Pedofilie na de Danneels-tapes: een balans
Opinie, Pedofilie, Kerk, Kardinaal Danneels, Perslekken -

Pedofilie na de Danneels-tapes: een balans

Wie mijn vorige berichten over pedofilie in de kerk gelezen heeft, weet dat het me van begin af aan zeer onwaarschijnlijk leek dat de kerkelijke leiding nergens van afgeweten zou hebben. Uit die vorige berichten, zal ik hier niets herhalen. Het lijkt me overigens dat ik er niets uit moet terugtrekken… Het blijft allemaal goed overeind.

maandag 30 augustus 2010 14:49
Spread the love

En nu zijn de zogenaamde Danneels-tapes dus in de openbaarheid gekomen. De voormalige aartsbisschop reageert daarop met de mededeling dat het nooit zijn bedoeling is geweest de ‘zaak-Vangheluwe’ in de doofpot te stoppen. In de strikte zin van het woord blijkt uit de tapes niet dat hij dit ‘tegen het slachtoffer en zijn familie in’ per se wou, maar men kan er niet naast kijken dat hij het vermoedelijk gedaan zou hebben, had het slachtoffer daarmee ingestemd. Hoe moet je zoiets uitleggen? Onderschatting van de pedofilie als oorzaak van enorme trauma’s? Liefde voor het instituut kerk en een poging om de façade te redden? Verkeerd geadviseerd door zijn omgeving (in de veronderstelling dat hij advies gevraagd heeft)?

In elk geval gaat het hier, zoals nu blijkt, om een compleet verkeerde inschatting van wat aan het gebeuren was, en – maar daarover wil ik me verder niet uitspreken – een gebrek aan empathie met het slachtoffer met wie hij geconfronteerd werd. Als de teksten in De Standaard een juiste weergave zijn van het verloop van het gesprek, was de reactie van de voormalige kerkleider erg mager, zelfs pijnlijk naast de kwestie. Vanzelfsprekend moest hij Mgr. Vangheluwe adviseren ontslag te nemen en ermee dreigen zelf naar Rome te stappen om het daar aan te kaarten als “Roger” niet wou.

En hij had “Roger” moeten aanmanen om zelf naar de politie te stappen om zijn zaak aan te geven, met de mededeling dat hij het anders zelf moest doen… Daarna had hij “Roger” kunnen adviseren en zelfs helpen om een abdij te vinden om tot rust te komen. Dat is hard. Dat is pijnlijk. Maar dat is, denk ik, de enige reactie die steek gehouden had. Ik voeg er onmiddellijk aan toe dat ik besef dat niemand zonder fouten is. Iedereen begaat ze, ik ook, maar als je verantwoordelijkheid draagt, dan behoort dit soort zelfsanctionering tot je logica, lijkt me.

De Vlaamse kerkelijke overheid heeft met haar geklungel een zware en onverdiende klap toegediend aan veel Vlaamse priesters en geestelijken, of hoe je ze ook wil noemen. Ik denk dat velen zich hier toch wel ernstig geringeloord voelen, alle Scherpenheuvelmanifestaties ten spijt. Hoe moet het nu verder? Ik kan het enkel herhalen: willen die mensen eens ophouden met steevast enkel naar zichzelf te luisteren en zich voortdurend enkel met gelijkgezinden te omringen?

Willen ze het debat in hun schoot opnieuw open stellen door alternatieve stemmen – ook die van lastigaards – en ook de alternatieve mensen een valabele plaats geven? Wil de kerk de democratie en de interne kritiek opnieuw opwaarderen? Wil ze terug gaan naar de tijd van het Concilie en van Johannes XXIII? Wil ze de klerikale attitudes waar altijd een geurtje van morele zelfoverschatting aan vasthangt, van zich afleggen? Of denkt ze dat ze door het aanschroeven van de discipline en een strakker maken van de controles dit soort toestanden in de toekomst zal vermijden? Als ze dat denkt, is de uitkomst voorspelbaar: na een korte zogenaamde ‘uitzuivering’, zullen nieuwe mistoestanden opnieuw niet vermeden kunnen worden. Ze zullen in de verborgenheid verder teren.

dagelijkse newsletter

take down
the paywall
steun ons nu!