Hana Shalabi is op 14 augustus 1960 in het Palestijns dorp Bruqin (nabij Jenin op de Westelijke Jordaanoever) geboren in een landbouwersgezin van 9 kinderen. Haar broer Samer werd op 29 september 2005 doodgeschoten door het Israëlische leger, dat het dorp was binnengevallen. Op 14 september 2009 werd ze een eerste maal gearresteerd en in administratieve hechtenis gehouden.
Na twee jaar administratieve opsluiting kwam ze vrij, in het kader van de gevangenenruil voor de vrijlating van de Israëlische soldaat Gilad Shalit. Amper 4 maand later werd ze, op 16 februari, opnieuw in het huis van haar ouders gearresteerd door Israëlische soldaten, met honden aan de leiband. Ze werd naar het Salem detention center gevoerd en vervolgens naar de gevangenis van Hasharon. Ze begon onmiddellijk een hongerstaking, alsook haar vader (74 jaar) en moeder (67 jaar), die in een tent verbleven, voor hun huis, uit solidariteit met hun dochter.
Volgens de Palestijnse ngo Addameer zitten 5 vrouwelijke Palestijnse politieke gevangenen in Israëlische gevangenissen, zoals onder andere Majeda Fidda (51 jaar). Majeda Fidda is gemeenteraadslid van Nablus; ze werd op 6 augustus 2008 gearresteerd en zit sindsdien in administratieve hechtenis in de Hasharon gevangenis, ook bekend als Tel Mond.
Volgens de ‘Stichting Palestijnse vrouwen in Nederland’ zijn de gevangenissen overbevolkt en vies. Medische zorg is er ver beneden de norm, zowel voor vrouwen als voor bij hen verblijvende kinderen. Zwangere vrouwen brengen, letterlijk in de boeien, hun kind ter wereld. Recht op onderwijs en bezoek worden vaker niet dan wel toegelaten. Toegang tot juridische bijstand is beneden de maat. De Palestijnse vrouwen worden gevangen genomen in Israël zelf en niet in bezette Palestijnse gebieden. Dit is in strijd met het internationale recht (artikel 49 van de vierde Conventie van Genève van 1949, waarbij het verboden is om personen, massaal of individueel, gedwongen naar het grondgebied van de bezetter over te brengen). Dit maakt bezoek van een advocaat of familie vrijwel onmogelijk, omdat inwoners van bezet gebied zelden of nooit toegang krijgen tot Israël.
In geval van een administratieve opsluiting worden Palestijnen, zonder enige klacht of enige vorm van proces, vastgehouden. Op de Westelijke Jordaanoever werd de administratieve hechtenis in 1988 geregeld bij militair decreet nr. 1229, dat stamt uit de Britse koloniale tijd. Het decreet bepaalt dat de gevangene, binnen de 8 dagen na zijn arrestatie, voor een rechter verschijnt. De rechter bekrachtigt meestal de eis of de beslissing van de legerleiding, op basis van vertrouwelijke documenten, die noch door de betrokkene noch door zijn advocaat kunnen worden geraadpleegd. Een Palestijn kan voor maximum 6 maand worden vastgehouden, voor zover er een redelijk vermoeden bestaat dat de veiligheid van de regio of de openbare veiligheid dit vereist. Deze periode kan telkens door een militaire rechtbank worden verlengd. Er staan gevallen bekend van 8 jaar, zonder enige beschuldiging.
Volgens de Internationale Liga voor Mensenrechten en Amnesty International vormt de administratieve hechtenis een willekeurige opsluiting, in strijd met het internationaal recht. Het is een inbreuk op het recht op persoonlijke vrijheid en zekerheid en op het recht op een rechtvaardig proces, zoals gewaarborgd door artikelen 9 en 14 van het internationaal verdrag van 16 december inzake burgerrechten en politieke rechten, dat in de jaren ’90 door Israël werd geratificeerd.
Samen met vele humanitaire organisaties eist ‘Palestina Solidariteit’ de onmiddellijke vrijlating van Hani Shallibi en het stopzetten van de administratieve hechtenis als repressieve praktijk tegen de Palestijnse politieke opposanten.
www.palestinasolidariteit.be
