Vlaanderen staat in rep en roer door de moord op Julie Van Espen. Terecht. Men zoekt oorzaken. Onmiskenbaar is de grote verantwoordelijkheid – medeverantwoordelijkheid van de vorige regering. Onder druk van de N-VA heeft men bespaard op justitie en politiediensten en heeft men een klimaat van haat gecreëerd.

Ze zijn ook beginnen snoeien in al wat sociaal is. Ondanks zeer goede ministers als Koen Geens.

Men heeft ook de strijd aangebonden met de vakbonden.

Opmerkelijk: de huidige voorzitter van het ACV, Marc Leemans, is de eerste ACV-voorzitter die geen lid is van de CD&V (CVP).

Maar hoe rijm je dit met de vreselijke moord op de jonge vrouw Julie Van Espen? Rechtstreeks niet. Maar in een klimaat van haat en snoeien in justitie, politie en sociale dienstverlening lopen steeds de meer kwetsbaren meer risico.

Is Vlaanderen zo conservatief? Is de Vlaamse beweging niet begonnen als ontvoogdingsbeweging? Mogen we niet blijven denken om tot inzichten te komen?

Haat en conservatisme kunnen de toekomst niet maken. Niet zinvol invullen.

Eertijds was er al een splitsing tussen de burgerlijke eigenbelangen en de meer sociale strekking.

Wie een lang geheugen heeft, zal zich Jan Olsen (uit Oostende) en Het Pennoen herinneren. Een open houding naar (ook) de vrijzinnige vrienden en de Waalse beweging.

In een klimaat van haat sneuvelen de meest kwetsbaren. Ja, de Katholieke kerk met haar conservatieve vleugel heeft Vlaanderen te lang overheerst. Maar wij hebben ook mensen als Daens, Maurits Coppieters en Jan Olsen voortgebracht. Wij mogen niet reageren als een tegenpool van de IS-fanatici. Wij moeten principieel en vrijmoedig iedereen in Vlaanderen – ook moslims en vakbondsmensen – integreren met ook een sociale politiek.

Onze identiteit als Vlaming is een inclusieve identiteit, ver weg van de conservatieve theorieën van wijlen Edmund Burke.

Stefaan Lievens, Oostende