Belghmedi broedde al langer op het idee om een reportage over migranten te maken, maar vond niet de juiste contacten. Via een trailer van Mijn verhaal op YouTube leerde hij Ihkan kennen en vervolgens ook Mohamed Abdeslam, de 73-jarige Marokkaanse gastarbeider rond wie de reportage draait.

Verkeerde portrettering

Ihkan, die bedankt werd in de speeches van de maker en protagonist, is bescheiden blij met de prijs voor de VRT-reportage. Hij ziet het als een teken van erkenning voor zijn eigen werk, maar bovenal als een scharnierpunt voor de traditionele media om ook in de toekomst meer aandacht te hebben voor het verhaal van vergeten groepen.

Volgens hem is de eerste generatie Marokkanen een dergelijke groep: “Er werd mij gevraagd waarom ik niet de kinderen in beeld bracht, want zij zijn de toekomst. Maar hoe kunnen de kinderen een identiteit ontwikkelen als ze het verleden van hun ouders en grootouders niet kennen?”

Het benaderen en in beeld brengen van sommige groepen kan wel een werk van lange adem betekenen: “Toen ik in 2006 begon met mijn reportage, ontmoette ik heel veel mensen met interessante verhalen, maar vanaf het moment dat ik over de camera begon, groeide het wantrouwen. In het verleden zijn ze vaak verkeerd geportretteerd. Je moet als journalist dan de mensen leren kennen en het vertrouwen geven. Je hebt tijd nodig en ik heb die tijd genomen.” Ihkan hoopt nu dat door de erkenning van de documentaire ook anderen met hun verhaal naar buiten komen.

Verhaal verspreiden

Geen bitterheid te horen bij Ihkan over het feit dat hij zelf geen prijs ontving voor zijn oorspronkelijke documentaire: “Mijn doel is juist dat andere media inspelen op het verhaal en dat is nu ook gelukt. Ik ben enorm blij dat mijn project, gemaakt met bescheiden middelen, is opgepikt door een zender van formaat zoals de VRT.”

Alleen werd de naam van de man die de oorspronkelijke documentaire maakte door de VRT nergens vermeld.

Ihkan heeft nog een aantal projecten in gedachten die hij graag op een breder platform zou aanbieden. Zo staan een documentaire over de mijnramp van Marcinelle, als beginpunt van de Marokkaanse migratie, en een reportage over bejaardentehuizen voor allochtonen bovenaan zijn lijstje. Sinds enige tijd voert hij daarom ook gesprekken met enkele productiehuizen.

Ihkan richtte samen met Chris Schillemans in 2008 de Stichting Communicatie in Beeld – Vlaanderen op. Ze maken reportages ‘over gewone mensen met een bijzonder verhaal’, met als doel het wederzijds begrip in de samenleving te stimuleren. Hun recentste film ‘Leven in België als vrouw uit de migratie’ gaat vrijdag 2 maart in première in het Antwerpse Vredescentrum.

© 2012 – StampMedia