Wie zijn wij, wat doen we?

De campagne om Iran aan te vallen, gaat al zo lang mee dat hele categorieën argumenten zijn gekomen en gegaan (zoals bijvoorbeeld de bewering dat de Iraniërs het Iraakse verzet zouden aanstoken). Bij ? www.DontAttackIran.org hebben we jarenlang de argumenten pro en contra een aanval tegen Iran verzameld. We hebben tegen een aanval campagne gevoerd, maar zijn er nooit in geslaagd succes te boeken, omdat beslissingen om oorlogen te voeren nu eenmaal niet aangekondigd worden, omdat zij die voor de oorlog ijveren niet opgeven en omdat zij die geloven wat hun regering hen vertelt, denken dat het Pentagon nooit campagne voert voor oorlog, maar er slechts defensief toe gedwongen wordt om op korte termijn aanvallen van slechteriken af te staan.

Het slachtoffer is de dader

Iran heeft in eeuwen geen enkel ander land aangevallen, de VS daarentegen heeft Iran niet zoveel eer betoond. Herinner je (of leer voor het eerst, zoals de meeste Amerikanen): de VS wierp de democratie in Iran omver in 1953 en installeerde een dictator. Daarna hielp de VS Irak in de jaren tachtig om Iran aan te vallen, door Irak wapens te leveren (waaronder chemische wapens) die tegen de Iraanse bevolking werden gebruikt en in 2002-2003 (toen ze niet meer bestonden) werden gebruikt als excuus om Irak aan te vallen.

De voorbije tien jaar heeft de VS Iran een ‘schurkenstaat’ genoemd, heeft het een andere niet-nucleaire natie aangevallen en vernietigd, heeft het een deel van het Iraanse leger een ‘terroristische organisatie’ genoemd, heeft het Iran vals beschuldigd van de aanvallen van 11 september, heeft het Iraanse wetenschappers vermoord, Iraanse oppositiebewegingen in Iran gefinancierd (waaronder enkele die door de VS zelf als terroristisch worden beschouwd), heeft het onbemande vliegtuigen over Iran gevlogen, openlijk en onwettelijk Iran bedreigd met aanvallen en militaire krachten rond Iran opgesteld (zie de kaart hierboven), terwijl het wrede sancties aan het land oplegt.

Dit dateert niet van gisteren

De wortels voor de campagne van Washington voor een nieuwe oorlog tegen Iran kan je vinden in de ?Defense Planning Guidance van 1992 en de documenten ?A Clean Break: A New Strategy for Securing the Realm van 1996, ?Rebuilding America’s Defenses van 2000 en een Pentagon memo van 2001 die door Wesley Clark werd besproken en waarin de volgende landen voor aanval worden aangeduid: Irak, Libië, Somalië, Soedan, Libanon, Syrië en Iran. In 2010 zette Tony Blair Iran op een gelijkaardige lijst van landen waarvan hij zei dat (de toenmalige vicepresident van W. Bush) Dick Cheney ze wilde omverwerpen.

De roddel onder de machthebbers van Washington in 2003 was dat Irak “een wandeling in het park zou worden”, maar dat “echte mannen naar Teheran zouden gaan”. De argumenten in deze vergeten documenten zijn niet die die de oorlogsstokers aan het publiek vertellen, maar benaderen meer wat ze tegen elkaar zeggen. Hun bezorgdheid gaat over de heerschappij over regio’s rijk aan grondstoffen, over het intimideren van anderen en over het installeren van basissen van waaruit marionettenregeringen kunnen worden gecontroleerd.

Iran is niet weerloos

De reden waarom “echte mannen naar Teheran gaan”, is dat Iran geen arm ontwapend land is zoals in Afghanistan en Irak of zelfs een weinig bewapend land zoals recent aangetroffen in Libië. Iran is veel groter en veel beter bewapend. Of het nu de VS zelf is of Israël die een grootscheepse aanval op Iran lanceert, Iran zal terugslaan naar Amerikaanse troepen, waarschijnlijk naar Israël en misschien naar de VS zelf. De VS zal dan zonder twijfel dubbel terugslaan.

Iran moet wel weten dat de druk van de Amerikaanse regering op de regering van Israël om Iran niet aan te vallen er in bestaat de Israëli’s ervan te overtuigen dat de VS wel zelf zal aanvallen als dat nodig is. Een dreigement om te stoppen met de financiering van het Israëlische leger of om te stoppen met de veto’s tegen maatregelen die Israël verantwoordelijk stellen voor zijn misdaden bij de Verenigde Naties horen daar niet bij.

Met andere woorden, de bewering dat de VS ernstig gepoogd zal hebben om een aanval te voorkomen, is niet geloofwaardig. In de Amerikaanse regering en het leger zijn er uiteraard ook wel mensen die tegen een aanval zijn, belangrijke figuren zoals admiraal William Fallon zijn echter verwijderd. Ook heel wat Israëlische militairen zijn tegen, om maar te zwijgen van de Amerikaanse en Israëlische bevolking. Oorlog is echter niet netjes of precies. Als we toelaten dat de mensen, die onze landen besturen, elkaar aanvallen, dan komen we allemaal in gevaar.

Voor de Iraniërs zou het een ramp zijn

De meeste risico’s lopen uiteraard de Iraniërs zelf, een volk zo vreedzaam als eender ander, misschien zelfs meer. Wat de regering ook moge doen, de Iraanse bevolking is fundamenteel goed, waardig, vreedzaam, rechtvaardig, gewoon zoals jij en ik. Misschien ben je al mensen uit Iran tegengekomen. Ze behoren niet tot een andere mensensoort. Ze zijn geen schurken.

Een ‘chirurgische ingreep’ tegen een installatie in hun land zou verschrikkelijke en pijnlijke dood voor velen onder hen betekenen. Zelfs als je je zou inbeelden dat Iran niet op deze aanvallen zou reageren, dan zijn die aanvallen niet meer of niet minder dan massamoord. Wat zou daar dan mee worden bereikt? Het zou de bevolking van Iran en van het grootste deel van de wereld samenbrengen tegen de VS. 

Reden genoeg dus om kernwapens te ontwikkelen

In de ogen van de wereld zou dit een verrechtvaardiging zijn voor een clandestien programma van Iran om kernwapens te ontwikkelen, een programma dat nu niet bestaat, behalve in de mate dat wettelijk toegestane programma’s voor kernenergie een land dichter bij de ontwikkeling van kernwapens brengen.

De schade aan het milieu zou enorm zijn, het precedent zeer gevaarlijk, al het gepraat over het verminderen van het defensiebudget van de VS zou begraven worden onder een koortsige oorlogssfeer. Burgerlijke vrijheden en representatieve regeringen zouden in de Potomac (de rivier die door de Amerikaanse hoofdstad Washington stroomt) worden gegooid, de kernwapenrace zou naar nieuwe landen uitbreiden. Het kortstondige sadistische gegrijns zou worden overschaduwd door de toename van inbeslagnames van woningen, de stijging van de schulden van de studenten, en een toenemende mate van culturele stupiditeit.

Strategisch, wettelijk en moreel is het bezitten van wapens geen grond voor oorlog, het nastreven van dat bezit is dat evenmin. Israël heeft kernwapens. De VS heeft meer kernwapens dan welk ander land. Dat kan geen reden zijn om de VS, Israël of een ander land aan te vallen. Het voorwendsel dat Iran kernwapens heeft of weldra zal hebben, is niet meer dan een voorwendsel, één dat jaar na jaar wordt afgevoerd, terug opgevist, terug afgevoerd, terug opgevist als een zombie.

Maar dat is niet het absurde deel van deze valse bewering over iets dat geen enkele verrechtvaardiging biedt voor eender wat. Echt absurd is het feit dat het de VS zelf is die in 1976 kernenergie aan Iran opgedrongen heeft. In 2003 stelde Iran  onderhandelingen met de VS voor met alles op de tafel, ook de nucleaire technologie en de VS weigerde.

Kort daarna begon de VS te ijveren voor oorlog. Ondertussen beletten sancties Iran om windenergie te ontwikkelen, terwijl de gebroeders Koch (Amerikaanse miljardairs en financiers van de Tea Party-beweging) ongestraft handel mogen drijven met Iran.

Iran zou geen inspecties toelaten

Een andere leugen die permanent moet worden ontkracht, één die bijna parallel loopt met de opbouw naar de aanval op Irak in 2003, is de aanhoudende valse en door de presidentskandidaten voortdurend herhaalde bewering, dat Iran geen inspecteurs heeft toegelaten of geen toegang heeft gegeven tot de sites. In feite heeft Iran vrijwillig strengere normen aanvaard dan wat het Internationaal Atoomagentschap (IAEA) vereist.

Een andere propagandalijn, nochtans tegengesteld aan de vorige, is dat het IAEA een kernwapenprogramma in Iran zou hebben ontdekt. Volgens de voorschriften van het Non-Proliferatieverdrag (NPT) moest Iran echter niet al zijn installaties aangeven en kort na 2000 verkoos het dat ook niet te doen omdat de VS datzelfde verdrag overtrad door de levering van materiaal voor kernenergie uit Duitsland, China en andere landen te blokkeren.

Iran respecteert het NPT-verdrag terwijl India, Pakistan en Israël het niet eens ondertekend hebben, terwijl Noord-Korea er zich uit teruggetrokken heeft, terwijl de VS en andere kernmachten het voortdurend overtreden door hun weigering om de kernwapens te verminderen, door dergelijke wapens aan India en andere landen te leveren en door nieuwe kernwapens te ontwikkelen.

Wie bedreigt wie?

Op de kaart hierboven zie je hoe het Amerikaanse imperium van militaire basissen er voor Iran uitziet. Poog je in te beelden wat je daar van zou denken als je daar zou leven. Wie bedreigt hier wie? Wie is het grootste gevaar voor wie? Het punt is niet dat Iran vrij zou moeten zijn om de VS aan te vallen of eender wie omdat hun leger kleiner is. Het punt is dat zoiets nationale zelfmoord zou zijn. Het zou ook iets zijn dat Iran al eeuwen niet gedaan heeft. Het zou wel typisch het gedrag van de VS zijn.

Het kan nog absurder

Ben je klaar voor een nog absurder verhaal? Dit hier is op hetzelfde niveau als W. Bush die zei dat hij niet echt veel dacht aan Osama Bin Laden. Ben je klaar? De voorstanders van een aanval op Iran geven zelf toe dat als Iran kernwapens zou hebben, dat ze die niet zou gebruiken. Dit komt van het American Enterprise Institute (een Amerikaanse reactionaire denktank):

“Het grootste probleem voor de VS is niet dat Iran een kernwapen zou hebben en testen, het probleem is Iran dat een kernwapen zou hebben en dat niet zou gebruiken. De seconde dat ze er een hebben en ze doen er niets slechts mee, gaan al de nee-zeggers terugkomen en zeggen ‘Zie, we zegden je toch dat Iran een redelijke macht is. We zegden je dat Iran geen kernwapens zou maken om ze onmiddellijk te gebruiken.’  … Ze gaan Iran mét kernwapens dan definiëren als ‘geen probleem’.“

Is dat duidelijk? Iran mét kernwapens zou erg zijn: milieuschade, verlies van mensenlevens, gruwelijke pijn en lijden, blablabla. Wat écht slecht zou zijn, is Iran met kernwapens dat doet wat elke land ter wereld doet sinds Nagasaki: niets. Dat zou echt slecht zijn omdat het een argument voor oorlog zou onderuithalen, dat zou oorlogvoeren bemoeilijken, dat zou Iran dus toelaten om het eigen land te besturen zoals het dat zelf wil, net zoals de VS dat doet. Het zou natuurlijk kunnen dat het dat zeer slecht doet (we zijn hier anders niet bepaald een model voor de wereld aan het organiseren), maar het zou dat doen zonder de toestemming van de VS. Dat zou dus erger zijn dan nucleaire verwoesting.

De leugens blijven maar komen

Inspecties werden toegelaten in Iran en ze werkten. Ze hebben geen wapens gevonden en er zijn geen wapens. Het IAEA is echter onder corrumperende invloed van de VS-regering gekomen. Toch is het rumoer van de oorlogsstokers niet ondersteund door enige feitelijke bewering van het IAEA. Het luttele materiaal dat het IAEA heeft voortgebracht, werd overal weerlegd als het al niet werd weggelachen.

Een ander jaar, een andere leugen. Tegenwoordig horen we niet meer dat Noord-Korea Iran helpt om kernwapens te bouwen. Ook de leugens over de Iraanse steun aan Iraakse rebellen is weer wat minder. Heeft de VS trouwens ook niet het Franse verzet tegen de Duitsers gesteund?

Het meest recente verzinsel is dat Iran 9/11 heeft gepleegd. Weerwraak is echter, net als de andere pogingen om de oorlog te beginnen, geen morele of wettelijke verrechtvaardiging voor oorlog. Deze laatste fictie is netjes ten grave gedragen door de onmisbare Gareth Porter (een Amerikaans onafhankelijk onderzoeksjournalist).

“Ondertussen heeft Saoedi-Arabië, dat wél een rol speelde in 9/11 en dat wél het Iraakse vezet heeft gesteund, enorme hoeveelheden kunnen kopen van dat goede oude spul waar de VS zo trots op is: massavernietigingswapens.”

Oh, ik was bijna die andere leugen vergeten die nog niet helemaal verdampt is. Iran heeft niet gepoogd de ambassadeur van Saoedi-Arabië in Washington op te blazen, een actie die president Obama lovenswaardig zou vinden als de rollen waren omgekeerd, desalniettemin een leugen die zelfs Fox News (een reactionaire tv-zender in de VS) moeilijk door de strot ging. Dat wil wel iets zeggen.

En de president van Iran dan?

Dan is er nog de eeuwige klassieker: Ahmadinnejad heeft gezegd: “Israel moet van de kaart geveegd worden”. Dit is niet bepaald het niveau van John McCain die zingt over het bombarderen van Iran tijdens de verkiezingen van 2008 of Bush en Obama die zweren dat alle opties, waaronder de nucleaire, op de tafel liggen (ik begin die tafel serieus te haten).

Maar inderdaad, ‘van de kaart vegen’, dat klinkt toch zeer ernstig. De vertaling blijkt niet te kloppen. Een meer accurate vertaling is: “Het regime dat Jeruzalem bezet, moet van de pagina van de tijd verdwijnen.” De ‘regering’ van Israël, niet het ‘land’ Israel. Niet eens de regering van Israël in het algemeen, alleen maar de ‘huidige’ regering.

Verdorie, dat zeggen Amerikanen voordurend over hun eigen regeringen, wisselend om de vier of acht jaar afhankelijk van welke partij aan de macht is (sommigen onder ons zeggen dat de hele tijd tegen gelijk welke partij).

Iran heeft klaar en duidelijk gesteld dat het een tweestatenoplossing zou goedkeuren als de Palestijnen dat ook zouden doen. Als wij raketten zouden gaan afvuren iedere keer dat iemand een stommiteit zei, zelfs als ze correct vertaald was, hoe veilig zou het dan zijn om vlak bij Newt Gingrich (een van de huidge presidentskandidaten, gewezen voorzitter van het Congres) of (vicepresident) Joe Biden te leven?

Het echte gevaar schuilt hem niet in de leugens

De ervaring met Irak heeft een serieuze mentale weerstand opgebouwd bij veel Amerikanen tegen dit soort leugens. Het echte gevaar schuilt er in dat deze oorlog zeer traag zou beginnen en een eigen dynamiek krijgt zonder enige formele afkondiging dat hij begonnen is. De VS en Israël doen meer dan alleen maar stoere of krankzinnige praat verkopen. Ze hebben Iraniërs vermoord. En ze lijken zich daar niet bepaald over te schamen.

De dag nadat tijdens een debat de Republikeinse kandidaten hun verlangen kenbaar maakten om Iraniërs te doden, kondigde de CIA aan dat ze dat al deden en ook gebouwen lieten opblazen. Sommigen beweren dat de oorlog feitelijk al begonnen is. Zij die dat niet zien, omdat ze het niet willen zien, zullen dus ook de humor niet zien in de vraag van de VS aan Iran om hun onbemande toestel terug te bezorgen aan (de VS heeft onlangs één van haar toestellen boven Iran verloren).

Echt of verzonnen?

Misschien dat een beetje slappe humor de supporters voor de oorlog uit hun verstarring kan rukken. Probeer dit eens. Dit komt van Seymour Hersh, die een vergadering beschrijft in het kantoor van de toenmalige vicepresident Cheney:

“Er werden dozijnen ideeën gelanceerd om een oorlog in gang te zetten. Dat wat me het meest boeide, was waarom we niet zelf – wijzelf hier in onze scheepswerven – vier of vijf boten bouwen die er als Iraanse patrouilleboten zouden uitzien. Zet er dan paracommando’s op met een hoop wapens. De volgende keer dat dan één van onze schepen naar de Straat van Hormuz gaat, begin een vuurgevecht. Kan wat levens kosten. Het werd verworpen omdat het Amerikanen zouden zijn die Amerikanen doden, dat kon dus niet. Dat is het soort praat dat we daar verkopen. Provocatie. Maar dat werd dus verworpen.”

(de straat van Hormuz is de zee-engte tussen de Perzische Golf en de Indische Oceaan, tegenover Iran.)

Typische Amerikaan

Dick Cheney is natuurlijk niet een typische Amerikaan. Niemand in de Amerikaanse regering is dat. Een typische Amerikaan is een harde werker, is het niet met zijn regering eens, wil dat miljardairs worden belast, verkiest groene energie, onderwijs en banen boven militaire zottigheden, vindt dat het de bedrijven zou moeten verboden worden om de verkiezingen te kopen en zou zich niet bepaald verontschuldigen om door de vicepresident in het gezicht geschoten te worden.

In de jaren dertig maakte het Ludlow Amendment het bijna tot een grondwettelijke verplichting dat de bevolking bij referendum zou moeten kunnen beslissen of de VS ten oorlog kan trekken. President Franklin Roosevelt blokkeerde dat voorstel. Nochtans verplicht de grondwet al lang dat het Congres de oorlog moet verklaren voor een oorlog wordt uitgevochten. Dat is nooit gebeurd in de voorbije 70 jaar terwijl we toch voortdurend in oorlog waren.

Presidentiële oorlogen

De voorbije tien jaar tot en met de weerzinwekkende National Defense Authorization Act van eind 2011, werd de beslissingsmacht om ten oorlog te trekken aan de president overgelaten. Dat is nog een reden te meer om je tegen een presidentiële oorlog tegen Iran te verzetten: als je eenmaal toelaat dat presidenten oorlog kunnen voeren, ga je hen nooit meer stoppen.

Een andere reden, voor zover daar iemand om geeft, is dat oorlog een misdaad is. Iran en de VS zijn als lidstaten toegetreden tot het Kellog-Briand-pact, dat oorlog verbiedt. Een van beide landen respecteert dit niet.

Vreedzaam verzet

We zullen geen referendum hebben. De Amerikaanse Huis van Afgevaardigden zal niet tussenkomen. Alleen breed gedragen publiek verzet en geweldloze actie kan deze catastrofe in slow-motion nog verhinderen. De VS en Groot-Brittannië bereiden zich al voor op de oorlog. Deze oorlog, als hij begint, zal gevoerd worden door een instelling die het ministerie van Defensie heet, maar zal ons meer in gevaar brengen dan ons verdedigen.

Wanneer de oorlog dan bezig is, zal men ons vertellen dat het Iraanse volk voor zijn eigen goed gebombardeerd wil worden, voor vrijheid en democratie. Niemand wil daar voor gebombardeerd worden. Iran wil geen democratie zoals in de VS. Zelfs de VS wil geen democratie zoals in de VS.

Men zal ons vertellen dat de nobele doeleinden de acties van onze dappere troepen en onze dappere onbemande toestellen leiden. Er zal echter geen slagveld zijn. Er zal geen frontlijn zijn. Er zullen geen loopgraven zijn. Er zullen alleen maar steden zijn waar mensen wonen, waar mensen sterven. Er zal geen overwinning zijn. Er zal geen vooruitgang zijn.

Op 5 januari 2012 werd minister van Defensie Leon Panetta ondervraagd over het falen in Irak en Afghanistan en hij zei gewoon dat dat ‘successen’ waren. Dit is het soort succes dat we ook zouden kunnen verwachten in Iran als Iran een arm en ontwapend land was.

Laten we ons weer vangen door dezelfde leugens of niet?

We kunnen nu al beter het belang begrijpen van de onderdrukking van de feiten door de media, de blackouts, de leugens over de schade aan Irak en Afghanistan. Nu verstaan we waarom Obama en Panetta de leugens die de oorlog tegen Irak veroorzaakten aan hun boezem hebben gedrukt. Diezelfde leugens moeten nu immers worden gereanimeerd, zoals voor elke oorlog, voor een oorlog tegen Iran.

Hete oorlogsplannen creëren hun eigen dynamiek. Sancties worden net als voor Irak een stap naar de oorlog. Diplomatieke paden afsnijden laat nog weinig opties over. De verkiezingsstrijd brengt ons ergens waar we niet willen zijn.

Op 2 januari 2012 berichtte The New York Times over de bezorgdheid dat de besparingen op het militaire budget van de VS twijfels zouden zaaien of de VS nog wel “bereid zou zijn tot een lange en traag voortkruipende grondoorlog in Azië”. Op een persconferentie van 5 januari 2012 in het Pentagon verzekerde de stafchef van het leger de pers dat grootschalige grondoorlogen wel degelijk een optie zijn en dat oorlogen van een of andere aard een zekerheid waren.

De verklaring van president Obama over zijn militair beleid gaf een lijst van de opdrachten van het Amerikaanse leger.  De eerste is het bestrijden van het terrorisme, de volgende die van het afschrikken van agressie, daarna het opleggen van overmacht ondanks problemen van toegankelijkheid of verzet; daarna ook nog de goede oude massavernietigingswapens en ten slotte – ver achter dit alles – was er ook nog die zaak van de verdediging van het thuisland ooit bekend als de Verenigde Staten van Amerika.

We zitten in slechte papieren. Irak en Iran zijn natuurlijk niet gelijk in elk aspect. Maar in beide gevallen gaat het om georganiseerde inspanningen om ons in een oorlog te betrekken, in oorlogen die, net als alle oorlogen, gebaseerd zijn op leugens.

David Swanson

David Swanson is auteur van meerdere boeken, zie hierover http://davidswanson.org en http://warisacrime.org. Hij werkt ook voor de online activistische organisatie http://rootsaction.org. Meer informatie vind je via de link naar het oorspronkelijk artikel, o.a. naar de documenten waar hij naar verwijst.

(Vertaling uit het Engels: Lode Vanoost)