Op zaterdag 7 augustus, één dag na de verjaardag van de kernaanval tegen Japan werd een buitengewone zitting van het Cubaanse parlement bijeengeroepen. Die kwam er op vraag van Fidel Castro, zelf parlementslid en voorzitter van de communistische partij van Cuba. Het was zijn eerste optreden in het parlement sinds hij vier jaar geleden ernstig ziek werd. 

Het thema van de bijeenkomst was de oorlogsdreiging tegen Iran. Volgens Fidel heeft Israël al het besluit genomen om Iran aan te vallen. De VS hebben aangekondigd dat ze samen met Israël van plan zijn alle Iranese boten te inspecteren in de Perzische Golf en de Golf van Oman. Iran heeft al gezegd dat ze dat niet zullen laten gebeuren en de inspecterende schepen tot zinken zullen brengen. Dat zou heel waarschijnlijk leiden tot represailles van Israël en de VS en dat op zijn beurt onvermijdelijk tot een Iraanse raketaanval op Israël. Zal Israël in dat geval aan de verleiding weerstaan zijn om zijn kernarsenaal in te zetten?

Fidel denkt dat die inspecties ook effectief zullen plaatsgrijpen en vroeg zich tijdens deze parlementaire zitting openlijk af of er een uitweg is uit deze gevaarlijke situatie. In een eerdere brief richtte hij zich al rechtstreeks tot president Obama, omdat die als opperbevelhebber van het leger de uiteindelijke beslissing neemt om al dan niet een oorlog te starten.

De grote bezorgdheid van de Cubaanse ex-president kreeg in de westerse media nauwelijks weerklank. Er werd gefocust op bijkomstige en eerder onbenullige zaken zoals het feit dat hij voor het eerst opnieuw in het parlement aanwezig is, dat hij er monter en fris uitzag, dat hij opnieuw een olijfgroen kostuum draagt en nog andere fraaie details. En er was natuurlijk ook de voorspelbare speculatie dat zijn heroptreden misschien zou kunnen geïnterpreteerd worden als een eventuele poging om de macht mogelijks opnieuw naar zich toe te trekken… 

De waarschuwingskreet van Fidel is geen geïsoleerd gegeven. Een groep CIA veteranen schreef recentelijk een open brief aan president Obama om hem aan te sporen geen oorlog te beginnen tegen Iran. Ze waarschuwen dat Tel Aviv nog tijdens de maand augustus een verrassingsaanval voorbereidt met de bedoeling de VS mee te sleuren in het conflict.

Netanyahu voelt zich zelfverzekerd omdat hij over voldoende steun beschikt in het Noord-Amerikaanse Congres. Zo hebben 47 Republikeinen een steunverklaring getekend waarin ze aangeven ‘steun te geven aan Israël’s recht om alle mogelijke middelen te gebruiken die nodig zijn om het hoofd te bieden aan de nucleaire bedreigingen van Iran en die te elimineren’.

Ook moet Netanyahu geen schrik hebben van ‘de media die sterk pro-Israëlisch georiënteerd zijn’, aldus het memorandum. Voor de veteranen is het doel dat Israël heeft zeer duidelijk. Het is Tel Aviv niet te doen om eventuele nucleaire wapens, maar om een regimewissel. Israël is daar al een hele tijd op uit. In de aanloop van de oorlog tegen Irak zei de toenmalige minister van Buitenlandse Zaken Benjamin Ben Elizer: ‘Iran en niet Irak is de voornaamste vijand. Iran zal over kernwapens beschikken tegen 2005.’(1)

De ex-CIA officieren wijzen verder op de volgzaamheid van Washington in het verleden en citeren in dat verband president Netanyahu: ‘Amerika is iets dan gemakkelijk in beweging te brengen is in de juiste richting. … Ze gaan ons niet in de weg lopen… Tachtig procent van de Amerikanen steunen ons. Het is absurd.’ De veteranen richten zich net als Fidel rechtstreeks tot Obama en zeggen dat hij de sleutel in handen heeft om zo’n oorlog te vermijden. Wat hij moet doen is een snelle publieke veroordeling van een mogelijke Israëlische aanval om deze vooralsnog te voorkomen.

Fidel Castro volgt hun redenering grotendeels. Maar in een recente ‘Reflexion’ stelt hij dat Israël wellicht niet als eerste zal aanvallen, omdat ze dan riskeren heel de wereld tegen zich te krijgen. Dankzij Resolutie 1929 is Tel Aviv erin geslaagd dat de VS die klus voor hen zullen klaren. Resolutie 1929 werd op 9 juni 2010 gestemd in de Veiligheidsraad. Het gebeurde met twaalf stemmen voor, twee tegenstemmen: Brazilië en Turkije en één onthouding: Libanon. De resolutie breidt de sancties tegen Iran uit.

Dat er wel degelijk plannen zijn om Iran aan te vallen heeft Admiraal Mullen, topman van het VS-leger zelf verklaard. ‘De militaire optie bestond al een tijdje en ligt nog steeds op tafel. Het is een van de mogelijke opties die de president heeft. Opnieuw, ik hoop dat we die optie niet moeten kiezen, maar het is een belangrijke optie en ze is ondubbelzinnig.’ In de Washington Times verscheen zelfs al een meer gedetailleerd scenario van hoe zo’n aanval vermoedelijk zou lopen. Op onderstaand kaartje zie je hoe Iran militair volledig omkneld is door de VS.(2)

Ook Lula, de president van Brazilië heeft zich recentelijk uitgesproken over deze kwestie tijdens de top van de Mercosur. In de voorbije maanden had zijn land samen met Turkije een akkoord bereikt met Teheran, maar dat werd verworpen door Washington. Lula begrijpt dat niet goed. Iran was bereid om gesprekken aan te gaan met de groep van Wenen: de VS, Rusland en Frankrijk. Teheran had ook belangrijke toezeggingen gedaan. ‘Wij hadden exact bereikt wat president Obama verwacht had van Iran.’ Maar toch werd het akkoord verworpen en werden de sancties opgevoerd. Lula begrijpt verder ook niet waarom er een botte weigering is om met de regering van Iran te overleggen. ‘President Ahmadinejad is verkozen en heeft dus een mandaat van zijn bevolking’, aldus Lula. Het is dan ook niet meer dan normaal dat er overleg plaatsgrijpt, zoals hij dat samen met zijn collega van Turkije heeft gedaan. De president van Brazilië moet van de oorlogslogica niets hebben en besloot: ‘wij willen geen oorlog!’

Die oorlogslogica van de VS valt niet uit de lucht. De VS is een economische grootmacht in verval en verliest alsmaar meer invloed. De financiële crisis heeft dit proces nog versneld. Het lijkt erop dat het Witte Huis zijn verloren economische en politieke invloed wil compenseren met militaire macht. Vooreerst is de militaire aanwezigheid in Latijns-Amerika, hun achtertuin, de laatste jaren opgevoerd. Zo is er de laatste jaren een toename van het aantal Latijns-Amerikaanse militairen die training ontvangen in de VS en van de bezoeken van Noord-Amerikaanse topmilitairen in Latijns-Amerika.

Na 9/11 werd de grote Caraïbische bassein, dat de Caraïbische eilanden, Mexico, Panama en Centraal-Amerika omvat, onderdeel van het nationaal defensiegebied. Tussen 2000 en 2006 ontving Colombia zo’n vijf miljard dollar aan militaire hulp en kwam daarmee op de vijfde plaats na Irak, Afghanistan, Israël en Egypte. Ook werd het aantal militaire bases uitgebreid en werd de Vierde Vloot na zestig jaar opnieuw operationeel gemaakt in 2008. De CIA was ook rechtstreeks of onrechtstreeks betrokken bij de staatsgrepen in Venezuela (2002) en Honduras (2009).(3)

Ook in Afrika werden de militaire inspanningen opgevoerd. In 2007 werd een eengemaakt militair commandocentrum opgericht voor het continent, Africom. Het wordt gezien als een tegengewicht voor de toenemende aanwezigheid van China op het continent.(4) In Azië is de verhoogde militaire aanwezigheid eveneens voornamelijk gericht tegen China. Vanaf 2010 verblijft 60% van de militaire vloot van de VS in de Aziatische regio.(5)

Het Pacific Command heeft 300.000 militairen in dienst, dat is een vijfde van het Noord-Amerikaanse leger. Een blik op de kaart toont dat het Rijk van het Midden letterlijk omsingeld is door militaire bases van de VS.(6) Recentelijk heeft Hillary de spanning op tegen China opgevoerd i.v.m. de Zuid-Chinese Zee. In dat verband moet wellicht ook het doen zinken van de Zuid-Koreaans oorlogsbodem Cheonan eind maart gezien worden.(7)

Fidel denkt dat een oorlog nog kan voorkomen worden, maar dat ligt in de handen van Obama: ‘Eén man zal de beslissing in eenzaamheid moeten nemen, de president van de Verenigde Staten’ zegt hij in een interview met de Venezolaanse televisie. Elke president van de VS heeft grote bevoegdheden, zeker als het gaat over oorlogsvoeren, maar Fidel beseft wel dat de macht van Obama relatief is, en dat ‘het Imperium niet kan bestaan zonder een enorm militair apparaat’.

Toch is Fidel optimistisch. ‘Obama is geen Nixon, dat was een cynicus. Hij is ook geen enorme stommeling zoals Reagan. Hij is geen gekke imbeciel zoals Mr. Bush en ook geen hypocriet zoals dat heerschap was.’ Hij stelt dat Obama het goede nastreeft en cultureel en intellectueel ontwikkeld is. 

De situatie in het Midden Oosten zit in een patstelling en hoe langer die duurt hoe reëler de oorlogsdreiging. Voor Israël is de houdbaarheidsdatum ongeveer overschreden en dan is de kans groot dat het land tot ‘actie’ overgaat. Met de extra parlementaire zitting, waarop de buitenlandse pers was uitgenodigd, heeft het Cubaanse parlement een ultieme poging gedaan om de opvallende stilte over deze dreigende oorlog te doorbreken en een nadrukkelijk appel gericht aan de persoon die dit kan vermijden.

Bronnen

Boodschap van Fidel Castro aan het parlement op 7/8/2010.
Interview van de Venezolaanse televisie met Fidel Castro.
‘Reflexion’ van Fidel van 10/8/2010.
Boodschap van president Lula tijdens de bijeenkomst van Mercosur op 3/8/2010.
De uitspraken van Admiraal Mullen. 
Memorandum van de CIA veteranen.
Artikel in de Washington Times.

Noten 

 (1) Geciteerd in Le Monde Diplomatique december 2002, p. 21.
(2) http://www.globalresearch.ca/index.php?context=va&aid=5564
(3) Tokatlian J., ‘A View from Latin America’, in Roett R. & Paz G. (ed.), Roett R. & Paz G. (ed.), China’s Expansion into the Western Hemisphere, Washington 2008, 59-89, p. 64 en 68.
(4) Zie bvb. Engdahl F., Full Spectrum Dominance. Totalitarian Democracy In The New World Order, Lexington 2010, p. 225v.
(5) AFP 24 april 2006.
(6) The Economist 19 november 2005, p. 22.
(7) Volgens Fidel Castro is het niet Noord-Korea maar de VS die verantwoordelijk zijn voor het zinken van het schip. lees meer In dat verband is het opmerkelijk dat Zweden, dat deel uitmaakte van de internationale onderzoekscommissie het eindrapport niet heeft willen ondertekenen. (The Economist, 31 juli 2010, p. 43.). Ook China heeft de besluiten van de onderzoekscommissie niet aanvaard. Veel Zuid-Koreanen twijfelen overigens zelf aan de officiële versie van hun regering en verdenken de VS van het voorval. Zij vragen zich af waarom het ongeveer een maand heeft moeten duren vooraleer de regering met de beschuldiging afkwam. (Financial Times, 1 juni 2010, p. 7.)