Het was 14 november 2003 ergens in Parijs. Op de tweede dag van het Europees Sociaal Forum (ESF) maakte de fel gecontesteerde intellectueel Tariq Ramadan zijn opwachting. Het moest een debat worden over de rol die godsdienst kan spelen in de sociale strijd, maar het werd een scheldpartij tussen een opgezweept publiek en een dodelijk rustige Tariq Ramadan.

Ramadan is een begenadigd spreker en een briljante provocateur. In aanloop naar het ESF (de hoogmis van de andersglobalisten) had hij in een artikel de Franse intellectuelen Bernard Kouchner en Bernard-Henri Lévy op de korrel genomen wegens hun steun aan de Amerikaanse oorlog in Irak.

“Als Arabische intellectuelen de regimes van Pakistan en Saoudi-Arabië moeten veroordelen, is het maar normaal dat joodse intellectuelen in duidelijke taal afstand moeten nemen van de repressieve politiek van Israël”, schreef Ramadan.

Het spel zat toen al op de wagen. Er werd enorme druk uitgeoefend op de organisatoren van het Europees Sociaal Forum om die “antisemiet” geen podium te gunnen. Drie vooraanstaande PS’ers hadden de andersglobalisten opgeroepen om afstand te nemen van Ramadan. Maar de mensen achter het ESF bezweken niet.

En zo zat hij daar dan, als een sfinx met een (spottende?) glimlach om zijn mond. Terwijl er vanuit de zaal boegeroep klonk, bedankte hij iedereen die ‘niet geplooid was voor de druk’.  

Een aanhangster van Bernard-Henri Lévy ging meteen door het lint. Luid krijsend (ik meen dat ik de woorden nazi en holocaust gehoord heb) verdedigde ze haar idool en maakte ze het debat onmogelijk.

Het debat of liever de scheldpartij verliet al snel het slagveld in Irak en focuste op een onderwerp dichter bij huis: de hoofddoek. Toen lieten ook enkele moslima’s van zich horen. Ik meen zelfs gezien te hebben dat enkele vrouwen aan elkaars haar begonnen te trekken en zo eindigde het evenement in totale chaos.

Commentaar van de Franse boerenleider José Bové (toen de absolute ster van de andersglobalisten): “Hier zijn tientallen organisaties aanwezig die zich zonder blozen katholiek noemen, maar als dan één moslim verschijnt die zijn religieuze overtuiging niet wegmoffelt, is het land plots te klein.”

De commotie die het incident veroorzaakte, is vergelijkbaar met de mediaheisa rond het Barnard-relletje. Er is één groot verschil: niemand had het over een aanslag op de democratie of de waarden van de rechtstaat. Heel wat andersglobalisten en progressieven vonden dat het hun recht, nee, hun plicht was om het debat te verstoren.

Er was toen geen Geert van Istendael om er op te wijzen dat het “vrije woord werd weggebruld”. Van Istendael citeert vandaag Winston Churchill over de nazi’s. “Met deze lieden praat je niet, tegen deze lieden vecht je.”

Als er toen, zeven jaar geleden, al iemand met een nazi vergeleken werd, was het Ramadan. Zijn moslims toch niet helemaal gelijk voor de wet en onze verontwaardiging?