Als kritische zwartkijkers beweren dat we in onze Westerse maatschappij collectief aan islamofobie lijden, dan wordt dat sterk ontkracht door het verhaal van Bieke Lanslots (24). Zij leerde Arabisch in een vertaalopleiding, raakte gefascineerd door de islam, trouwde met een moslim en – om het plaatje volledig te maken – bekeerde zich.

Ze leerde haar man, Yasien – toen nog Egyptenaar, nu inmiddels Belg – heel toevallig kennen op het internet via een biljartspel op Yahoo! waar ze beiden geregeld aan deelnamen. Ze begonnen met elkaar te chatten, eerst sporadisch, geleidelijk aan frequenter, tot het een dagelijkse gewoonte werd. Na verloop van tijd begonnen ze zelfs te praten over toekomstplannen samen.

Bieke Lanslots: “Het werd hoe langer hoe persoonlijker. We werden ‘closer’, er groeide iets. Op een bepaald moment viel het woord trouwen bij hem. In het begin vond ik dat het allemaal te snel ging. Ik zat nog maar in mijn tweede bachelorjaar. Bovendien twijfelde ik op dat moment toch ook nog een beetje aan zijn oprechtheid. Je hoort zo veel verhalen over buitenlanders die enkel huwen om de Belgische nationaliteit te verkrijgen.”

“Mijn ouders zeiden me ook voortdurend, dat ‘zo’n mannen’ bij alle meisjes proberen tot er iemand naïef genoeg is om hen te geloven. Uiteindelijk hakte ik de knoop door. Toen mijn ouders voor twee weken op reis waren, ben ik naar Egypte gevlogen. Nu vind ik dat ongelofelijk egoïstisch, maar toen leek het de enige oplossing, omdat ik wist dat ze nooit akkoord zouden gaan.”

“Dat deden ze eerst ook niet, maar na een tijdje draaiden ze gelukkig bij. Ook de ouders van Yasien gingen niet akkoord met onze relatie. Zij dachten dat ik hem in de val zou lokken.”

Was de bekering noodzakelijk om je relatie kans op slagen te geven?

“Nee. Ik zou nooit zoiets ingrijpends doen voor iemand anders. Een bekering die niet met de juiste intentie gebeurt, is overigens ongeldig. Al van kindsbeen af was ik geïnteresseerd in vreemde culturen. Ik had een periode waarin ik zot was van Amerika. Ik was ervan overtuigd dat ik later in Harlem in New York zou gaan wonen.”

“Later kreeg ik interesse in de Arabische taal en cultuur. Ook al wist ik er niet veel over, die cultuur intrigeerde me. Ik ben dikwijls met mijn ouders op reis geweest in Tunesië en in de Arabische landen. Daar trok ik dan op met de plaatselijke jeugd.”

“Door die interesse ging ik later Arabisch studeren. Ik begon boeken te lezen over de islam, heel eenvoudig in het begin, over de vijf zuilen bijvoorbeeld. Stilaan begon ik er ook met Yasien over te praten tijdens onze chatgesprekken. Ik stelde hem vragen over zaken waarvan ik de betekenis niet goed begreep: waarom moslims vijf keer per dag moeten bidden, waarom ze moeten vasten…”

Zou je je ook bekeerd hebben, als je Yasien niet had leren kennen?

“Dat weet ik niet. Ik was voordien niet gelovig, ik sprak zelfs wat neerbuigend over godsdienstige mensen en hun opvattingen. Maar Yasien stelde me voortdurend ‘lastige’ vragen waarop ik vanuit mijn denken simpelweg geen antwoord kon geven. Daardoor ben ik beginnen nadenken over zaken als zingeving. Ik begon te geloven in Allah.”

Hoe reageerde je omgeving op je beslissing?

“De meeste mensen uit mijn omgeving reageerden vol ongeloof. Ik had er voordien slechts met een paar mensen over gesproken. Ze waren allemaal van hun stuk gebracht als ze me voor de eerste keer met hoofddoek zagen. Ik stond overal meteen in het middelpunt van de belangstelling.”

“Ook had iedereen al een oordeel klaar nog voor ik mijn motieven kon uitleggen. Vooral mijn familie was geschokt, in het bijzonder mijn ouders. Ze hadden wel gemerkt dat ik meer over de islam las, niet meer naar discotheken ging en lossere kleding begon te dragen. Maar ze dachten dat het een bevlieging was.”

“Ze zagen het niet aankomen. Mijn vader schaamde zich in het begin zelfs om met mij over straat te lopen. Dat vond ik erg, zowel voor mezelf als voor hem, maar tegelijk was ik er ook van overtuigd dat ik eindelijk op de goede weg was. Ik was gelukkig.”

Vond je het moeilijk om het aan anderen te vertellen?

“Ik was vooral bang voor de reactie van mijn grootouders aan vaderskant. Zij hielden er toen nog heel wat vooroordelen op na over buitenlanders en moslims. In een opwelling zei mijn grootvader wel eens dat ik niet meer welkom was zolang ik een hoofddoek droeg.”

“Ook mijn grootmoeder heeft een aantal pogingen ondernomen om me te overtuigen dat Yasien enkel met me getrouwd was om naar België te kunnen komen. Heel pijnlijk allemaal.”

“Gelukkig kreeg ze na vier jaar toch ongelijk: mijn man heeft al een jaar de Belgische nationaliteit. Intussen stelden mijn grootouders hun mening ook bij. Ze hebben zelfs een goede band met Yasien.”

Hoe nam de moslimgemeenschap je op?

“Ik denk wel dat ik door anderen als een volwaardige moslima wordt beschouwd. Als ik een andere moslim vertel dat ik bekeerd ben, krijg ik alleen nog maar positieve, enthousiaste reacties. Ze zijn blij voor me dat ik op het ‘juiste pad’ zit.”

“Soms spreken moslima’s me op straat aan om te vragen of ik Belgische ben. Dan zijn ze erg nieuwsgierig en vragen waarom ik me bekeerd heb. Ik vind het ook opvallend dat geen enkele moslima me ooit vroeg of ik me voor mijn man had bekeerd terwijl niet-moslims me dat geregeld vragen.”

“Dan zie je ze bedenkelijk kijken als ik hun vertel dat het mijn eigen keuze was. Een vrouw op de bus complimenteerde me met mijn ‘goed Nederlands’. Die had blijkbaar niet door dat ik Belgische was.”

Houd je je aan alle voorschriften?

“Praktisch gezien is het niet haalbaar bepaalde voorschriften strikt toe te passen, dus ik ben daar redelijk flexibel in. Zo is het bijvoorbeeld niet toegestaan een hand te geven aan personen van het andere geslacht, maar in sommige situaties doe ik dat wel om niet onbeleefd over te komen.”

“Ik bid vijf keer per dag, maar niet op de correcte uren. Zo ook met de ramadan. Ik doe mijn best om tussen zonsopgang en zonsondergang te vasten, maar in de zomer zijn de dagen zo lang en warm. Ik houd het soms niet uit om een hele dag te werken zonder voedsel en water, ondanks het feit dat mijn attente collega’s hun best doen niet in mijn buurt te eten of te drinken om me niet in verleiding te brengen.”

“Dus haal ik de dagen waarop ik niet heb kunnen vasten later op het jaar in. Dat moet kunnen. De islam wil het mensen immers niet moeilijk maken door ze van alles voor te schrijven. Maar met het onverdoofd halal slachten van dieren ga ik absoluut niet akkoord. Ik ben erg begaan met dierenrechten. Dieren moeten op de meest pijnloze manier geslacht worden. Sinds ik de beelden van GAIA gezien heb over halal slachten, weiger ik nog halal vlees in huis te halen.”

Hoe ervaar jij de positie van de vrouw in de islam?

“De islam is zeker geen vrouwonvriendelijke godsdienst. Integendeel, de vrouw is kostbaar in onze godsdienst. Mensen denken dat je ‘onderdrukt’ wordt als je een hoofddoek draagt. Ze geloven niet dat je daar zelf voor kiest.”

“Vrouwen hebben ook het recht buitenshuis te werken en hoeven ook niet alleen in te staan voor het huishouden. Bij ons is het Yasien die meestal strijkt en hij poetst ook vaak. De onderdrukking van vrouwen in bepaalde islamitische landen heeft niets te maken met de islam op zich, maar met de cultuur die daar heerst.”

Ben je gelukkiger sinds je bekering?

“Sinds ik me heb bekeerd, voel ik me een beter mens. Ik heb er nog geen moment spijt van gehad. Eén ding weet ik zeker, ik zal mijn geloof nooit opgeven.”

(De namen in dit artikel zijn gewijzigd.)

© 2011 – StampMedia/Lessius – Lien Claes