De bedrijfswereld, daarin gesteund door politieke partijen zoals N-VA, verzet zich met hand en tand tegen een quotaregeling voor ondernemingen. Geen overheidsbemoeienis, klinkt het. Nochtans is het gewoon democratisch om een gezond evenwicht tussen mannen en vrouwen te realiseren. Het cumuleren van zitjes is vandaag vooral een mannelijk fenomeen.

Dus ook dat argument houdt geen steek. Volgens de tegenstanders zouden quota ook een aanfluiting zijn van de talenten van vrouwen. Maar dat is net de redenering omkeren. Als er zoveel getalenteerde vrouwen zijn – en die zijn er als we kijken naar de cijfers van het aantal vrouwen dat afstudeert aan onze universiteiten – dan kan het toch helemaal geen probleem zijn om ze ook te vinden.

We zouden ons daarentegen veeleer vragen moeten stellen over de kwaliteit van de huidige bestuurders als alleen maar één categorie van de bevolking hiervoor aangesproken wordt. En voor alle duidelijkheid: we vinden het geenszins een probleem als nu hoofdzakelijk vrouwelijke raden van bestuur – als die er al zijn – of sectoren wat meer gemengd zouden zijn. Dat is het uiteindelijke streefdoel: meer evenwicht tussen vrouwen en mannen in alle maatschappelijke domeinen en op alle niveaus.

Quota zijn een efficiënt instrument om ongelijkheid te bestrijden en een meer democratische samenleving vorm te geven en trage leerlingen te dwingen om een versnelling hoger te schakelen. Er was heel wat protest te horen toen quota in de politiek werden ingevoerd, maar ze deden wat ze moesten doen: de grote discriminatie van vrouwen op dit terrein helpen wegwerken.

Het komt ons voor dat de politiek daar verder niet onder heeft geleden. Of wil iemand de suggestie wekken dat de merkbare daling van het vertrouwen in de Belgische politiek iets te maken heeft met het feit dat er intussen bijna 40 procent vrouwen zetelt in het parlement?

Het Vrouwen Overleg Komitee (VOK) is een feministische en pluralistische denktank die elk jaar op 11 november de Nationale Vrouwendag organiseert.