor de oplossing van conflicten. Auteur van ‘Palestine Peace Not Apartheid’ in 2006.
• [4]John Mearsheimer & Steven Walt, The Israel Lobby and US Foreign Policy, Penguin Books, New York, 2007.
• [5]Bar Mitzvah is het Joodse puberteitsritueel, zoals de katholieke plechtige communie.
• [6]Mairead Maguire, Noordierse vredesactiviste, Nobelprijs voor de Vrede 1976 samen met Betty Williams, eveneens vredesactiviste
• [7]Günter Grass, Nobelprijs voor literatuur 1999, auteur van o.a. De Blikken Trommel (1959)
• [8]Deir Yassin, Palestijns dorpje waar op 9 april 1948 107 Palestijnse mannen, vrouwen en kinderen werden afgeslacht door Joodse paramilitaire groeperingen. Deze slachting wordt algemeen beschouwd als het keerpunt in de strijd voor de nieuwe staat Israel omdat het de massale Palestijnse vlucht in gang zette. Sabra en Sjatila waren twee Palestijnse vluchtelingekampen in Libanon waar Libanese paramilitairen van 16 tot 18 september 1982 tussen 700 en 3500 mensen afslachtten. Het Israëlisch leger onder leiding van latere eerste minister Ariel Sharon nam zelf niet deel aan de slachting maar omsingelde wel de kampen om ontsnappen onmogelijk te maken. In het dorp Qibya werden in october 1953 een 60-tal Palestijnen, eveneens voor het merendeel vrouwen en kinderen, vermoord door een bataljon van het Israëlisch leger onder leiding van dezelfde Ariel Sharon.