Loonmatiging naar Duits voorbeeld die Bart De Wever aanprijst na zijn Spiegel-interview, werd al meermaals naar voor geschoven vanuit werkgeverskringen. Op dit punt heeft De Wever gelijk: hij zei niets nieuws. Als democratisch politicus volgt hij wier belangen hij verdedigt, de patroons dus.
Ook het IMF leverde gisteren zijn bijdrage in dezelfde zin: de indexkoppeling van lonen en wedden (waarmee België zowat uniek is) moet opgeschort worden, en de werkloosheidsuitkering moet eindigen na een bepaalde tijd. Blijkbaar vinden de grote specialisten dat er teveel koopkracht is in dit land.
Van de Duitse loonmatiging heeft professor Paul De Grauwe weken geleden al brandhout gemaakt. Loonmatiging geeft de bedrijven een concurrentievoordeel zolang andere landen niet hetzelfde doen. Indien de rest van de EU ook de lonen blokkeert of verlaagt, verdwijnt natuurlijk die voorsprong.
Anne Demélenne en Rudy De Leeuw, ABVV, schrijven: “Maar is het Duitse model wel zo idyllisch ? Afgemeten aan de werkgelegenheid heeft de Duitse industrie het lange tijd niet zo goed gedaan, stelt Paul Van Rompuy, econoom aan de KULeuven. Van 2001 tot 2007 is de werkgelegenheid in België meer gestegen dan in Duitsland. Duitsland heeft zijn binnenlandse consumptie opgeofferd. De Duitse vakbonden hebben ervoor gewaarschuwd dat ze de loonmatiging niet tot in het oneindige zullen aanvaarden en ze klagen het groeiende fenomeen van de arme werknemers aan, de “working poor”: 3,5 miljoen Duitse werknemers verdienen minder dan 7 euro per uur. 1,15 miljoen verdienen zelfs minder dan 5 euro. De roep naar een minimumloon van 8,5 euro – een inhaalbeweging dus – klinkt er steeds luider en ook de looneisen worden er sterker, in de eerste plaats in de sectoren die werken voor de export”.(…). “Het ABVV weigert diegenen te volgen die aanbevelen Duitsland achterna te hollen (zonder het overigens te kunnen inhalen). Daarom zullen we tijdens de interprofessionele onderhandelingen blijven opkomen voor de vrijwaring en de verbetering van de koopkracht. Als België de crisis redelijk goed doorstaan heeft, is dat niet zoals Europa beweert, door de flexibiliteit, maar wel dankzij onze stabiliteitsmechanismen, zoals de automatische loonindexering, ons sociale zekerheidsstelsel en het gewaarborgd minimuminkomen”.
Loonmatiging! In 1388 was de slagzin van de Gentse pijnders (zakkendragers): “Loon versoet arbeid” (gelezen in het STAM museum).
Duitsland wees reeds vroeger de weg
Het is niet de eerste keer dat een bepaald Vlaamse nationalisme zich beroept op Duitsland als lichtend voorbeeld. Voor en na 1940 leefde een grote bewondering voor het Duitse Volk, voor de Nieuwe Orde en zijn Leider, zowel bij de man van de straat, journalisten, opiniemakers, professoren…Dit leidde tot de zogenaamde “wondere zomer van 1940”: terwijl de enen reeds de Weerstand voorbereidden, vroegen de anderen zich af of ze de bezetter niet als bevrijder moesten verwelkomen. Het Germaanse broedervolk zou immers de onderdrukking van Vlaanderen door het Brussels establishment beëindigen, en hopelijk ook een groot-Dietsland scheppen door aansluiting bij Nederland. Eén citaat slechts, uit 1941: “We beleven een keerpunt in de wereldgeschiedenis”…”De sociaal-reddende gedachte aan volks- en volkerenverbondenheid die in Duitsland haar praktische uitwerking en haar vasten vorm heeft gekregen, verspreidt zich zegevierend over de wereld”*.
Leopold III had dan weer zijn eigen motieven om verwachtingen te koesteren: Hitler had hem bevrijd van het lastige parlement dat vooral wanorde had getoond, en hem dwars lag voor uitgebreider koninklijke bevoegdheden. “Morgen zullen wij weer aan het werk gaan“, was zijn radioboodschap aan de Belgen, na de capitulatie. Mensen aan het werk zetten, dat kon Leopold II, zijn grootoom, ook erg goed.
Het duurde meerdere jaren voor de verstandigste Vlaamse nationalisten tot de vaststelling kwamen dat Hitler hun verwachtingen beschaamd had. Professor Frans Daels, gevierd verloskundige en wetenschapper, schreef op 20 juli 1943 in een (confidentiële) brief aan Hendrik Elias, voorzitter van het Vlaams Nationaal Verbond: “Wij moeten ootmoedig bekennen dat wij bedrogen zijn geweest“. Op 21 juli 1941 had Daels de Vlaamse jongens nog opgeroepen om in Rusland te gaan vechten met het Vlaams Legioen; dit werd later opgenomen in de SS-Sturmbrigade Langemark. Dat kostte Daels in 1946 een terdoodveroordeling (die natuurlijk niet werd uitgevoerd; hij stierf vredig op 92-jarige leeftijd).
“Wir kommen zurück” zegden de Nazis toen ze in september 1944 vluchtten voor de geallieerde legers. Hen volgend fusilleerden de Vlaamse SS-ers en passant nog wat burgers.
L’histoire se ressemble, mais ne se répète pas.
*Frans Daels, citaat bij Roels: http://biblio.ugent.be/record/369878
Interview op het VRT Journaal 7 van 13/12: http://www.deredactie.be/cm/vrtnieuws/mediatheek/programmas/journaal
http://www.standaard.be/artikel/detail.aspx?artikelid=DMF20101213_001 http://archives.lesoir.be/%AB-je-n-ai-pas-dit-que-la-belgique-est-le-malade_t-20101214-015YHC.htm
