Wat we te zien kregen was een zeer herkenbare, walgelijke, manipulatieve vertoning van drieënvijftig minuten en zevenendertig seconden van een zelfgenoegzame, zelfs ontdane, zieke geest die de door hem gepleegde feiten zonder scrupules, bij gebrek aan een geweten of schuldbesef, minimaliseerde.

Hij was het slachtoffer van een onheuse vervolging waarbij alles uit proportie getrokken werd. Onbegrijpend dat er na vijfentwintig jaar zoiets als therapie ter sprake werd gebracht.

Het was immers een ‘spelletje’, een ‘relatietje’, ‘een gewoonte’, ‘niet gewelddadig’, ‘niet zo abnormaal’, ‘geen brute seks’ en het echte slachtoffer vond het niet erg, ‘integendeel’.

Dat met het tweede slachtoffer was trouwens ook maar een onbeduidend akkefietje, niets ernstigs. Dat duurde maar een jaar. Ongeveer… En sommige slachtoffers maken zich daar allemaal niet zo druk om…

“Je moet daarmee leren leven.” Hij had dat ook geleerd.

Herkenbaar. Wanneer ik het vergelijk met het wedervaren met mijn vader. Kindermisbruik is machtsmisbruik. De persoonlijkheidsgestoorde daders zijn steeds manipulatief naar iedereen toe. Ze zien nooit de ernst van hun daden in, die onschuldig zijn. De schuld ligt altijd minstens gedeeltelijk bij het slachtoffer. Het stelt nooit iets voor…

Toen het in mijn geval later ter sprake kwam bij een justitieassistent bij de jeugdrechtbank wist deze oen, na een gesprek met mijn vader, niet beter dan de feiten ook te minimaliseren. Als een vader op zo’n manier zijn negenjarige zoon wat wil uitleggen omtrent masturbatie, dan kan dat toch?

Mocht ik toen een advocaat gehad hebben, had deze misschien zinnigere stappen ondernomen, dan deze achterlijke zak van een justitieassistent die vond dat wanneer een dronken vader met zijn handen aan het geslacht van zijn zoon zit, terwijl die hem moet afrukken, en hem nadien wil neuken in het echtelijk bed, dat dat een vorm van seksuele opvoeding is.

“Free speech via een medium. Niet meer, niet minder. Het feit dat Vangheluwe zo open spreekt over zijn verderfelijk gedrag geeft nu nét meer inzichten dan allerlei duidinggewauwel of commentaren in de kranten. Daar heb ik eerlijk gezegd niets aan. Wél aan de uitdrukkingen, het stemgeluid, de intonatie van een kinder(mis)gerbuiker.

Wie weet herken ik ze nu sneller? Je weet maar nooit. […] Alleen zo kan je proberen te begrijpen wat zo iemand drijft en waar zijn normbesef niet/wel is. Alleen zo kan je begrijpen. Alleen zo kan een maatschappij zich behoeden en beschermen.”
– Jurgen Verstrepen –

Wat mij stoort aan de uitzending van VT4 is niet het feit dat men Vangheluwe aan het woord heeft gelaten, maar het volledige gebrek aan omkadering.

Ik ben het oneens met hen die vinden dat men hem totaal moet weren van het scherm. En eveneens oneens met hen die de uitzending een zegen vonden, omdat je nu had kunnen zien hoe een kindermisbruiker eruit zag. Zijn “uitdrukkingen, het stemgeluid, de intonatie” en misschien daardoor begrijpen wat er in zo iemand omgaat en hen zo voortaan herkennen.

Dergelijk uiterst absurd, naïef argument, dergelijke nonsens schreef Jurgen Verstrepen op zijn ‘free [media] speech weblog’ als commentaar op het “tenenkrullend gedoe”, de “politiek correcte onzin” van “zo iemand mag niet op tv, hij kreeg een forum.” Wat hij onmiskenbaar kreeg, een forum.

Al meer dan vijfentwintig jaar, tussen feiten en onthulling, heeft men deze kindermisbruiker kunnen aanschouwen en nooit geïdentificeerd als kindermisbruiker. Waarom? Omdat men ze namelijk niet (her)kent vooraleer er melding wordt gemaakt van de feiten en men het slachtoffer daarbij ernstig neemt.

Al gebeurt het près de chez vous. (Waarvan de kans reëel is dat het er reeds voorgevallen is.)

Al datgene dat Vangheluwe heeft verteld, helpt niemand een moer om  kindermisbruikers te herkennen. Ongeacht uitdrukking, intonatie of stemgeluid. Iemand die daarover een andere mening is toegedaan, mag zich vragen beginnen stellen omtrent zijn realiteitsbesef.

Het geeft inzicht in een zieke geest, akkoord. Je kan zien hoe kindermisbruikers de zaken steeds minimaliseren, etc. Maar er werd geen merkteken geopenbaard waardoor “een maatschappij zich kan behoeden en beschermen.”

“Natuurlijk is dit niet leuk voor slachtoffers, dat begrijp ik, maar je kan als medium toch niet heel de tijd Nijntje uitzenden in de hoop dat je niemand raakt? […] Het is goede televisie en ja, wie wil géén scoop als journalist?”
– Jurgen Verstrepen –

Wat is er dan naar mijn mening mis met de uitzending op VT4 waar men de ‘monseigneur’ haast een uur zendtijd gaf om ongehinderd zijn waanideeën te spuien?

Zoals ik al zei, heb ik er totaal geen probleem mee dat men iemand die gestoord is ook zijn zeg laat doen. Zelfs als, zoals bij het interview met Vangheluwe, datgene wat men uit zijn ziek discours kan afleiden feitelijk noch nieuws is, noch totaal iets nieuws brengt. Wat mij betreft, hoeft men dus niet Nijntje uit te zenden.

Ik begrijp dat niet iedereen vertrouwd is met de hersenspinsels die spelen in het hoofd van een kindermisbruiker. Inzicht hierin kan misschien mensen  wapenen tegen manipulatie wanneer een kind ooit de door een dader (en de samenleving) opgeworpen obstakels overwint, het hart uitstort en men zou beslissen de dader hiermee te confronteren.

Maar in de uitzending van VT4 ontbrak het daarvoor dan aan elke zinnige duiding.

Was het goede journalistiek om dit interview op de mensen los te laten zonder omkadering? Zonder iemand vertrouwd met de pathologie van dergelijke individuen, die uitspraken en mechanismen kan duiden? Die wat zinnigs kan vertellen over wat de werkelijke impact van dergelijke daden op de slachtoffers ervan zijn?

Zonder Vangheluwes slachtoffers eerst te confronteren met zijn uitspraken? En, zonder iemand die hen vertegenwoordigt om wederwoord te kunnen geven op loze beweringen en leugens?

Zonder op behoorlijke wijze te evalueren of alle uitspraken die de ‘monseigneur’ meende te moeten doen – in het bijzonder over zijn slachtoffers – wel relevant zijn? …

Neen. Dit interview werd barslecht gebracht en ik kon mezelf enkel mateloos ergeren aan het feit dat VT4 er voor geopteerd had zich eenvoudigweg te beperken tot het opendraaien van het riool en de inhoud vrijelijk in de huiskamers van de kijkers te laten stromen.

De woede die in me opkwam, telkens Vangheluwe de feiten minimaliseerde, verwijt ik VT4 omdat niemand weerwerk bood aan die onzin. Het kijkerspubliek mocht zitten en slikken.

De reden waarom kunnen we hoogstwaarschijnlijk ook afleiden uit de commentaar van Jurgen Verstrepen: “wie wil géén scoop als journalist?”

Omwille van het trachtten scoren met een primeur werd overhaast alles terzijde geveegd wat het interview echt zin en waarde kon geven en verwerd de uitzending tot niets meer dan een staaltje sensationele riooljournalistiek. Elke journalistieke norm en waarde moest wijken voor de markt. “Het Gewetenloze Monster van Brugge spreekt!“

Iets wat VT4 later op de avond nog recht trachtte te zetten door toch nog wat mensen in de studio uit te nodigen voor commentaar. Maar dat waren, meer dan een week te vroeg, dan toch nog steeds vijgen na Pasen.

Men had de uitzending beter even uitgesteld en zich bezonnen over wat men met het materiaal, waarmee zeker wat aan te vangen is, zou doen.

In plaats van een arrogante dader, zonder al te veel kritisch weerwerk, ongeremd de gelegenheid te geven zijn daden te minimaliseren ten overstaan van de wereld. (Ging men er gemakshalve van uit dat iedereen Vangheluwe wel zou doorzien, of zo?) Wat in de verste verte geen eer aandoet aan de waarheid of het zoeken ernaar. 

Daar draait goede journalistiek toch ook om? Of vergis ik me dermate?

* * *

C’est arrivé près de chez vous: een cynische, satirische, Belgische cultfilm die baadt in zwarte humor, uit 1992.

Een groep journalisten maakt een documentaire over het gaan en staan van seriemoordenaar Ben, gespeeld door Benoît Poelvoorde. Alhoewel de filmmakers in het begin nog objectief hierover berichten, worden ze uiteindelijk meegesleept in het geweld van Ben.

De film is een cynische parodie op het programma Strip-Tease, waar de commentatoren zich wegvlakken om het hoofdpersonage ongeremd aan het woord te laten in een alledaagse setting en zo in zijn blootje te zetten.