Verdriet
Nieuws, België, Analyse, Busongeval zwitserland -

Verdriet

Soms gebeurt er iets dat uren en dagen door je hoofd blijft spoken. Het bericht dat 22 kinderen en 6 volwassenen omkwamen bij een ongeval met een Belgische bus in Zwitserland kwam als een schok.

woensdag 14 maart 2012 18:47
Spread the love

Het is nieuws waar je stil en machteloos van wordt. Op zo’n moment komen gevaar en dood heel dichtbij. Meer dan stilletjes huilen kan je niet doen.

Net als bij de ramp op Pukkelpop wordt op zo’n moment ook meteen gezocht naar oorzaken die dit leed kunnen verklaren. Was de tunnel wel veilig genoeg? Waren de chauffeurs wel fit? Waren er gordels aanwezig in de bus? Reageerde de overheid wel snel genoeg?

Het zijn normale vragen. En het is ook de taak van journalisten om kritisch te blijven. Als waakhond moeten zij nalatigheid opsporen, schuldigen zoeken… als die er zijn. Maar soms moeten we ook nederig zijn. Machteloos en de pijn verbijtend erkennen dat ongevallen gebeuren. Dat mensen fouten maken en dat ook de technologie niet feilloos is.

Als journalist haat ik dagen als deze. Ik wil gewoon mee rouwen. Op zo’n dag is er niets dat je aanspoort om achter het laatste nieuws aan te hollen. De feiten, dat ene zinnetje “bij een ongeval met een Belgische bus in Zwitserland kwamen 22 kinderen en 6 volwassenen om”, is genoeg.

Ik ben heel nieuwsgierig, schuim de hele dag nieuwssites af, maar op zo’n moment wil ik geen huilende ouders door een telelens zien. Dat doet te veel pijn. En dat wekt ook te veel schaamte op over de journalist die die beelden aan het schieten is.

Het zegt veel over onze mediamaatschappij dat op een dag van nationale rouw als deze zowel de minister van Media als de Raad voor Journalistiek een waarschuwing aan het adres van de media moeten uitsturen.

“Rondpunt, de belangenvereniging van verkeersslachtoffers, vraagt ons om uw aandacht te trekken op de moeilijke situatie waarin zij zich bevinden. Vandaar ook hun oproep om de onrust en de pijn  van de betrokkenen niet tegen hun wil in in beeld te brengen – zeker niet waar het close-up opnames betreft – en hen ook niet opdringerig te benaderen”, schrijft de Raad voor Journalistiek.

De minister van Media Ingrid Lieten maant journalisten aan om de nodige sereniteit te bewaren. Slachtoffers worden naar de website www.slachtoffersenmedia.be verwezen.

“Zo kunnen we ervoor zorgen dat de media hun werk kunnen doen en dat de slachtoffers niet nog een tweede keer slachtoffer worden,” zegt Lieten.

Een land in rouw na een dergelijk verschrikkelijk ongeval heeft geen megafoon nodig. Dat valt ook op op sociale media als Twitter en Facebook waar het vandaag stil is als in de gangen van een rouwkapel. Mensen betuigen hun medeleven, schrijven ‘slik’ of verspreiden een rouwregister en zoeken steun. Geen speculatie, geen sensatie. Gewoon verdriet van gewone mensen. Op zo’n dag is er niets anders nodig.

take down
the paywall
steun ons nu!