De studie “Women on board: does forced diversity hurt firm performance?“ gaat over de gevolgen van quota in Noorwegen voor de raden van bestuur van beursgenoteerde bedrijven.
Op korte termijn moesten die bedrijven 40 procent vrouwen aan boord hijsen, of … ontbonden worden door de Noorse overheid.
Maar wat blijkt? De studie, die volgens De Wever het ultieme bewijs moest leveren dat quota nefast (want overheidsbemoeienis) zijn voor de welvaart van onze bedrijven en dus onze samenleving, zegt in feite iets helemaal anders. En zegt het heel duidelijk. Zelfs in audio. Voor wie natuurlijk wil luisteren of de tekst écht wil lezen.
“The key point of our study”, zo zegt de auteur, is dat een daling in marktwaarde van bedrijven in Noorwegen NIET met geslacht te maken had. Wél met de omvang van personeelswissels in de raden van bestuur. Het feit dat de Noorse overheid bedrijven quota oplegde en daarbij een strikte timing hanteerde, maakte m.a.w. dat bedrijven met beursnotering relatief snel veel vrouwen in hun bestuurszetels moesten zien te krijgen (40 procent).
De studie van de Ross School of Business zegt dat die grote groep nieuwkomers niet noodzakelijk over dezelfde ervaring beschikte als de bestuursleden die er, bij wijze van spreken, al honderd jaar zetelden. Logisch. Maar een probleem dat zich vanzelf oplost als je er maar wat tijd over heen laat gaan. De nieuwe leden leren snel bij. Zelfs als ze een rok dragen.
Is zo’n daling van marktwaarde plezierig? Nee. Is het het einde van de wereld? Ook niet. Gaan de Noren er een boterham minder voor moeten eten? Bijlange niet. Zal de marktwaarde zich herstellen? Who knows?
Wie wist het trouwens bij de banken die met onze spaarcenten speculeerden? Om maar te zeggen: de rating van een beursgenoteerd bedrijf is van nogal wat factoren afhankelijk en wordt vooral bepaald door een kortetermijnvisie. Een mooi voorbeeld hiervan is de duik van het beursaandeel van Apple bij het bericht over de ziekte van CEO Steve Jobs.
Concluderen dat quota dus per definitie slecht zijn voor de beurswaarde van bedrijven, is eigenlijk ook de wereld op zijn kop. Want ernstige bedrijven met een langetermijnvisie hadden al jaren gelegenheid om meer vrouwen te rekruteren. Wie dat deed, had ook geen grote schokgolf in de raad van bestuur te verwerken. En wie zich nog niet had geconformeerd, moest inderdaad snel ingrijpen. En dat bleek impact te hebben op hun beurswaarde.
Maar bedrijven die zich ondanks een behoorlijke overgangstermijn niet in regel stellen met democratisch goedgekeurde regels, weten natuurlijk dat daar een sanctie tegenover staat.
Als Electrabel niet naar behoren antwoordt op de vragen van de CREG, hangt er haar een heel serieuze boete boven het hoofd. Als ze die moet betalen, zal dat wellicht ook niet goed zijn voor de beursnotering. So be it. Want wie niet horen wil, moet voelen, nietwaar? Is dat ook ontoelaatbare overheidsbemoeienis?
Of zou De Wever vooral verstoord zijn door de creatie van wat hij noemt ‘een vrouwelijke elite’ die meerdere mandaten zou verzamelen? Merkwaardig. Want zo’n mannelijke elite bestaat hier en elders al jaar en dag. Het aantal mannelijke ‘gouden broeken’ overtreft ruimschoots het aandeel ‘gouden rokjes’. Zonder quota, zonder overheidsbemoeienis. En zonder veel protest van weldenkend rechts in Vlaanderen.
Inga Verhaert
Inga Verhaert is nationaal voorzitter van zij-kant, de progressieve vrouwenbeweging.
