Raphaël Schutz, de Israëlische ambassadeur in Spanje, heeft er net zijn mandaat op zitten. In een opinie-artikel in de Hebreeuwse editie van de krant Haaretz vat hij een somber verblijf samen en schijnt hij opgelucht te zijn dat hij er weg is.
Dit soort klaaglied blijkt de standaard afscheidsbrief te worden voor Israëlische ambassadeurs in West-Europa. Kort voor Schutz kwam Ron Prosor, die na zijn mandaat als Israëlisch ambassadeur in Groot-Brittannië naar zijn nieuwe post bij de Verenigde Naties in New York vertrok, met een gelijkaardige klacht over zijn onvermogen om op campussen in Groot-Brittannië te kunnen spreken en over de algemene vijandige atmosfeer. Voor hem was er nog de ambassadeur in Dublin die in dezelfde termen zijn mandaat in Ierland beëindigde.
Deze knorrige heren waren pathetisch, maar die uit Spanje spande de kroon. Net als zijn collega’s in Dublin en Londen weet hij zijn onaangenaam verblijf aan lokaal en historisch antisemitisme.
Zijn twee vrienden in de andere hoofdsteden waren erg vaag over hun bronnen over dit nieuwe antisemitisme omdat er zowel in de Britse en Ierse geschiedenis na de Middeleeuwen moeilijk een specifieke periode van antisemitisme kan worden onderscheiden.
De ambassadeur in Madrid legde de schuld voor zijn beproevingen bij de Spaanse inquisitie van de 15de eeuw. Zijn artikel was getiteld ‘Waarom de Spanjaarden ons haten’. De Spaanse bevolking is dus anti-Israël omdat ze ofwel niet in staat is haar verantwoordelijkheid voor de inquisitie te aanvaarden of omdat ze er vandaag nog steeds achter staat.
Het idee dat jonge Spanjaarden gemotiveerd zouden zijn door wreedheden die meer dan 500 jaar geleden plaats hadden en niet door criminele daden die vandaag worden begaan, of de notie dat de Spaanse inquisitie de enige verklaring zou kunnen zijn voor de wijdverbreide openbare steun voor de Palestijnse zaak in Spanje kan alleen maar uitgesproken worden door wanhopige Israëlische diplomaten die de morele strijd in Europa al lang verloren hebben.
Maar deze klacht – en ik weet zeker dat er nog meer op komst zijn – toont iets veel belangrijkers aan. De maatschappelijke strijd voor ondersteuning van de Palestijnse rechten in een aantal cruciale Europese landen is succesvol geweest.
Met nauwelijks werkingsmiddelen, soms afhankelijk van kleine groepen van geëngageerde enkelingen, en met de hulp van hun grootste troef – de huidige regering van Israël – heeft deze campagne het leven voor elke diplomaat van Israël waar ook ter wereld tot een hel gemaakt.
“Wanneer wij dus het bilan opmaken van wat nog op ons afkomt, wij die actief waren in het Westen, hebben we recht op een kort ogenblik van voldoening over een goed volbrachte opdracht.”
De drie knorrige ambassadeurs hebben gelijk dat het niet alleen het Israëlische beleid in de Westelijke Jordaanoever en Gaza is dat nu wordt aangevallen, maar ook het racistische karakter van de Joodse staat heeft oprechte en gewetensvolle burgers – onder wie veel Joden – samengebracht in de campagne voor vrede en gerechtigheid in Palestina.
Buiten het regime van de bezetting en de dagelijkse realiteit van de onderdrukking overal in Israël en Palestina kan men ook duidelijk de grootste les van de geschiedenis zien die zich uiteindelijk ook in Palestina zal openbaren: gemene regimes overleven niet voor altijd en democratie, gelijkheid en vrede zullen er komen in het Heilig Land net als in de rest van de Arabische wereld.
Voor dat gebeurt, moeten we ons bevrijden van de greep van de politici op ons leven. We mogen ons vooral niet laten afleiden van hun machtsspel. Het initiatief om Palestina onafhankelijk te laten verklaren door de Verenigde Naties binnen 22 procent van zijn oorspronkelijke oppervlakte is een maskerade, of het lukt of niet.
Een vrijwillige Palestijnse oproep aan de internationale gemeenschap om Palestina te erkennen als een enclave op de Westelijke Jordaanoever met slechts een deel van de Palestijnse bevolking zal de Likoed-regering wel intimideren, maar het is geen beslissend moment voor de bevrijding van Palestina. Het zal veeleer een non-event zijn of Israël slechts een voorwendsel bieden voor meer annexatie en meer beroving.
Dit is weer eens een inzet van het machtsspel van politici dat ons nergens toe leidt. Als de Palestijnen het probleem van hun vertegenwoordiging oplossen en de internationale gemeenschap Israël blootlegt voor wat het is – namelijk de enige racistische staat in het Midden-Oosten – dan alleen kan politiek en realiteit weer samenkomen.
Traag en gestadig zullen we dan de stukken kunnen samenleggen en de puzzel van verzoening en waarheid verwezenlijken. Die moet gebaseerd zijn op de tweevoudige erkenning van een oplossing die alle Palestijnen (in de Bezette Gebieden, in ballingschap en in Israël) omvat en die moet gebaseerd zijn op de constructie van een nieuw regime voor het hele historische land van Palestina dat gelijkheid en welvaart biedt aan alle mensen die er nu wonen of die er met geweld werden verdreven gedurende de voorbije 63 jaar, de tijd dat Israël al bestaat.
Het overduidelijke ongemak dat de drie diplomaten voelden en uitdrukten is niet te wijten aan een of andere koude douche die ze bij de betrokken ministeries van Buitenlandse Zaken of regeringen over zich zouden hebben gekregen. Deze regeringen kijken nog steeds de andere kant op terwijl zo vele Europeanen hun leven miserabel maken.
Of het nu financiële wanhoop is en externe druk vanuit Israël en de VS die Griekenland er toe bracht te collaboreren tegen de Gaza Freedom Flotilla of de macht van intimidatie die zelfs progressieve kranten zoals The Guardian in het Westen beïnvloedt, de onschendbaarheid van Israël is nog steeds gegarandeerd, de miserie van hun diplomaten ten spijt.
Dat is waarom wij moeten doorgaan niet alleen door het de Israëlische ambassadeurs in de Europese hoofdsteden onbehaaglijk te maken, maar ook door rekenschap te vragen van hen die te bang zijn de confrontatie met Israël aan te gaan.
Ilan Pappé
(eiNews, 22 juli 2011)
(vertaling uit het Engels door Lode Vanoost)
