Klik hier voor het audioverslag
Op zondag 25 juli bogen de Gentse Feestendebatten zich over deze en andere vragen. Het was een goed gevuld panel met Rudy De Leeuw (ABVV), John Crombez (SP.A), Michel Vermaerke (FEBELFIN), Piet Matiau (KBC), Dries Lesage (politicoloog, UGent), John Vandaele, (journalist MO), Tine Van Rompuy (verpleegster en PVDA+), Jozef Pacolet (hoofddocent KUL) en Lieven Denys (Professor Internationaal Fiskaal Recht VUB).
Het debat begon met een promotiefilmpje uit Engeland over de Robinhoodtax.
In zijn inleiding gaf Lieven Denys aan dat niet de reële economie, maar wel de financiële en virtuele economie verantwoordelijk is voor de crisis. Toch uit hij zich niet als voorstander van een vermogensbelasting. Volgens Denys kan onze huidige administratie die niet organiseren en vereist een vermogensbelasting een fiscale politiestaat.
Lieven Denys is wel voorstander van een bankentransactiebelasting (de famueze Tobintax). Het volume van financiele verrichtingen is volgens hem duizelingwekkend hoog, tot honderden miljarden euro’s per dag. Een minimale belasting daarop zal heel wat meer opbrengen dan een vermogensbelasting.
Hebzucht is goed
“Ligt hebzucht aan de basis van deze crisis?” vroeg Eric Goeman zich af. Hij verwees naar de film ‘Greed is good’ (Hebzucht is goed) uit de jaren tachtig.
“Wie is er verantwoordelijk voor de crisis en wat kunnen we eraan doen? Banken zeggen dat de schuld ligt bij complexe financiële producten. Maar wie heeft ze gecreëerd en verhandeld? Wat met de bonussencultuur? Is die graaimentaliteit verdwenen?”
Volgens Rudy De Leeuw liggen de hebzucht en graaicultuur aan de basis van de crisis en het onwrikbaar geloof in de onzichtbare hand van de markt die alles regelt. De vrije markt moet volgens De Leeuw aan banden gelegd worden. De huidige crisis is hier een keerpunt.
John Vandaele sluit zich aan bij de stelling van De Leeuw. Het Westen heeft zich volgens hem verloren in de liberale ideologie van deregulering. Zo komen volgens Vandaele bijna alle ministers van Financiën in de VS uit de bankwereld en maakten ze wetten in functie van de bankwereld. “En als het regent in de VS, druppelt het in Europa.”
Dries Lesage wijst erop dat de reactie op de crisis inderdaad vrij zwak is. “De oplossing wordt ook overgelaten aan dezelfde mensen die ze veroorzaakten, omdat er te weinig andere spelers zijn.”
Volgens John Vandaele is er een zeer groot gevaar dat ze niet doordringen tot het fundamentele probleem van de crisis omdat de financiële technocraten het geheel monopoliseren.
Michel Vermaerke is het niet helemaal eens met de stelling van Dries Lesage. “Het is maar goed dat we ook luisteren naar technocraten die met de juiste cijfers in handen de economie bekijken.”
“De oorzaak van de bankencrisis ligt in een daling van de reële kosten van leningen die veroorzaakt werd door de globaliseringen. Dit heeft geleid tot ingewikkelde producten waarvan het risico werd onderschat. De banken die staatsteun hebben gekregen zullen er zwaar voor terubetalen.”
Volgens Michel bevinden we ons op een scharniermoment en zijn we bezig met het herdefiniëren van het postkapitalisme. De handboeken worden herschreven.
De weg naar een ineengestorte markt
Jozef Pacolet was als technocraat altijd al gekant tegen de privatisering van staatsbanken. “Als je als staat een eigen bank hebt, verwerf je ook meer knowhow over de sector. Ik vraag me af hoe het kon dat banken zo onvoorzichtig zijn. De financiële innovaties waren niet meer uit te leggen. Hoe hebben ze zich zo laten meesleuren?”
Volgens Pacolet heeft niet alleen de markt gefaald, maar ook de overheid. “Voortdurend is er een wisselwerking tussen sector en overheid. De overheid heeft gefaald en teveel laten dereguleren. Nu geeft ze toe dat ze te ver is gegaan. Controle op de financiële sector is weer bespreekbaar.”
Piet Matiau is het daar gedeeltelijk mee eens. “Wie heeft de crisis nu veroorzaakt? Er zijn wat algemene analyses, waar ik het mee eens ben. Wat ik hoor over de graaicultuur, deregulering, enzovoort, dat klopt, maar hoe is dat hier gekomen? En hoe zit dat dan voor de KBC, waar ik voor werk?”
“In de Verenigde Staten zijn mensen verslaafd aan consumeren op krediet. Er is daar een financiële sector die verslaafden van producten voorzag. Ze overschreden hun capacteit, maar door hen krediet te verkopen konden ze meer geld uitgeven.”
De financiële sector werkte met hoogwaardige kredieten (bijvoorbeeld leningen van bedrijven). Daarna namen ze daar allerlei soorten kredieten in op die ze in een ander jasje stoken en probeerden te verkopen. Die producten kregen een zeer goede waardering, de AAA-waardering.”
“Daar zat al iets fout, want de AAA-waardering is slechts weggelegd voor enkele bedrijven. Sommige instellingen zagen de bui al hangen. Ze begonnen hun aanbod af te bouwen en smeten het op de markt. De Belgische sector investeerde in die producten, omdat ze er een ‘kleine investering voor een relatief goed rendement’ in zagen.”
“Op een bepaald moment verdween het vertrouwen in die producten. De banken konden ze niet meer kwijt en moesten die dus devalueren. Ook de KBC doet dat.”
“We hebben de reactie van de markt verkeerd ingeschat. Of het nu ging om hoogwaardige of minderwaardige kredieten, de markt moest geen van die producten nog hebben. En ze stortte in elkaar.”
“Op een bepaald ogenblik was er gewoon geen markt meer. Er werd bijvoorbeeld geen enkel huis meer verkocht in Parijs. De waarde van vastgoed werd dus nihil, omdat je het niet meer verkocht kreeg. En dat duurt tot de markt zich weer hersteld heeft.”
“De KBC heeft producten die garant staat voor die producten. De kans dat de overheid dat in onze plaats zal moeten doen is klein. We zijn wellicht op weg naar de volgende financiële crisis en we moeten ons daar nu op voorzien.”
“De staat mag steeds de gebroken potten betalen”
Tine van Rompuy wil in het debat terug naar de kern van de zaak: de economische crisis, die een crisis is van overproductie. “Om de crisis uit te stellen volgden er dereguleringen en goedkope leningen. Maar nu barst de zeepbel. De financiële crisis hang samen met het kapitalisme.”
“Regulering is een moeilijke zaak. De mensen die moeten reguleren komen uit de sector zelf. Kijk naar de Orde der Geneesheren, die de geneesheren moet reguleren: dat werkt dus niet”
“De staat mag steeds de gebroken potten betalen. De banken blijven enorme winsten maken, dat moet ook gezegd zijn.”
“Laat ons eens kijken naar het belang van België in de ASLK, die tot vijftien jaar geleden goed heeft gedraaid. En kijk naar Nieuw-Zeeland, dat een paar jaar geleden de staatsbank Kiwibank heeft opgericht. Het is heel belangrijk dat je als klant terecht kan bij een overheidsbank. Een openbare bank zou een enorme positieve invloed kunnen hebben op onze economie.”
De crisis was een systeemcrisis
John Crombé wil het eigenlijk hebben over de ‘schuldigen’. “Die vraag blijft even pertinent als bij het begin van de crisis. Er is al heel veel gezegd, en goede pistes gelanceerd, maar het blijft bij woorden. Er is nog geen kentering. Enkel Obama heeft ingegrepen.”
“De crises was echt een systeemcrisis. Er komt nog een bankencrisis, maar hoe krijg je dat systeem onder controle, terwijl er budgettaire problemen zijn en toegenomen werkloosheid?”
“De gevolgen van deze crisis zijn substantieel in vergelijking met voorgaande. We moeten de werkende mensen daartegen beschermen. Waarom greep de banksector niet in? Waarom zagen de banken dit niet?”
“Canada is het land dat minst last heeft gehad van die crisis. En het is het land dat het meeste maatregelen heeft genomen. Het wordt bijzonder moeilijk om dat systeem aan te pakken.”
“In volle crisis (2008 -2009) werden in Amerika voor 1,6 miljard dollar onrechtmatige bonussen uitgedeeld. Als bedrijven dat zelfs in het jaar van de storm doen, hoe kan je dan verwachten dat er iets gaat veranderen?”
“Ja, de overheid had Fortis moeten nationaliseren. Maar daarmee zou de zaak niet opgelost zijn.”
Chinese bijsluiters
Lieven Denys: “Mensen uit de financiële sector klinken als marktkramers die giftige producten verkocht hebben met Chinese bijsluiters en dan zeggen: ‘Ja maar, een zesde van de mensen spreekt Chinees. Je had het dus kunnen weten’.”
“De overheid liet de markt zichzelf reguleren en is dus mee verantwoordelijk. Marktkramers konden werken in een markt die op hol is geslagen. Het moest steeds meer en beter renderen. De beleggers waren zelf op hol geslagen. Die markt kon niets anders dan verrotten.”
“De sector heeft geen ethische normen. Het is te eenvoudig om de markt te beschuldigen. Ze hebben onze hele economie vergiftigd. Het zal lang duren om dat op te kuisen. Is het zo gek om te zeggen dat ze moeten aankloppen bij die mensen die er rijk van zijn geworden?”
“In 2009 waren de bonussen hoger dan het globale pakket aan ontwikkelingshulp. Wat voor markt laat je dan ontwikkelen? De overheid moet dan toch ingrepen.”
“Er was een blinde vrijmaking van het kapitaalverkeer. Als je ziet hoe er obstructie is van de banken, hoe die tegenwerken net nu we justitie nodig hebben. De verhouding van de financiële economie met de reële economie was volledig zoek.
Piet Matiau: “We moeten de economie gefinancierd krijgen. Over de kloof tussen de rationeel financiële economische wereld en de samenleving: de banksector bestaat vooral uit bedrijven met een beslissingscentrum in buitenland. We zullen politieke beslissingen moeten nemen die morele implicaties zullen hebben. Dat is geen eenvoudig debat.”
Rudi De Leeuw: “Tewerkstelling in de sector is belangrijk. Wat bankbedienden hebben meegemaakt, was niet mooiste periode in hun leven. Toch is het uniek dat we hier in debat kunnen gaan met de sector. De banken zouden toch een publieke evaluatie mogen maken. Het zijn wel de werkende mensen die nu mogen betalen.”
“Het debat van vandaag moeten we maatschappelijk en publiek voeren. Je moet je nu verantwoorden tegenover de samenleving want zij mag nu opdraaien voor wat er gebeurd is. Er moet meer regulering komen, en dat moet nu echt centraal staan in het debat.”
Openbare bank
Tine Van Rompuy: “Er waren hier veel tussenkomsten over ethiek. Laat ons het eens hebben over een openbare bank. Er zou een controlecomité kunnen komen vanuit het middenveld, de consumenten, de vakbonden, …. en die zouden een vetorecht moeten kunnen hebben. De burger heeft nu geen enkele stem.”
John Vandaele: “Geld is te belangrijk om het aan de banken over te laten. De sector moet terug transparanter worden.”
John Crombez: “We moeten concrete stappen zetten, vooral internationaal. We moeten naar een ander denkkader. Wie moet de rekening betalen? En is de bankentaks wel voldoende om de crisis te betalen?”
Michel Vermaerke: “Je zou de bankentaks kunnen bepalen op basis van drie internationale normen om het risico in te schatten: Hoe meer risico, hoe meer kapitaal. Hoe groter de bank, hoe meer kapitaal. En ten derde, hoe meer risico, hoe meer indekking.”
“De bankiers lobbyen niet tegen die normen, maar zeggen wel dat dit een prijs heeft. Een bankier kan enkel risico nemen als hij daar een eigen kapitaal insteekt. Hoe strenger de regels voor eigen kapitaal, hoe moeilijker het wordt om krediet voor de economie te leveren. Dit kan een negatieve impact hebben op de economie, zoals een daling van de tewerkstelling van drie à vijf procent.”
“Er zijn drie pijlers om banken belastingen laten betalen. Je kan een heffing doen op deposito’s, met een overheidsgarantie tot honderduizend euro. Wij vinden dit niet de meest aangewezen manier. Een tweede pijler is de banken laten betalen als het systeem nog eens verkeerd loopt. En ten derde is er de FAT-taks, de ‘tax financial transaction’, oftewel een taks op bonussen of op financiele activiteiten.”
“België kan dit niet alleen doen”
“Er zijn duidelijke Europese afspraken nodig. België kan dit niet alleen doen. We moeten weten wat we willen bereiken en of we het internationaal kunnen afdwingen, en wat de impact ervan is op de economie en het bankensysteem.”
“Het debat wordt meestal snel voer voor economen maar nadien politiek. Banken willen hierin meegaan, maar dan proportioneel en internationaal gekaderd, zodat er eerlijke concurrrentie is tussen verschillende landen. Waar willen we naartoe, waarvoor en wat doen we met internationale afspraken?”
Dries Lesage: “De bankensector moet mee betalen voor het saneren van de crisis. Er zijn heel wat miljarden van schatkisten naar banken gegaan. Dat moet toch terugbetaald worden op één of andere manier. Het is niet bedoeling dat bankentaks doorgesluisd wordt naar de consumenten.”
“In de Verenigde Staten werd een systeem voorgesteld voor grote banken. Alleen zij betalen bankentaks, waardoor kleine banken kunnen blijven concurreren. Bovendien rekenen de grote banken die taks niet door aan de consument. Dat is een interessante piste.”
“De banken in de rijke landen leden massale verliezen. Volgens de OESO was er wereldwijd achthonderd miljard dollar verlies. Heel wat banken transfereren dat naar volgend jaar, om die verliezen af te trekken van de vennootschapsbelasting. Nog volgens OESO hebben sommige banken een agressieve fiscale planning.”
“Opkomende landen die zich beter hebben ingedekt tegen de crisis zijn tegen de bankentaks. Ze hebben een ander referentiekader. Binnen de G20 doen er veel verschillende meningen de ronde. Het argument dat andere landen niet meedoen is geen argument om geen bankentaks in te voeren voor landen die wel betaald hebben.”
Betaalt de consument?
“John Crombé is tegen een bankentaks. “Kijk naar de taks op deposito’s die vanaf september wordt geheven. Die wordt gewoon doorgerekend aan de consumenten. Ik vind het verhaal van de VS met een andere vorm van bankentaks interessanter. Ze kijken er naar de balans en heffen alleen taksen op risicovolle balansen. Dat zorgt pas voor een gedragsverandering, al is niet zeker in welke mate dit het gedrag beïnvloedt.
Jozef Pacolet: “We moeten de bankentaks niet vervuilen. Een bankentaks vermengen met solvabiliteit is niet aangeraden. De overheid is voorstander van een hogere solvabiliteit, en dat heeft een kostprijs.”
“Wanneer bankentaks een financiering is van deposito’s, is het geen taks. Er moet niet specifiek een regeling voor banken zijn. Het is een probleem van fiscaliteit in het algemeen. Lobbyisten gebruiken dit om er van af te komen. Exuberante lonen moeten belast worden.”
Dries Lesage: “Ben je dan geen voorstander van belastingen voor banken die geld gekregen hebben?”
Jozef Pacolet : “Voor staatsgarantie wordt een premie betaald. De terugbetaling staat vervat in akkoorden die de staat gemaakt heeft. In België zijn er zekere regelingen getroffen. De staat is de enige die dit soort macro-economische problemen kan absorberen, en dan moet ze dat recupereren. Het zou toch precair geweest zijn mocht ze dat niet doen.”
Rudy De Leeuw: “De overheid moet 25 miljard euro vinden, structureel. Als je erover nadenkt is dat 2.500 euro per inwoner op vier jaar tijd. Dat betekent dat iedereen 200 per maand inlevert.”
“We zijn er ons van bewust dat het niet eenvoudig zal zijn. De sociale zekerheid komt onder druk. Dàt is de rekening die we binnen drie à vier jaar moeten betalen. De vraag is, hoe krijgen we dat bijeen?”
“Zonder groeiperspectief is dit niet te doen. Niet de groei die momenteel in Europa bezig is. Louter lineaire besparingen werken niet. Landen als Ierland en Spanje doen dit, maar daar komen hun economieën onder druk.”
“We moeten naar een groeistrategie op duurzame wijze, een ecologische groei. Een financiële transactietaks is aangewezen, met naargelang het percentage een opbrengst van 6 en 8 miljard.”
“Dat moet gebeuren op zo’n manier dat de sociale bescherming blijft. Het privatiseren van de pensioenen is geen oplossing. De grote industrie, de sociale sector, enzovoort, moeten een kans krijgen.”
“Alle vormen van fraude moeten bestreden worden. Onze studie geeft aan dat de totale fraude 40 miljard euro bedraagt. Als we daar een gedeelte van recupereren, komen we al op 10 miljard euro.”
“Als we de inkomsten niet vinden op een rechtvaardige manier, zal de arbeidsbeweging het niet slikken. Het fiscaal bankgeheim moet afgeschaft worden, net zoals in Nederland, Frankrijk en Duitsland. Laten we een voorbeeld nemen aan de buurlanden.”
“Regulerend werken moet niet altijd via belastingsinstrumenten”
Lieven Denys is voor elk van die financiële taksen, de bankentaks en de transactietaks. “Als we hogere belastingen op arbeid en consumptie willen vermijden, dan moeten we dringend bankentaksen invoeren.”
“De redding van de sector en de oorzaak van de crisis moeten we goed bestuderen. We hebben een buffer nodig voor de toekomst, om te vermijden dat dergelijke crisissen zich nog zullen voordoen en dat de belastingsbetaler ervoor moet opdraaien.”
“Ik hoor hier de kritiek dat als we een taks invoeren, we risicovol gedrag tolereren. Maar regulerend werken moet niet altijd via belastingsinstrumenten. Als er medische producten op de markt komen, worden die strikt gecontroleerd. Dat kan ook voor bankproducten.”
“De eerste belasting dient voor het terugbetalen van de schade; de tweede is een onderlinge verzekering als garantie. De tweede belasting is de Fat, een belasting op winst en bonussen. Een soort btw op financiële markten dus. We betalen op alle producten btw, behalve op producten van de bank. Een financiële transactie-belasting wordt door het middenveld gesteund. Het zijn hier de gebruikers die moeten betalen.”
“En dan heb je nog een wisselkoersbelasting. Er zijn nog andere facturen te verreffenen, zoals de klimaatverandering of armoede in de wereld. Daarvoor moet ons land nog eens een goeie zes miljard euro ophoesten. Dat kan betaald worden met een belasting op wisselkoersverrichtingen, voor de wisselkoersen tussen verschillende economieën. Wie daar gebruik van maakt – traders, bedrijven die internationale handel voeren – moet betalen.”
“Als we over de banksector spreken moeten we het ook hebben over zuiverheid van gebruikers. Al deze belastingen zullen de banken heus niet wurgen. Momenteel is het nog altijd ‘the sky is the limit’. Op jaarbasis bijvoorbeeld bedraagt de winst van vijf bedrijven in Amerika 64 miljard dollar.”
“Er zijn forse winsten gemaakt en nu er verliezen zijn stellen dat ze dit niet mogen compenseren, is niet evident. Als de banken hun schade niet kunnen betalen, dan moet er wel een regeling zijn als verliescompensatie.”
Procedure voor terugbetaling staatsteun
Piet Matiau van KBC reageert op het ‘terugbetalen van de staatssteun’. “De banken die geld kregen, hebben een hele procedure uitgewerkt. De staatssteun moet terugbetaald worden met een fikse vergoeding. KBC kreeg 7 miljard euro en moet 10,5 miljard terugbetalen.”
“Canadese banken hebben geen staatssteun gekregen. Instellingen betalen een heel zware prijs voor wat ze ontvangen. Is het nu nog opportuun om ze een speciale belasting op te leggen.?”
Over die Fat-taks stelt Piet Matiau dat ook de fiscale directeur van de Oeso vindt dat die wereldwijd moet worden ingevoerd. “Maar dat is haast onmogelijk vanwege de impact ervan op landen waar hij ingevoerd wordt. Denk maar aan de kapitaalvlucht.”
“Volgens Oeso is kapitaal vluchtig en niet echt vatbaar voor fiscale belastingen. Daarom denken ze dat belastingen op arbeid en onroerende voorheffing zullen toenemen.”
“We moeten de belastingen in België innen op een betere manier. De fiscale administratie werkt hier ondermaats. We kunt het wel hebben over de invoering van nieuwe fiscale maatregelen, maar je zit met een administratie met weinig middelen en weinig motivatie. Het is dus dweilen met de kraan open.”
“Wat het bankgeheim betreft, daar blijft in België niet veel meer van over. Er wordt al veel informatie doorgegeven. Vanaf dit jaar is er automatische uitwisseling van informatie over internationale spaarfiscaliteit. De opheffing van het bankgeheim zal niet veel stof doen opwaaien. De vraag is wel wat de fiscale administratie met die informatie zal doen.”
Verbod op belastingparadijzen
Tine Van Rompuy: “Op één weekend tijd is er 20 miljard euro gevonden om de banken te redden. Nu zitten we met een tekort van 25 miljard. Dat is toch ongeloofelijk ! Zeker nu, met de huidige regering, zal de gewone man daarvoor opdraaien. Dat is toch onrechtvaardig'”
Er zijn hier verschillende voorstellen naar voren gekomen over hoe banken belast kunnen worden. En dat is belangrijk. Maar er moet ook een verbod komen op belastingsparadijzen. Waarom kunnen die nog blijven bestaan?”
“En er moet een verbod komen op speculatieve interesten. De notionele intresten moeten afgeschaft worden. De banken moeten gewoon belast worden zoals de burgers. Ik wil niet dat mijn patiënten het gelag betalen, maar dat is wat er zit aan te komen.”
Tobintaks
John Vandaele begint de andere panelleden allerlei vragen te stellen: “Wat vinden jullie van de Tobintaks?” Piet Matiau vindt dat die zonder Europees antwoord geen zin heeft.
John Vandael vraagt door: “Wat is haalbaarheid van al die taksen?”
Lieven Denys is zeer verbaasd dat er in landen als Duitsland zo’n sterke drijfveer is voor dergelijke taksen. “Wat zegt dat over de politieke haalbaarheid? De opkomende economiën zijn er niet meteen voorstander van. Haalbaarder lijkt mij de financiële transactie belasting, want dat is een belasting op de spelers.”
“Wat de technische haalbaarheid betreft, als je ziet hoe gecentraliseerd onze banksystemen zijn, dan is het technisch mogelijk om die taksen te heffen zoals we de accijnsen heffen. Alles zit in computersystemen. Als je dat wil, is het dus zo ingevoerd. Wisselkoerstransacties, die zijn nog het best van alles gecentraliseerd.”
Nadat John Crombé opwierp dat het een kwestie is van machtsverhoudingen, barstte een erg technische discussie los tussen hem en Piet Matiau, tot Eric Goeman ingreep. Voor de details verwijzen we naar de audio-opname van het debat.
Dries Lesage: “We hebben het voorbeeld van de Tobintaks. De politieke haalbaarheid is klein voor een wereldwijd akkoord, maar groot voor de Eurozone. Duitsland én Frankrijk zijn voorstanders van een taks met een kleine bedrag.”
“2011 zal voor de voorstanders van de Tobintaks een belangrijk jaar worden. Ik ben optimistisch. Dan moeten we het hebben over rechtvaardigheid en fiscaliteit.”
“Het bankgeheim staat inderdaad al onder zeer zware druk. Er is bijvoorbeeld de automatische uitwisseling van informatie van spaarders in de EU. Vergeleken met twee jaar geleden is er al veel veranderd.”
“En dan is er nog het probleem van implementatie. Kijk naar het fenomeen van afgedankte bankbedienden die lijsten van geheime rekeningen uitlekken. Er is nu zelfs een handeltje in opgezet. Dat zijn spectaculaire ontwikkelingen.”
“Het is niet meer veilig om je kapitaal in bankparadijzen te steken. Het argument dat er kapitaalvlucht zou komen als je meer regels invoert in België is ronduit belachelijk. Het invoeren van vermogenskadaster kan en globaal toezicht kan ook. Vrijstellingen invoeren onder een bepaalde inkomensgrens kan extra miljarden euro opleveren.”
“Dit zijn allemaal interessante pistes maar er is geen oplossing voor alle tekorten. Kort voor de verkiezingen hebben verschillende partijen dit in de etalage gezet. Ik doe hier een pleidooi naar andere partijen om deze technisch haalbare voorstellen voor een vermogensbelasting te overwegen. Het pleidooi voor rechtvaardigheid past in alle programma’s van de politieke partijen. Er is een enorm draagvlak voor.”
Naar een vermogensbelasting?
Rudy De Leeuw roept op voor de actie van het Internationaal VakVerbond van 29 september, met eisen voor de financiële transactietaks en de aanpak van fraude en het bankengeheim. “Moest iedereen correct belastingen betalen, zouden we minder moeten betalen.”
Tine Van Rompuy: “Het is belangrijk om een onderscheid te maken tussen echte vermogens en belastingen op het inkomen uit arbeid. De miljonairstaks gaat over vermogens van meer dan één miljoen euro, voor roerende en onroerende bezittingen samen. Daarop willen we één procent belasting heffen. Dit zou alleen al acht miljard euro opbrengen.”
“Dit kan een noodfonds worden voor de sociale crisis. Geef het aan de tewerkstelling in de non-profit, aan ons onderwijs, aan de pensioenen.”
“Je hoort hier de kritiek van ‘politiestaat’. We deden twee keer een ‘miljonairsroute’ met de fiets, langs domeinen van miljonairs. We kregen kritiek van Sabbe van de N-VA, die ons voor de privacy-commissie dreigde te dagen.”
“Wij willen duidelijk maken aan het publiek dat het niet kan dat die miljonairs nauwelijks belastingen betalen, terwijl de gewone mensen dat wel doen. Als die mensen maar een klein percentage betalen op hun immense vermogen, zullen we heel wat meer inkomsten hebben voor sociale maatregelen.”
John Crombé is voor een vermogensbelasting. Hij pleit ervoor om de inkomsten niet meteen in de begroting te steken, maar opzij te leggen voor bepaalde sociale programma’s.
Gigantische paardenstallen met vloerverwarming
Lieven Denys is voor een andere vorm van vermogensbelasting. Gewone burgers kunnen niet met miljoenen speculeren. Een vermogensbelasting is bezwarend omwille van de individuele controle. Dat gaat in tegen het gelijkheidsgevoel en er is ook een gebrek aan democratie. De fiscale administratie werkt niet voldoende naar behoren om nu een heksenjacht te voeren op vermogens.”
Tine Van Rompuy: “Dit is geen heksenjacht. Het is rechtvaardigheid. Het gaat over één procent. De hélft van mijn loon gaat naar de belastingen. Op onze miljonairsroute gingen we kijken bij de familie Beaulieu. Zij hebben gigantische paardenstallen met vloerverwarming. Terwijl ik werk met mensen die amper hun rekeningen kunnen betalen.”
Lieven Denys: “Die mensen zijn niet te beroerd om belastingen te betalen, maar maken deel uit van een collectieve Belgische traditie. De regelgeving maakt het hen nu eenmaal gemakkelijk. Wat vraagt de gemeenschap als bijdrage? Eén procent raakt nauwelijks aan hun draagkracht.”
Tine Van Rompuy: “het zijn vermogens die vergaard zijn met bedrijven zoals Boelwerf, waar ze zich niet schaamden om mensen af te danken en staatssubsidies op te strijken.”
Jozef Pacolet: “Ik ben voor de vermogensinkomensbelasting. Belastingen kunnen geheven worden op de inkomsten. Nu zijn er zo veel vrijstellingen en mogelijke aftrekposten.”
“De Vlaamse overheid maakte een rapport over fiscaliteit. Daaruit blijkt dat vier miljard euro binnenkomt via de belastingen, maar twee procent gaat verloren in fiscale aftrekposten. Er zijn nu tal van fiscalisten die vermogens adviseren hoe ze de belastingen kunnen omzeilen. De globale fiscalisering moet rechtvaardiger worden.”
