Nieuws, Europa, Politiek, België, Tmd -

Europese machtsgreep: komen de burgers op de laatste plaats?

Al enkele maanden voeren Merkel, Sarkozy en de Europese Commissie de forcing voor een eenvormig economisch beleid. Daarbij ligt de nadruk éénzijdig op bezuinigingen. In het Europees Parlement duiken voorstellen op om dit bij te sturen. Maar donderdag zijn die weggestemd.

vrijdag 24 juni 2011 16:03
Spread the love

Dienstweigeraars

Even recapituleren. De grootbanken in tal van landen storten zich in 2008 collectief in een financiële afgrond. Ten koste van onvoorstelbaar veel belastingsgeld van gewone burgers worden ze gered. Zo komen natuurlijk de overheidsbegrotingen in de problemen. Maar in plaats van de banken te doen betalen, kiest Europa voor bezuinigingen op kap van zijn zorgzame burgers.

Ja, velen zouden het bijna vergeten. Als er budgettaire gaten zijn geslagen in de kas van vele landen, hebben we dat in de eerste plaats te danken aan onze falende grootbankiers… en aan de weigering, tot vandaag, om de financiële sector op zijn plaats te zetten en hem mee te laten betalen voor zijn stommiteiten. Zowel de individuele landen als de Europese Unie zijn wat dat betreft dienstweigeraars.

Een dwingende dynamiek

Maar meest merkwaardig zijn de beleidskeuzes van Europa die daarop volgen. Onder impuls van Angela Merkel en Nicolas Sarkozy ontstaat er een dwingende dynamiek die niet de banken maar wel de nationale overheden en de werknemers onder vuur neemt. Want hun offensief voor een eenvormig economisch bestuur in Europa is nogal éénzijdig. Niet alleen laten ze de banken gerust, ook het voorstel om de bedrijfsbelastingen te harmoniseren valt al meteen van tafel.

Wat overblijft, is een pakket waarbij het nog maar eens de burgers zijn die opdraaien voor wat fout is gelopen en waar zij zelf niet verantwoordelijk voor zijn. Hun overheden worden aangeraden te bezuinigen, wat zich natuurlijk moet vertalen in mindere publieke dienstverlening, denk aan slecht onderhouden wegen en fietspaden. Het idee dat grote vermogens of grote bedrijven ook een bijdrage kunnen leveren, is nergens te bespeuren. Dat wij in België en Luxemburg erover waken dat alle werkenden hun koopkracht niet door inflatie zien achtergaan – door de index –  kan voor Europa niet door de beugel, dat systeem moet hervormd, versta, moet verdwijnen. Verder moet de pensioenleeftijd hoger en moeten werkloosheidsvergoedingen na verloop van tijd dalen.

Not amused

De sociale organisaties van dit continent zijn niet geamuseerd. Op 24 maart betogen vooral de Belgische vakbonden een eerste maal in Brussel. De Europese vakbonden komen op straat in Boedapest op 9 april en op 21 juni in Luxemburg.

Ook bij de Europese sociaaldemocraten is intussen de euro gevallen. Alhoewel ze de voorbije decennia in vele landen in grote mate mee verantwoordelijk zijn voor een eenzijdige bezuinigingspolitiek, een fiscale politieke die minder herverdelend is, een uitverkoop van publieke bedrijven en een afbraak van nogal wat welvaartssystemen, oordelen ze nu dat de voorstellen echt te ver gaan. Zij spreken zelfs van een ultraneoliberaal dictaat.

De vakbonden beperken zich ook ditmaal niet tot acties op straat. Zij richten zich met hun kritiek tot tal van Europarlementariërs. Ter linkerzijde van het politieke spectrum stellen die heel wat wijzigingen voor.
Maar als het donderdag 23 juni tot een stemming komt in het Europees parlement, worden die amendementen allemaal van tafel geveegd door onder andere de leden van de christendemocratische en de liberale fractie.

De ontgoocheling en de onvrede daarover bij de vakbonden is groot, enorm groot.

Bij het ACV luidt het dat “Europa de rekening van de financiële crisis doorschuift naar de werknemers”. Het ACV begrijpt niet “dat nieuwe inkomsten taboe blijven” als de overheidsbudgetten kapseizen, “ziet de index en het overlegmodel nog steeds bedreigd”, vindt het ongehoord “dat hoge energieprijzen – nochtans dé reden voor  een stijgende index – grotendeels uit beeld blijven”, wijst op de tegenstelling tussen gradueel verminderen van werkloosheidsuitkeringen en de doelstelling om armoede tegen te gaan. De conclusie is ongewoon hard voor een vakbond die altijd voor Europese samenwerking is gewonnen: “Het vertrouwen in Europa daalt, de samenleving haakt af, defaitisme en euroscepticisme groeien.”

Het ABVV blijft onder andere “de autonomie van de sociale partners én van de loononderhandelingen opeisen, net als een Europees geharmoniseerde fiscaliteit en de invoering van euro-obligaties om te vermijden dat b.v. de Grieken hun leningen aan woekerprijzen moeten terugbetalen.”
Ook vindt het ABVV “dat de aanvallen op de automatische loonindexatie, o zo nuttig gebleken tijdens de crisis, moeten ophouden”, pleit het “voor een daadwerkelijke coördinatie van de beleidslijnen tussen de ‘probleemlanden’ en de andere” en is het gewonnen “voor het mogelijk maken van overheidsinvesteringen die duurzame groei bevorderen.”

Het is dus niet dat de vakbonden tegen Europa zouden zijn, neen, ze willen wel een ander Europa. Beide vakbonden geven aan te zullen blijven ijveren en mobiliseren om Europa van koers te doen veranderen.

Bij het VBO, de verzamelde Belgische werkgevers, is de stemming heel anders. “Europese vrijblijvendheid vervelt naar krachtige sturing”, zo luidt het persbericht dat VBO verspreidt, aangevend dat Europa net de goede richting heeft genomen. De werkgevers hopen meteen dat ze alle aanbevelingen van de Europese Commissie ook mogen terugvinden in de nota van de regeringsformateur.

Een heus links-rechts debat

Ook Saïd El Khadroui van SP.A en Bart Staes van Groen! – allebei Europarlementariërs – laten zich horen.
Staes noemt de voorgestelde economische maatregelen te kortzichtig. Groen! en Ecolo stemden tegen drie van de zes rapporten “omdat ze te eenzijdig op bezuinigingen zijn gericht, allerminst een basis voor een duurzaam fiscaal beleid zijn en een hinderpaal vormen voor een duurzame economie”.
Een gelijkaardige redenering bij El Khadroui die vindt “dat men echt niet vooruitkijkt, niet kijkt hoe groei en jobs te creëren”.

In de Europese samenleving en in het Europees Parlement speelt zich dus een heus links-rechts debat af. Op 5 en 6 juli valt het doek, met de eindstemming in Straatsburg. Zeg niet dat u het niet wist.

dagelijkse newsletter

take down
the paywall
steun ons nu!