Zelfs de spannendste whodunit van alle boeken die Pieter Aspe ooit schreef, moest het afleggen tegen wat zich na de ramp in Buizingen in de media afspeelde. Allen gingen ze op zoek naar wie de verantwoordelijkheid draagt voor een van de ergste treinrampen uit onze spoorgeschiedenis. 

Was het de huidige top, was het Vinck, Schouppe of Paelinck of ligt de verantwoordelijkheid bij de politici van de jaren 80, die de nodige budgetten niet konden vrijmaken voor het noodstopsysteem, of was het de fout van de Europese Commissie, die te lang draalde om de standaard van het veiligheidssysteem vast te leggen.

De media willen maar al te graag de laatste bladzijde van een thriller schrijven waarin de schuldige wordt ontmaskerd, maar in dit verhaal gaat het niet om schuld. Niemand nam immers een beslissing die geleid heeft tot deze ramp. Er zijn wel oorzaken: budgetten, technische belemmeringen, opleiding, werkdruk,…

Zijn er dan verantwoordelijken? We stellen inderdaad vast dat CEO’s  rijkelijk vergoed worden om verantwoordelijkheid te willen nemen, maar dat ze steeds de dans willen ontspringen. En elke keer moet de kleine man het ontgelden. Mismanagement bij Carrefour en de leiding zet 1700 mensen op straat.

De verantwoordelijken voor de financiële crisis krijgen opnieuw bonussen voor het geleverde werk. Niet genoeg winst voor Opel en de top beslist om de fabriek in Antwerpen te sluiten, met een sociaal drama voor 2700 mensen als gevolg. De enige conclusie is dat managers te veel worden betaald voor een verantwoordelijkheid die ze toch niet willen opnemen.

Zijn we als vakbond idealistisch als we van een herverdeling van de rijkdom blijven dromen? Waarom worden de rijken almaar rijker en de armen almaar armer? Moeten we Aspe aan de kant leggen en steeds maar het kortste gedicht van Herman De Coninck zaliger herlezen met als titel ‘Sprookje’: ‘Er was eens een man die altijd rechtvaardig was’? Jammer genoeg zit in dit ene gedicht meer waarheid dan in alles wat de werkgevers als excuus uitkramen.