Kijk eens aan. De VRT is dan toch geen rode burcht zoals Hugo Coveliers altijd roept. Terzake telt ondertussen al drie oud-presentatoren die voor het pluche kozen, maar geen van die drie kwam bij SP.A terecht.

Ivo Belet ging naar CD&V, Dirk Sterckx trok naar VLD en Siegfried Bracke kiest voor N-VA. Verrassend, klinkt het overal. Vreemde reactie want Bracke heeft zijn Vlaams-nationalistische reflex nooit onder stoelen of banken gestoken.

In mei 2007 schreef hij op zijn VRT-blog: “[De staat] hervormen in deze is de scheiding voorbereiden. Erg? Vind ik niet, nee. Ook ik ben feitelijk separatist, en, zoals allicht bekend, orangist. Maar ik vind wel dat we een beetje treffelijk uiteen moeten, met manieren.”

Maar naar eigen zeggen is het niet alleen het separatisme dat Bracke in de richting van N-VA duwde. Ook de “conservatieve waarden” van N-VA charmeren hem. Hij geeft zelf het voorbeeld van het boerkaverbod. De voorstellen van N-VA rond de splitsing en hervorming van de sociale zekerheid vindt hij “vernieuwend”. Volgens Bracke is Bart De Wever ook het juiste antwoord op de “ik ga niet stemmen”-schreeuw van Stijn Meuris.

Hobbelig parcours

De carrière van Bracke op de VRT verliep de voorbije jaren woelig. Na de verkiezingsprogramma’s van 2007 verdween Bracke van het scherm. Hij trad toen toe tot het ondertussen beruchte college van vijf hoofdredacteurs. Anderhalf jaar later was Bracke al hoofdredacteur af.

In 2005 veroorzaakte Bracke deining door in Knokke een debat van de plaatselijke Vlaams Belang-afdeling te modereren. Tegen betaling dan nog en enkele maanden nadat het VB veroordeeld werd wegens racisme. De VRT paste prompt de regels aan. Journalisten die politieke debatten willen modereren, hebben voortaan de toestemming van de hoofdredacteur nodig.

Het zou niet de laatste keer zijn dat Bracke aan de basis lag van nieuwe regels. Nadat hij in zijn blog op de VRT-nieuwssite scherp uithaalde naar Caroline Gennez besliste het college van hoofdredacteurs dat het niet past dat hoofdredacteurs een blog bijhouden. Misschien dat er nu een regel kan komen die vermijdt dat lijsttrekkers in een programma dat hun naam draagt tot zes weken voor de verkiezingen hun concurrenten kunnen interviewen.

De mensen

Dit is wellicht wel het definitieve afscheid van de journalist Siegfried Bracke. Zijn rol in de Vlaamse journalistiek kan niet onderschat worden. Bracke stond symbool voor de haastige en hijgerige journalistiek die de voorbije jaren zo’n opgang maakte. Als een politicus of een andere geïnterviewde eens een wat moeilijker thema aansneedt, kwam Bracke resoluut tussen: “De mensen begrijpen dat niet”.

Naar eigen zeggen vielen de schellen van zijn ogen toen hij getuige was van een Censydiamonderzoek. Vanaf dat moment werd Bracke een vurig aanhanger van de marketeers in de journalistiek. Die marketeers menen te weten dat de gemiddelde kijker enkel hapklare, licht verteerbare en liefst ook opgeleukte items wil in een gezellige, maar strakke format. “Leve de commercialisering! De Vlaamse media zijn er stukken beter van geworden”, schreef Bracke in het boek “Media & journalistiek in Vlaanderen”.

Die visie haalde het aan de Reyerslaan. Dat kon je zien aan de resem verkiezingsprogramma’s in aanloop naar de Vlaamse en Europese verkiezingen van vorig jaar. En dat zullen we eveneens – ook na het vertrek van Bracke – zien aan de programma’s die ons de komende weken moeten informeren over de kiescampagne. Of het zou moeten zijn dat de korte voorbereidingsperiode er voor zorgt dat er geen tijd is om strakke formats op punt te zetten.

Bracke stapt nu over naar de partij van de man die het spel binnen die formats het best beheerst. Naast de verbale kwaliteiten van Bart De Wever heeft dat ook te maken met de bijzonder eenvoudige boodschap van N-VA. Werkgelegenheid, de pensioenen of het begrotingstekort: op al die uitdagingen antwoordt N-VA dat het land eerst moet gesplitst worden. Hopelijk komen we in de komende vijf weken te weten welk beleid N-VA wil voeren in dat onafhankelijke Vlaanderen.