Nieuws, Cultuur, Recensie, Concert, Electronic, Oneohtrix Point Never, Dolphins Into The Future, Master Musicians of Bukkake -

Oneohtrix Point Never @ ABclub: Beter dan de hype

BRUSSEL -- Dinsdagavond koos de AB voor repetitieve, hallucinerende muziek. Enerzijds elektronisch en minimalistisch, anderzijds rockachtig. Hoogtepunt van de avond was de Amerikaan Daniel Lopatin die achter de naam Oneohtrix Point Never schuilgaat. Maar ook de Belg Lieven Martens –alias Dolphins into the Future – en het Amerikaanse Master Musicians of Bukkake leverden hypnotiserende momenten.

woensdag 27 oktober 2010 17:17
Spread the love

Het begon allemaal met Dolphins into the Future, nom de musique van Lieven Martens, baas van een stel cassettelabels (!). Met de hulp van een paar walkmans en wat elektronica bracht de man uit Antwerpen een naar het pastorale neigende soundscape. Martens verschool zich achter een fles wijn en hield het visueel verder bij het absolute minimum. Hij viste ondertussen lange, repetitieve passages op die voldoende body hadden om de aandacht vast te houden.

Groot licht

Ook Oneohtrix Point Never is visueel slechts een baardige kerel achter een soort mini-elektriciteitscentrale. Bij Lopatin bleef de belichting zelfs beperkt tot één spookachtig rood lampje. De jonge Amerikaan is echter wel een groot licht op muzikaal gebied.

De man maakt al sinds 2006 platen, maar liep pas dit jaar echt in de kijker dankzij de knappe ‘Returnal’-cd. Toen hij ook nog een single met Antony Hegarty (van The Johnsons, jawel) opnam, lag zijn naam op de lippen van iedereen die een beetje hip is. Voor de muziek van Oneohtrix Point Never is zelfs een nieuwe categorie uitgevonden: hypnagogic pop (een vondst van het Britse cultblad The Wire).

Lopatin begon dinsdag met het oprakelen van dof gerommel en heel langzaam groeide het onweertje uit tot een wervelstorm met helikopter. Filmisch en op het randje van de new age, als daar niet allerlei noise-injecties de zaak opleukten. De man uit Brooklyn strooide ook nonchalant met allerlei melodieuze accenten. Verder refereerde hij dinsdag geregeld aan de allereerste ambient-muziek van Robert Fripp en Brian Eno (‘Evening Star’ bij voorbeeld) en vermengde hij vrolijk paradijselijke oerwoudgeluiden met musique concrète. Uit het geruis, geroezemoes en geraas groeide onverwachte schoonheid en uit de abstracte klanktapijten spon zich langzaam een pulserend ritme dat verderop tot een abrupt einde werd gebracht. Het resultaat? Een nerveus nirvana, beter dan de hype.

Boerka’s in de mist

Het Amerikaanse gezelschap Master Musicians of Bukkake was alvast visueel de moeite waard. De groep met leden van o.m. Earth, Burning Witch en Grails beschikt immers over een zanger die optreedt in een boerka. Ook al was dat moeilijk te zien door de dichte mist waarin het gezelschap optrad. De andere leden leken dan weer op Berbers, maar wat ze produceerden was geen woestijnrock. Eerder een soort van multiculturele jamsessies waarin luide gitaren, kelende zang, een dreinende viool en vooral een hoog geluidsvolume de dienst uitmaakten.

De drones werden gepresenteerd als een duistere hoogmis waarbij de zanger met excentrieke gebaren de rest van het zestal opstuwde richting hogere sferen. Zinderend en soms herinnerend aan Swans in hun latere periode. Ons was het net iets te luid om er ten gronde van te kunnen genieten. Bovendien moesten we natuurlijk nog bekomen van de unieke pracht van Oneohtrix Point Never.

take down
the paywall
steun ons nu!