Zilver was voor ‘Un homme qui crie’ van Mahamat-Saleh Haroun uit Tsjaad en de luchtige Ivoriaanse komedie ‘Le mec idéal’ van Owell Brown kreeg brons in de categorie langspeelfilms in competitie. Daarmee kwam zaterdagavond een einde aan een uiterst boeiende Fespaco-editie, die bovendien perfect georganiseerd was.

Ontgoocheling onder Burkinezen

Het publiek in het Stade du 4 Août was enigszins ontgoocheld omdat de getipte kanshebber voor de gouden Etalon, de Burkinese film ‘En attendant le vote’ van Missa Hébié zich moest tevreden stellen met een speciale vermelding van de internationale jury. Velen hadden er echt op gehoopt dat Burkina Faso, voor het eerst sinds Gaston Kaboré in 1997 met ‘Buud Yam’ de hoogste onderscheiding voor een Afrikaanse film in de wacht sleepte, nog eens zou winnen, maar het pakte anders uit.

‘Pégase’ krijgt goud

Over de winnende film ‘Pégase’ van de Marokkaanse regisseur Mohamed Mouftakir kan ik weinig zeggen omdat ik hem niet heb gezien, zoals blijkbaar vele journalisten op het festival. Dat deze film zou winnen, hadden dan ook maar weinigen verwacht. Het verhaal gaat over een jonge vrouw van twintig die in een psychiatrische instelling terecht komt nadat ze bij een traumatische ervaring opgesloten leeft in haar eigen wereld en gelooft dat ze door een duivel is verkracht omdat ze zwanger van hem zou zijn …

Regisseur Mouftakir heeft al heel wat kortfilms op zijn palmares en won al op enkele Marokkaanse filmfestivals. Hij is zowel scenarist als regisseur van de meeste van zijn films. Hij studeerde Engelse literatuur en volgde zijn filmopleiding in Parijs, Tunis en Marokko. Voor Marokko is dit al de derde gouden Etalon op Fespaco, een bewijs dat de Marokkaanse cinema leeft, onder meer door een gerichte ondersteuning door de Marokkaanse overheid en een uitstekend productiecentrum.

‘Un homme qui crie’ heel verdiend tweede

Dat de Tsjadische film ‘Un homme qui crie’ hoog zou eindigen, had wél iedereen verwacht. De ijzersterke film van Haroun die zich afspeelt tegen de achtergrond van de burgeroorlog in Tsjaad kreeg vorig jaar immers al de speciale prijs van de jury op het filmfestival van Cannes. Dat was lang geleden dat een Afrikaanse film die eer te beurt viel.

In diverse Europese landen liep de film al in het gewone circuit en ook in zijn thuisland Tsjaad werd de film gunstig onthaad. Sinds eind januari de oude koloniale filmzaal ‘Normandie’ in de hoofdstad N’Djamena werd heropend na een grondige restauratie en aanpassing aan de nieuwste technologische snufjes op het vlak van filmprojectie heeft het publiek van filmliefhebbers in Tsjaad eindelijk weer een volwaardige filmzaal. De bekroonde film van Haroun was er de openingsfilm.

Luchtige komedie toont een heel ander Afrika

De bronzen Etalon ging naar de luchtige, maar uiterst professioneel gemaakte Ivoriaanse komedie ‘Le mec idéal’ van Owell Brown. Het verhaal dat bol staat van misverstanden en grappige toestanden die niet zouden misstaan in een 19de eeuwse opera, speelt volledig in de rijke voorsteden van Abidjan.

Over de politieke toestand die het land momenteel verscheurt, is in de film in de verste verte niets te merken. Meer zelfs, het lijkt wel of er in Abidjan alleen maar rijke mensen wonen die zich hoegenaamd niet moeten bekommeren om hun levensonderhoud. Alleen het hoofdpersonnage, Markus, moet aan de kost zien te komen in een wasserij en stomerij. Met zijn fiets brengt hij bestellingen rond bij rijke mensen en komt zo in contact met het vrouwelijke hoofdpersonnage Estelle.

Zij heeft haar eigen schoonheidssalon, maar is afkomstig uit een zeer rijke familie. De film is absoluut grappig en gaat met een verbazingwekkende snelheid vooruit. Het is een beeld dat we zelden van Afrika te zien krijgen. “Dat was ook de bedoeling”, verklaarde Mike Danon, de hoofdrolspeler, na de eerste vertoning van zijn film in Ouagadougou.

Hij wou een film maken die ver blijft van de politiek om te laten zien dat Afrikaanse jongeren met dezelfde dingen bezig zijn als hun leeftijdsgenoten in andere landen. Goed als ontspanning, maar enige diepgang moet je er niet in zoeken. “Het hoeft niet altijd kommer en kwel te zijn als het over Afrika gaat”, verklaarde de Ivoriaanse steracteur.