In De Standaard van dit weekend haalt Etienne Vermeersch grof uit naar de actie “Niet in mijn Naam”:

“…het lijkt allemaal zo petit bourgeois. Is hun moeder meid geweest bij Franstalige baronnen in Vlaanderen? Heeft hun oom in ’14-’18 in de loopgraven gevochten?”

Ik ben een van de vele ondertekenaars van dit manifest en ik heb nog college gelopen, vijfenveertig jaar geleden, bij professor Vermeersch. Een man die toen, samen met Jaap Kruithof, nogal indruk op mij maakte. Ik voel mij aangesproken. Daarom dit.

Het was niet mijn moeder, maar de zus van mijn grootmoeder die nog gediend heeft, zoals dat toen heette, op het kasteeltje van Franstaligen in de Brusselse rand en dat was niet zo zeer een taalprobleem, maar een probleem van uitbuiting en van macht. Toen bestond nog het ‘droit de cuissage’, zeg maar neukrecht. Vandaar al die verhalen over bastaarden in het Pajottenland, zelfs van het koningshuis, want ook daar werd ‘gediend’.

Mijn vader en diens vader hebben altijd in Brussel gewerkt als spoorlegger en de “Ijzeren weg’ had toen nog als voertaal Frans. Hij was verbonden aan het station van ‘den Toertaksi’ (Tour et Taxis) en zijn vader aan dat van ‘den Alleveir’ (Groendreef), vanwaar ooit de eerste trein naar Mechelen vertrokken is. Maar politiek ben ik vooral beïnvloed door mijn grootvader langs moederszijde. Belg en Vlaams gezind.

Hij heeft vier jaar in de loopgraven aan het Ijzerfront gevochten, om België te verdedigen zoals hij fier zei. Zijn ingekaderd erediploma hangt nu in mijn bibliotheek. Gevochten in Merckem, Beveren, Stadenberg, Westrozebeke, de Leie en de afbuiging van de Leie.

Als Belg was hij ook flamingant: iemand die opkwam voor de taal en cultuur van het gewone volk, werkman en middenstander, maar geen Vlaams Nationalist, die waren ‘aangebrand’. En hij zou ze nu zeker niet begrepen hebben.

Nu men om federaal minister te worden Nederlands moet kennen, nu de premier al decennia lang Nederlandstalig is, nu de kabinetsraad en het kernkabinet overwegend in het Nederlands vergaderen, zodat de Franstaligen het hebben over ‘Le Kern’.

Hij zou zijn oren niet kunnen geloven en ik hoor het hem al zeggen als hij de politici nu zou bezig horen over de onafhankelijkheid van Vlaanderen: ‘Ze zijn zot geworden, wij hebben gewonnen en wij controleren nu België, en nu willen ze het weg. Daar zit wat achter.”

En inderdaad, hier zit wat achter. Als ik het sociaal-economisch programma van de Vlaams-Nationalisten lees gaat het al lang niet meer over de culturele of nationale rechten van de gewone man. Dan hoor ik de stem van de Vlaamse bourgeoisie: Leve een onafhankelijk Vlaanderen, met minder socialisten, met zwakkere vakbonden en met ultraliberalisme.

En ook dat heb ik van die grootvader en van mijn vader. Hun motto was: Er is een bond waar je altijd lid moet van zijn, de vakbond. En zoals mijn vader zei: Rood of geen brood. Die grootvader heeft mij in 1960 ook het woord staken geleerd. Ik dacht dat het een meervoud was van een substantief, want ik hoorde dat het er bij die Grote Staking nogal hard aan toeging en als kind dacht ik dat ze vochten met bonenstaken, zoals we die in de tuin gebruikten.

Hij maakte mij wijzer en heeft mij ook geleerd dat je niet echt ‘Vlaamsgezind’ bent als je tegelijkertijd niet solidair bent, vooral met werkvolk. Ik neem het dan ook niet als Etienne Vermeersch mij en anderen ‘petit bourgeois’ noemt.

Zijn flamingantisme wordt gekaapt door de Vlaamse bourgeoisie. Voor hij andere mensen uitscheldt voor ‘petit bourgeois’, zou hij best eerst eens nadenken in hoeverre zijn flamingantisme misbruikt wordt door die grande bourgeoisie, Voka en anderen.

Niet in mijn naam, professor! En niet in naam van mijn twee grootvaders: frontsoldaten. Belg, Vlaamsgezind en werkvolk.