De specifieke zorg van deze leiders is de voor september geplande zitting van de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties, waar de Palestijnse Autoriteit van plan is de erkenning van de Palestijnse staat te vragen.

Israëls voormalige VN-ambassadeur Dan Gillerman waarschuwde de deelnemers dat “de ochtend na de te voorziene aankondiging van de Palestijnse staat zal een pijnlijk en dramatisch proces beginnen van Zuid-Afrikanisering” – wat betekent dat Israël een pariastaat gaat worden, onderhevig aan internationale sancties.

Tijdens deze en volgende samenkomsten drongen de oligarchen er bij de Israëlische regering op aan inspanningen te initiëren op basis van de Saoedische  (Arabische Liga) voorstellen en het onofficiële akkoord van Genève van 2003. Daarbij hebben hooggeplaatste Palestijnse en Israëlische onderhandelaars een tweestatenoplossing op papier gezet dat door het grootste deel van de wereld werd verwelkomd, door Israël verworpen en door Washington genegeerd.

In maart noemde de Israëlische minister van Defensie, Ehud Barak, de verwachte VN-actie een ‘tsunami’. De regering is bevreesd dat de wereld Israël zal veroordelen, niet alleen voor het schenden van het internationaal recht, maar ook voor het uitvoeren van misdaden in een bezette staat, een staat erkend door de VN.

De VS en Israël voeren verwoede diplomatieke campagnes om de tsunami af te wenden. Als ze daar niet in slagen, is een erkenning van de Palestijnse staat in september waarschijnlijk.

Meer dan 100 landen erkennen Palestina al. Groot-Brittannië, Frankrijk en andere Europese landen hebben de Palestijnse Algemene Delegatie al opgewaardeerd tot ‘diplomatieke zendingen en ambassades’ – een status normaal gereserveerd voor staten, aldus Victor Kattan in het American Journal of International Law.

Palestina is al toegetreden tot de VN-organisaties met uitzondering van de UNESCO en de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO), die de zaak hebben laten liggen uit vrees voor het terugtrekken van VS-fondsen – geen ijdele bedreiging.

In juni keurde de Amerikaanse Senaat een resolutie goed die er mee dreigt hulp aan de Palestijnse Autoriteit stop te zetten als die doorgaat met dit VN-initiatief. Susan Rice, VS-ambassadeur bij de VN, waarschuwde dat er “geen grotere bedreiging” was voor de financiële steun van de VS voor de VN “dan het vooruitzicht van de erkenning door de VN-lidstaten van de Palestijnse staat”, aldus The Daily Telegraph.

De nieuwe Israëlische ambassadeur bij de VN, Ron Prosor, informeerde de Israëlische pers dat erkenning door de VN “zou leiden tot geweld en oorlog”. De VN zou Palestina waarschijnlijk erkennen binnen de internationaal erkende grenzen van Gaza en de Westelijke Jordaanoever.

De Golanhoogte werd door Israël geannexeerd in december 1981, tegen het bevel van de VN-Veiligheidsraad in. Op de Westelijke Jordaanoever zijn de nederzettingen en andere daden om ze in stand te houden overduidelijke overtredingen van het internationaal recht, zoals bevestigd door het Internationaal Gerechtshof en de VN-Veiligheidsraad.

In februari 2006 legden de VS en Israël een blokkade aan Gaza op nadat de ‘verkeerde kant’ – Hamas – de verkiezingen had gewonnen in Palestina, die erkend waren als vrij en eerlijk. De bezetting werd veel strenger in juni 2007 nadat een door de VS gesteunde militaire staatsgreep tegen de verkozen regering mislukt was.

In juni 2010 werd de omsingeling van Gaza veroordeeld door het Internationale Comité van het Rode Kruis (ICRC) – dat zeer zeldzaam dergelijke rapporten schrijft – als “collectieve bestraffing opgelegd als klare inbreuk op het internationale humanitaire recht”. De BBC deelde mee dat het ICRC “een grimmig beeld schetst van de levensvoorwaarden in Gaza: hospitalen zonder uitrusting, urenlange dagelijkse stroomonderbrekingen, leidingwater dat ongeschikt is voor menselijke consumptie” en natuurlijk een gevangennomen bevolking.

Het criminele beleg breidt het beleid van Israël sinds 1991 uit om Gaza van de Westelijke Jordaanoever af te splitsen om er zo zeker van te zijn dat elke eventuele Palestijnse staat effectief geprangd zit tussen vijandige krachten – Israël en de Jordaanse dictatuur. De akkoorden van Oslo, getekend door Israël en de PLO in 1993, verwerpen de scheiding van Gaza en de Westelijke Jordaanoever.

In meer directe dreiging voor het Israëlische verwerpen van elk vredesvoorstel (‘rejectionism’) is de Freedom Flotilla die poogt de blokkade van Gaza te doorbreken met brieven en humanitaire hulp.

In mei 2010 leidde een poging tot een aanval van Israëlische paracommando’s in internationale wateren – op zichzelf al een belangrijke misdaad –  waarbij negen passagiers werden gedood, acties die scherp werden veroordeeld buiten de VS. In Israël overtuigden de meeste mensen zich ervan dat de para’s onschuldige slachtoffers waren, nog een teken van de zelfvernietigende irrationaliteit die door het land waart.

Vandaag doen de VS en Israël verwoede pogingen om de Flotilla te blokkeren. VS-minister van Buitenlandse Zaken, Hillary Clinton, gaf feitelijk toestemming voor het gebruik van geweld, waarbij ze zei dat “Israeli’s het recht hebben zichzelf te verdedigen” als flotilla’s “proberen acties te provoceren door Israëlische territoriale wateren” binnen te dringen – dat gaat dus over de territoriale wateren van Gaza – alsof Gaza behoort tot Israël.

Griekenland stemde er mee in de boten tegen te houden (tenminste die boten die nog niet gesaboteerd waren), hoewel Griekenland daarbij in tegenstelling tot Clinton sprak van “het maritiem gebied van Gaza”.

In januari 2009 had Griekenland zich nog onderscheiden door toestemming te weigeren voor het verschepen van Amerikaanse wapens voor Israël vanuit Griekse havens tijdens de smerige aanslag van de VS en Israël op Gaza. Het is nu niet langer een onafhankelijk land, Griekenland kan zich zulke ongewone integriteit niet meer veroorloven.

Toen hem werd gevraagd of de flotilla een provocatie is, antwoordde Chris Gunness, woordvoerder van het UN Relief and Works Agency, de voornaamste hulporganisatie in Gaza, dat de toestand hopeloos is: “Als er geen humanitaire crisis was, als er geen crisis was in zowat elk aspect van het leven in Gaza, zou die flotilla niet nodig zijn. 95 procent van het water in Gaza is ondrinkbaar, 40 procent van alle ziektes verspreiden zich via het water … er is 45 procent werkloosheid, 80 procent van alle uitgaven hangt van hulp af, de allerarmsten zijn verdrievoudigd sinds het begin van de blokkade. Haal die blokkade weg en er is geen flotilla nodig.”

Diplomatieke initiatieven zoals de strategie voor een Palestijnse staat en geweldloze acties in het algemeen zijn een bedreiging voor hen die een virtueel monopolie hebben over geweld. De VS en Israël pogen onverdedigbare posities in stand te houden: de bezetting en de ondermijning  van de algemene en reeds lang bestaande consensus voor een diplomatieke oplossing.

Noam Chomsky

(Vertaling uit het Engels door Lode Vanoost)