Op dat stuk zijn er veel reacties gekomen, gaande van mensen die me meldden dat ze hun contract met Electrabel hebben opgezegd, over strijdbare energiespecialisten zoals Tom de Meester die een hoop praktische informatie gaf over hoe deze energiegigant bestreden kon worden; tot aan een korte reactie zelf van Electrabel die graag aan perceptiemanagement doet bij gebrek aan visie.

“Lange inleiding”

Het is typerend dat de ‘Electrabellanen’ stelden dat mijn inleiding lang was vooraleer ik mijn punt maakte. Het is evenzeer typerend dat ik van deze bezettende mogendheid te horen kreeg dat ik nergens mijn standpunt staafde met bewijzen of cijfermateriaal. Electrabel zelf levert zelden echte informatie. Hun ‘standpunten’ zijn immers altijd pure reclame. Ze hebben zelfs een site waar de bezoeker wordt uitgenodigd om ‘je eigen mening te vormen’. Uiteraard, het is volgens hen immers ook ‘jouw energie’.

Deze vorm van communicatie is hun goed recht, net zoals het de mijne is om af en toe een kreet van rebellie te slaken. De ‘lange inleiding’ op mijn stuk was het kader waarin ik die rebellie heb geplaatst. Voor mij gaat het immers niet louter over deze Franse multinational. Ik ben geen Don Quichote in het diepste van mijn gedachten die tilt slaat telkens hij op een aftands paard voorbij een als windmolen vermomde reus sjokt.

Langetermijndenken

Nee, er schuilt – vreemd genoeg – een visie achter, namelijk het onderscheid tussen kortetermijndenken en langetermijndenken. Ik denk dat we na een lange geschiedenis van een psychotisch rationalisme gecombineerd met een genadeloos najagen van materialisme nu in de eindfase zitten van dat kortetermijndenken. Waarom? Omdat de planeet op is.

Correctie: omdat het menselijk leven op deze planeet in de wachtkamer zit van het onvermijdelijke. En op is op, zoals elke moeder zegt tegen haar kinderen.

Tragikomisch

Het tragikomische is dat dit kortetermijndenken nog steeds niet collectief in vraag wordt gesteld door de machthebbers.
Twee voorbeelden. De kredietcrisis van 2008 heeft geen tastbare correctiemaatregelen opgeleverd ten opzichte van een fataal winstbejag, terwijl overheden over heel de wereld hun staatskas hebben geplunderd om de banken uit hun zelf gecreëerde miserie te helpen. En de Europese Unie toont nu – omdat ze niet anders kan – haar ware gezicht. Het ging nooit over die gouden sterren op dat blauwe veld en het ging evenmin over het welzijn van u en mij. Het hoeft dan ook geen verbazing te wekken dat de Duitse publieke opinie geen zin heeft om haar ‘solidariteit’ te betuigen jegens het noodlijdende Griekenland (waar de communautaire kwesties in ons land een spiegel van vormen).

Indoctrinatie

Hoe zou het ook na decennia van indoctrinatie waarbij elke burger zich gewillig tot consument liet pluimen? De enige vorm van solidariteit die er in de winkelstraten van het Westen bestaat is samen aanschuiven aan een kledinggigant zodra de poorten open gaan voor nog maar eens een koopjesweek. En eenmaal binnen de winkel is het ieder voor zich.

Het kortetermijndenken heeft zich diep in het pleziercentrum van velen gewroet en is niet van plan zich zonder slag of stoot over te geven. En dit zou nog decennia kunnen doorgaan, ware het niet dat deze houding onmogelijk is geworden.

Radicale denkoefening

Waar ik voor pleit, is een radicale denkoefening waarbij het algemeen belang en het langetermijndenken opnieuw worden geïntroduceerd bij ieder van ons.

Het probleem ligt immers niet alleen bij ‘hen’, maar bij mij en bij u

We mogen – zoals onlangs hier ook op deze website stond geschreven – de verandering zelf in handen nemen. Het probleem ligt immers niet alleen bij ‘hen’, de machthebbers, de leiders en de multinationals, maar bij mij en bij u. Wij. Het heeft geen zin om de revolutie te prediken als een potentieel slachtoffer. Het heeft alleen maar zin wanneer u en ik het woord ‘verandering’ kunnen visualiseren op een positieve manier. Niet tegen iets, maar voor iets. 

Ik hoor u al komen. Enkel helden zijn tot zoiets in staat, enkel helden kunnen overwinning visualiseren; een open samenleving waarin respectvol wordt omgegaan met de middelen die we hebben en de mensen die deze planeet bevolken. U hebt gelijk: enkel helden kunnen dat.

Laat ons een held worden

Dat maakt het meteen heel simpel: laat ons een held worden. Na decennia van slachtoffercultuur lijkt me dat zelfs op z’n minst verfrissend als mentale oefening. Of zoals Terence McKenna het ooit zei: nobody is smarter than you are. Wat zou daar kunnen uit voortvloeien? Een nieuwe emancipatiestrijd, een nieuwe Verlichting, waarbij we vertrekken vanuit het wetenschappelijk gestaafde feit dat we allemaal een zijn en onze materiële middelen eindig.

Het is inderdaad jouw energie

Vanuit menselijk perspectief malen de molens van de geschiedenis traag en wordt geduld een na te streven deugd. Maar het lijkt me onvermijdelijk dat dit besef echt gangbaar zal worden na nog een paar onvermijdelijke milieurampen waar geen kat naar uitkijkt.

Kortom: Electrabel heeft zich vergist. Mijn stuk ging zelfs niet over hen. Het ging over ons en de potentiële kern van verandering die in ieder van ons schuilt. Wij. En zo krijgt Electrabel ongewild ook nog gelijk. Het is inderdaad jouw energie.