Cuba volgt de ontwikkelingen in Libië met aandacht. Ook buitenlandminister Bruno Rodríguez vestigt er de aandacht op dat er heel wat oncontroleerbare en tegenstrijdige berichten de ether in gestuurd worden. Hij wijst erop dat in bepaalde middens in de VS opgeroepen wordt tot geweld, militaire agressie of zelfs een buitenlandse interventie. “Er heerst overal veel opwinding en ik vrees ervoor dat dat kan leiden tot serieuze interne of internationale foute beslissingen” aldus de minister.

Het voorbeeld van Irak

Het zou inderdaad verstandig kunnen zijn om niet te voorbarige conclusies te trekken. Misschien herinner je je nog het verhaal van de Iraakse soldaten die baby’s uit hun couveuses sleurden in Koeweit? Het was wereldnieuws en de emoties laaiden hoog op. Voldoende hoog om een ingreep van de VS, de eerste Golfoorlog, verteerbaar te maken. 

Vele jaren later werd het bericht als volledig gelogen ontmaskerd… in de kleine lettertjes van de pers. In 2002 waren het de berichten over massavernietigingswapens in Irak die letterlijk de deur openden voor een tweede inval en voor de jarenlange bezetting van dat land door de VS.  Een beetje voorzichtigheid met wat in de media verschijnt rond een land als Libië is dus wel op zijn plaats.  Vergeten we niet dat ook daar nogal wat olie in de grond zit. 

Cuba als bliksemafleider

We moeten ons ook afvragen waarom Cuba en Venezuela mee in het bad worden getrokken. Het is in elk geval een merkwaardig gegeven dat als Fidel een uitspraak doet die  (vakkundig uit zijn verband gerukt) ‘gebruikt’ kan worden, dat onmiddellijk wereldnieuws wordt. Dit gebeurt niet als hij het heeft over levensbelangrijke zaken als klimaatopwarming of de gevolgen van het gebruik van biodiesel voor de voedselprijzen, om er maar een paar op te noemen.

Het is bijna een obsessie om, telkens als het kan, Cuba een veeg uit de pan te geven. Tegelijk is het een leuke bliksemafleider. Het houdt de aandacht weg van het feit dat het Westen de wapens leverde waarmee nu geschoten wordt, dat Khadafi in 2004 nog met grote eer in Brussel ontvangen werd door Verhofstadt, of dat hij door Europa miljarden euro’s betaald wordt om gendarme te spelen door Afrikaanse vluchtelingen in detentiekampen op te sluiten en weg te houden van een overtocht.

Laten we tenslotte eens kijken naar wat Fidel eigenlijk over de toestand in Libië schreef. Op 21 februari publiceert de website Cubadebate een eerste column. Hieronder volgen een aantal uittreksels:

“(…) Men kan al dan niet akkoord gaan met Mouammar Khadafi.  De wereld wordt momenteel bestookt met alle soorten berichten, vooral geproduceerd door de media. We zullen de nodige tijd moeten afwachten om echt te weten wat waar is, half waar of gelogen rond wat men ons vertelt over de chaotische situatie in Libië. Wat mij absoluut duidelijk lijkt, is dat de VS-regering niet bezorgd is om vrede in Libië en dat ze niet zal aarzelen om de NATO opdracht te geven dat rijke land binnen te vallen, misschien zelfs al binnen enkele uren of dagen.

Degenen die, geïnspireerd door slechte intenties, gisteren zondag 20 februari, de leugen uitvonden dat Mouammar Khadafi op weg was naar Venezuela, kregen vandaag het waardig antwoord te horen van Nicolas Maduro, buitenlandminister van Venezuela, die bevestigde dat “(hij) hoopte dat het Libische volk op een soeverein wijze een vreedzame oplossing zal vinden voor zijn problemen, met behoud van zijn integriteit en die van de natie en zonder inmenging van het imperialisme.”

Zelf denk ik niet dat de Libische leider het land zou verlaten en de verantwoordelijkheden ontvluchten die hem toegeschreven worden, of ze nu al dan niet in hun geheel of gedeeltelijk verkeerd zijn.
Elk eerlijk mens zal zich steeds verzetten tegenover om het even welk onrecht dat om het even welk volk ter wereld aangedaan wordt. Het ergste op dit moment zou zijn om te zwijgen over de misdaad die de NATO voorbereidt tegen het Libische volk. (…)”

Op 24 februari volgt een nieuwe opinie over het thema:

“Het verraad van Moubarak op Camp David heeft het bestaan van een Arabisch Palestijnse staat, zoals voorzien in de akkoorden van de VN van 1947, onmogelijk gemaakt terwijl Israel een sterke nucleaire macht geworden is, aan de zijde van de VS en de NATO. Het militair-industrieel complex van de VS heeft jaarlijks tientallen miljarden dollars gepompt in Israel én in de Arabische staten die door dat land onderworpen en vernederd worden. De geest is uit de fles, en de NATO weet niet meer hoe hem te controleren.

Men zal proberen om zoveel mogelijk profijt te trekken uit de betreurenswaardige gebeurtenissen in Libië. Niemand is op dit moment in staat om te weten wat zich werkelijk in dat land afspeelt. Het imperium heeft via zijn media allerhande cijfers en versies laten publiceren, tot de meest ongerijmde, met het oog op het zaaien van chaos en desinformatie.

Het is evident dat zich in Libië een burgeroorlog afspeelt.

(…)

De belangrijkste NAVO-leiders juichen. De Britse eerste minister David Cameron – volgens ANSA (nvdr: Italiaans persagentschap) – “…heeft in een toespraak in Koeweit toegegeven dat de Westerse landen de fout begaan hadden om niet-democratische regeringen te steunen in de Arabische wereld.” Laten we hem op zijn minst feliciteren om zijn openhartigheid.

Zijn Franse collega Nicolas Sarkozy heeft verklaard: “Het voortzetten van de brutale en bloederige repressie tegen de Libische burgerbevolking is weerzinwekkend.”

De Italiaanse buitenlandminister Franco Frattini, heeft de hoeveelheid van duizend doden in Tripoli als “geloofwaardig” beoordeeld en had het over “tragische cijfers” en “bloedbad”

Volgens Hillary Clinton is het “bloedbad” “absoluut onaanvaardbaar” en “moet het ophouden”.

Voor Ban Ki-moon, is « het gebruik van geweld in dat land absoluut onaanvaardbaar (….)

De media van het imperium hebben het terrein voorbereid met het oog op een actie. Een militaire interventie in Libië zou niet onverwacht komen, wat Europa meteen zijn bijna twee miljoen vaten lichte olie verzekert die het dagelijks importeert. Tenminste als de gebeurtenissen niet eerder een einde maken aan het leiderschap of het leven van Khadafi.

De rol van Obama is in elk geval vrij ingewikkeld. Wat zal de reactie zijn van de Arabische en moslim-wereld als er massaal bloed vergoten wordt in dat land bij een dergelijk avontuur? Zou een interventie in Libië de revolutionaire golf in Egypte tegenhouden?

De invasie in Irak, die Bush onder een vals voorwendsel ontketende, – missie vervuld! zou hij uitgeroepen hebben – heeft het leven gekost aan meer dan een miljoen onschuldige Arabieren.

Niemand ter wereld zal ooit de dood van onschuldigen aanvaarden, in Libië of elders. Ik vraag me af of de VS en de NATO ooit datzelfde principe zullen toepassen op de ongewapende burgers die hun onbemande vliegtuigen en soldaten elke dag in Afghanistan en Pakistan doden?

Het is een macabere dans van cynisme !”