Sinds in 2006 de toenmalige Thaise eerste minister Thaksin Shinawatra werd afgezet, is de rust in Bangkok nooit echt weergekeerd.

De laatste maanden is het protest van zijn medestanders, de roodhemden, terug heviger geworden. Huidig premier Abhisit Vejjajiva is het doelwit van de protesten. Hij krijgt de steun van de royalisten in Thailand.

De politieke onderhandelingen die vorige zondag begonnen, blijken tot nu toe een maat voor niets. Niemand had ook verwacht dat de gesprekken, die zelfs live op televisie werden uitgezonden, tot een oplossing zouden leiden.

De regering en het leger kunnen de eis van de roodhemden, namelijk nieuwe verkiezingen, niet aanvaarden. De regering weet dat de kans zeer reëel is dat ze niet meer herkozen zal worden.

Een echte machtsdeling is voor de meeste regeringsleden geen optie. Ze zullen hoogstens enkele ministerposten aan de oppositie willen geven en op die manier wat tijd winnen. De situatie zit muurvast, en alle partijen beseffen dat.

Fundamenteel probleem

In Thailand gaat het probleem verder dan een politieke machtsstrijd tussen twee partijen. Er is iets veel fundamenteler mis in de Thaise maatschappij. Er is de corrupte politie, een slecht functionerende justitie en een niet-efficiënte overheid.

De grote mate van straffeloosheid in het land zorgt voor het grootste probleem. Bomaanslagen of politieke moorden worden bijna nooit bestraft. Door die straffeloosheid is politiek geweld constant aanwezig in Thailand. Er worden bijna nooit arrestaties verricht of veroordelingen uitgesproken bij extreem gewelddadige misdaden.

Een goed voorbeeld is de zaak van de M79-granaatwerpers. Die oorlogswapens werden de laatste jaren veel gebruikt in een aantal onopgeloste zaken. Maar het probleem gaat dieper dan de aanslagen. De politie vond werkplaatsen in twee Thaise steden waar duizenden M79’s geproduceerd werden, maar kon geen verklaring geven over het doel van de wapens.

Zogezegde burgeroorloog

De regering van huidig eerste minister Abhisit Vejjavija beschuldigde al snel de roodhemden, de oppositie in het land. Maar als de gevonden wapens echt voor de oppositie was bestemd, zou dat willen zeggen dat ze een regelrechte burgeroorlog zou willen ontketenen.

Terwijl de oppositie totnogtoe eigenlijk nog bijna geen zwaar geweld gebruikt heeft. De grote vraag, die in de lokale media bijna nooit aan bod komt, is waar die wapens echt voor moeten dienen.

Een optie was dat ze geproduceerd werden voor uitvoer naar buurland Myanmar. Daar zouden de wapens verkocht kunnen worden aan nationalistische opstandelingen of aan drugsbendes. Maar de meest waarschijnlijke optie is dat de wapens gemaakt werden voor gebruik in eigen land.

En dan niet voor antiregeringsbewegingen, maar voor het Thaise leger. In Thailand is er bijna geen enkele controle op het geld dat naar defensie vloeit. En dat leidt vanzelfsprekend tot een grote corruptie in het militaire apparaat.

Generaals zouden wapens die normaal in het buitenland zouden worden aangekocht, veel goedkoper in Thailand zelf hebben laten maken. Dat de kwaliteit van die wapens hierdoor veel lager is, maakt voor hen niet veel uit. De financiële extraatjes  konden ze in hun eigen zak steken.

Een staat kan niet goed functioneren als het de corruptie in het leger niet kan tegengaan. Als ze de oppositie zonder enige gegronde reden beschuldigt van het willen ontketenen van een burgeroorlog, en er niet in slaagt de politie haar taken te laten uitvoeren.

Een combinatie van al deze factoren zorgt ervoor dat de roodhemden zoveel steun krijgen van de bevolking in het land.

Bronnen:

– Thaise blogs:

Thai Crisis & Nation’s State

– MO*