Deel 11: Welke rol heeft de medicatie gespeeld?

Deel 11: Welke rol heeft de medicatie gespeeld?

dinsdag 16 april 2019 19:20
Spread the love



Bron: Pixabay

Toen ik in 2013 sprak met de dochter van de behandelende psychiater, zelf ook psychiater, schrok zij toen ze de lijst met voorgeschreven medicatie zag.

“Heeft mijn vader dat allemaal voorgeschreven? En zolang? Dan is er zonder twijfel sprake van een intoxicatie door de medicijnen”

(Deel 6: Coma is een gevolg van NAH). Alweer verontrustende informatie!

Bijwerkingen

Bovendien vertelden neuropsychologen en andere hulp- en zorgverstrekkers me dat de meeste mensen met NAH erg gevoelig zijn voor bijwerkingen van medicatie. Dat werd me ook schriftelijk bevestigd.

In het boek ‘De depressie-epidemie’ van Trudy Dehue, filosofe en hoogleraar Wetenschapstheorie en Geschiedenis van de psychologie, waarschuwt zij voor het gebruik van deze medicatie.

Ik ben van alle medicatie, waarvan ik zeker weet dat Ann die heeft voorgeschreven gekregen, de bijsluiters gaan opzoeken. De verontrusting werd nog erger!

Zij heeft minstens 16 verschillende medicijnen gekregen waaronder antidepressiva, benzodiazepinen, hartmedicatie en middelen tegen allergieën, zoals een allergie tegen de medicatie.

Ik heb de bij Ann opgemerkte mogelijke bijwerkingen vergeleken met de bijwerkingen vermeld in de bijsluiters. Het resultaat is beangstigend.

Ademhalingsproblemen (hyperventilatie) kunnen het gevolg geweest zijn van alle gebruikte medicijnen. Was die eerste hyperventilatieaanval dan misschien het gevolg van het antidepressivum dat de huisdokter van wacht (deel 2 Pesten) had voorgeschreven nog voor er sprake was van hyperventilatie, hartstilstand of coma?

Manie kan het gevolg geweest zijn van 5 verschillende medicijnen.

Geheugen, amnesie: in 9 gevallen. Geheugenproblemen zijn al jaren manifest aanwezig.

Agressie, woede, oppositioneel gedrag: bij 11 van de 16 medicijnen. Agressie en woede werden opgemerkt sinds 2006, het begin van de cognitieve problemen.

Paranoia: in 5 gevallen. Paranoïa is vooral opgemerkt sinds 2006.

Wanen, hallucinaties: alle voorgeschreven medicatie. Aan de orde sinds 2006.

Gedragsstoornissen, psychose: bij 13 middelen. Opnieuw sinds 2006.

Hulp vriend familielid: bij 4 middelen wordt uitdrukkelijk aangeraden iemand uit de omgeving de bijsluiter te laten lezen zodat deze persoon mee kan opletten of er zich bijwerkingen voordoen. De patiënten zullen het immers niet altijd zelf merken. Hebben deze middelen dan een invloed op het ziekte-inzicht?

De gedragsveranderingen werden na 2006 langzaam maar zeker steeds erger.

Al deze problemen kunnen een rechtstreeks gevolg zijn geweest van het NAH. Maar ze kunnen dus ook veroorzaakt, minstens versterkt zijn geweest door de medicatie. Mensen met NAH zijn vaak zeer gevoelig voor medicatie en de bijwerkingen. Bovendien vermelden bijsluiters niet altijd alles. Regelmatig moeten bijsluiters aangepast worden omdat nieuwe bijwerkingen zijn opgemerkt.

Als zowat elk medicijn dat Ann genomen heeft aanleiding kan geven tot wanen, hallucinaties, gedragsveranderingen en psychose, zeker bij iemand die al zeer kwetsbaar was door de opeenvolgende hyperventilatieaanvallen, hartstilstanden en coma’s dan maak ik mij daar ernstig zorgen over en is het totaal onbegrijpelijk dat haar dokters er al die tijd zo lichtzinnig zijn mee omgegaan.

Ook is bekend dat antidepressiva aanleiding geven tot gewichtstoename. Was dat dan de reden van haar vreetbuien waardoor ze enorm in gewicht is toegenomen? Of was het de periode van uithongering die er op volgde? Het zal haar eigenwaarde zeker geen goed hebben gedaan. Kortom alweer een zware belasting voor iemand die al zo kwetsbaar was geworden! Dus ook die redelijk ‘onschuldige’ bijwerkingen kunnen een grote impact hebben op een persoon!

Gevaren



Bron: Wikpedia

Op 21 december 2016 verscheen op de Nederlandse site voor apothekers een artikel over de gevaren van antidepressiva: https://www.apothekersnieuws.nl/9757/antidepressiva-zijn-nutteloos-en-schadelijk/ . Zij spreken dus tegen hun eigen belangen.

De redactie waarschuwt ervoor dat de meeste gebruikers geen baat hebben bij de medicijnen, maar dat zij wel ernstige bijwerkingen krijgen van die medicatie. Bovendien, zeggen zij, dat een groot gedeelte van deze mensen niet meer van deze pillen af komen door de verslavende werking ervan.

Ook Christine Van Broeckhoven heeft al gewaarschuwd voor het ondoordachte voorschrijfgedrag van vele dokters waar het deze middelen betreft.

Op ‘Zielenknijper.nl, Een kritische kijk op de praktijk van de psychiatrie’: https://www.zielenknijper.nl/hoogleraar-psychiatrie-doet-boekje-open-antidepressiva-is-fopspeen.html staat een bijdrage van hoogleraar psychiatrie Ton van Balkom, verbonden aan het VU Medisch Centrum en voorzitter van de commissie Herziening Angst- en Depressierichtlijn. Hij stelt dat het gebruik van het geneesmiddel aan banden moet worden gelegd: “Depressies kun je beter helemaal niet met medicatie behandelen. Psychotherapie werkt in de meeste gevallen veel beter” zegt van Balkom. “nu er meer wetenschappelijk onderzoek is gedaan, is het tijd de richtlijnen uit 2005 aan te passen.”

“Zowel bij psychiaters als bij huisartsen is er sprake van overbehandeling met medicijnen” zegt hoogleraar psychiatrie Willem Nolen verbonden aan de Rijksuniversiteit in Groningen. Hij bevestigt daarmee de visie van de dochter van Anns behandelend psychiater.

Ook in Groot Brittannië is men bezorgd, : In het Verenigd Koninkrijk heeft de overheid ingegrepen en er worden op dit moment meer dan 10.000 psychotherapeuten opgeleid ter vervanging van de psychiatrie. Antidepressiva moeten er op termijn verboden worden.



Wikimedia Commons

Op 16 februari 2019 berichtte De Volkskrant over een collectieve claim vanwege ernstige bijwerkingen van het antidepressivum Seroxat. Eén van de vele middelen die ook Ann heeft gebruikt.

 

Een Stichting Seroxat Claim werd opgericht nadat een man die in zijn jeugd het middel had geslikt om een depressie te behandelen, en daar ernstige gevolgen van ondervond, gelijk kreeg van de rechter” (https://www.letselverhalen.nl/stichting-seroxatclaim).

In een studie uit 2008 uitgevoerd door de Universiteit van Giessen in Duitsland is het aangetoond dat psychotherapie zonder medicijnen voor ten minste 96% van alle psychiatrische patiënten, ook de meest ernstige gevallen, effectiever is dan de gebruikelijke medicatie + therapie combinatie.

NAH en medicatie

E.P., medewerkster van een instelling voor mensen met NAH, antwoordde op mijn schriftelijke vraag:

Medicatieafstemming is zeer belangrijk! Wij werken hier samen met psychiaters of neurologen om de medicatie goed op elkaar af te stemmen. Vaak nemen zij teveel medicatie. Verschillende soorten van medicatie nemen kan ook een omgekeerd effect hebben of ervoor zorgen dat bepaalde werkingen niet meer optimaal zijn”.

G.v.S. van Hersenletsel.nl schreef op mijn vraag:

De wilsbekwaamheid of liever de handelingsbekwaamheid kan een probleem zijn voor mensen met NAH, hangt van de beschadiging af. Ze zijn dan niet in staat om zelfstandig beslissingen te nemen’ en verder ‘Hyperventilatie ontstaat meestal door spanning en stress”.

Van dr. Dirk Dewachter vernam ik:

Coma moet zeker een indicatie zijn om hersenschade nauwgezet te onderzoeken.

Hersenschade kan oorzaak zijn van geheugen- en gedragsproblemen, alsook van problemen met verantwoordelijkheid”.

Van E. V., neuropsycholoog gespecialiseerd in gebruik van qEEG, vernam ik:

Op zich is het inderdaad mogelijk, zelfs vele jaren later, om de gevolgen van een NAH op te sporen in de elektrische hersenactiviteit. (…) De situatie die u beschrijft bij uw vrouw is enigszins anders, en de mogelijke schade zal waarschijnlijk diffuser aanwezig zijn. Wel is het zo dat op basis van de veranderingen die u beschrijft (zoals persoonsveranderingen en agressie) ik zou verwachten dat er vooral rechts frontale afwijkingen aanwezig zijn. Als dit effectief het geval is, kan men zeker een verband leggen tussen deze neurofysiologische afwijkingen en de gedragsveranderingen die u beschrijft, en zou dit waarschijnlijk ook uw huisarts kunnen overtuigen dat er toch meer aan de hand is. (…) Voor zover ik nu kan inschatten is behandeling en verbetering in de situatie van uw echtgenote nog steeds mogelijk, ook na vele jaren”.

Van K.M. hoofdverpleegkundige NAH vernam ik:

In sommige gevallen kan het inderdaad zijn dat een NAH-patiënt wilsonbekwaam is. We zien dit soms bij patiënten dewelke een bewindvoerder hebben over middelen maar ook over de persoon. Deze wilsonbekwaamheid wordt door een vrederechter uitgesproken.

Het is niet zo dat dit enkel bij de ergst getroffenen is maar hangt van situatie tot situatie af”.

En nog: “Omwille van de complexiteit zouden we haar graag eens op intake willen, wetende dat ze dat niet gaat willen”.

Dementie?

Via de infolijn van de Nederlandse hersenstichting kreeg ik volgende uitgebreide uitleg:

«Als ik het goed begrijp zijn er geen cognitieve klachten geconstateerd tijdens of direct na de revalidatieperiode. Of is dit onopgemerkt gebleven omdat andere klachten meer in het oog sprongen. Wanneer er hersenletsel ontstaat door een tekort aan zuurstof (bijvoorbeeld door een hartstilstand) stopt dit proces als er zich weer zuurstof aandient. Hersenweefsel dat op dat moment al is afgestorven kan echter niet meer herstellen. Het is dus geen degeneratieve aandoening waarbij het hersenweefsel ook tijdens behandeling steeds verder beschadigt en er steeds meer functies uitvallen. Om te kunnen beoordelen in welke mate er bij uw vrouw sprake is van niet-aangeboren hersenletsel dient aanvullend onderzoek te worden verricht. Zoals een scan of neuropsychologisch onderzoek. Zodat gericht gekeken kan worden naar mogelijkheden voor zorg, ondersteuning en behandeling. Ik raad u aan om hiervoor eerst contact op te nemen met een onafhankelijk hersenletselteam, dat met u mee kan denken over waar u hiervoor het beste terecht kunt. (…) Wanneer een persoon met NAH in een overgangssituatie zit, zoals
bij een verhuizing of het verlies van een partner, kunnen de klachten
overigens zeker verergeren. Het is dan opnieuw noodzakelijk om deskundige begeleiding te zoeken en de ondersteuning aan te passen op de nieuwe situatie.

Daarnaast zou ik u willen aanraden om – via de huisarts – een onderzoek aan te vragen bij een alzheimercentrum, om vast te kunnen stellen of uit te kunnen sluiten dat er sprake zou zijn van een vorm van dementie. Uw vrouw is jong, maar er zijn helaas wel gevallen bekend waarin dementie zich al manifesteert op jongere leeftijd. Bijvoorbeeld bij frontotemporale dementie, voorheen de ziekte
van Pick genaamd».

Wat nu ook de belangrijkste oorzaak is van de huidige situatie, het kan niet ontkend worden dat er wel degelijk sprake is van een hersenletsel. Coma is immers het bewijs daarvan. Zuurstoftekort is daarbij onmiskenbaar een belangrijke oorzaak geweest. Wanneer er kort na elkaar verschillende keren een hartstilstand was met een keer bewustzijnsverlies en 2 maal coma mag men er m.i. van uitgaan dat het om een ernstig letsel zal gaan.

Hersenschade is uiteindelijk de reden dat je in coma raakt. Als er geen hersenschade optreedt, is er dus ook geen coma. https://www.gezondheidsplein.nl/dossiers/hersendood-en-coma/wat-is-coma/item44026

Wanneer dit alles kort na elkaar optreedt is er geen tijd voor spontaan herstel en zullen de letsels elkaar versterken zoals dat ook het geval is met ‘snel recidiverende hyperventilatieaanvallen’ waaraan Ann leed bij haar opname in de PAAZ. Dit alles staat beschreven in medische verslagen en wetenschappelijke publicaties rond NAH.

Het mag dan ook niet verbazen dat de gevolgen ernstig zullen zijn en dat verder onderzoek absoluut noodzakelijk is zoals al de bovengenoemde specialisten, en anderen, mij hebben bevestigd.

Het verband tussen hersenletsel en psychose wordt uitgebreid beschreven op ‘pubmed’: https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/?term=stroke+delusions

Op: https://www.psychosenet.nl/psychose/wat-is-een-psychose/ lees ik:

We spreken van een volle psychose wanneer psychotische ervaringen je leven zo erg gaan beheersen dat je in het dagelijks leven niet meer (goed) functioneert. Je gaat helemaal op in jouw realiteit en kunt geen onderscheid meer maken tussen waan en werkelijkheid. Voor jou kunnen wanen, stemmen of hallucinaties in een psychose levensecht zijn, maar je omgeving ervaart dat heel anders. Deze botsing van verschillende werkelijkheden is vaak heel verwarrend en kan tot vervelende conflicten leiden”.

Die conflicten zijn er. Denk maar aan de strafklacht en de vele paranoïde psychotische klachten die daarin vermeld staan (Deel 9: Hoe justitie kwetsbare mensen de kans op herstel ontneemt).

Volgens mijn informatie heeft zowat iedereen met NAH, te maken met geheugenproblemen.

Meestal hebben zij problemen met het onthouden van feiten, maar is het wel zo dat de emoties die door die feiten zijn opgeroepen wel onthouden blijven. Om dan een verklaring te hebben voor waar die emoties vandaan kwamen gaan zij confabuleren en creëren zo hun eigen werkelijkheid die drastisch kan verschillen van de objectieve werkelijkheid.

Bovendien is het bekend dat zij alles wat er fout gaat meestal projecteren op diegene die hen het meest nabij staat: de partner of mantelzorger.

De zgn. ‘Amokklacht’, maar ook de andere klachten horen daaronder, (Deel 9: Hoe justitie kwetsbare mensen de kans op herstel ontneemt) is daar een zeer mooi voorbeeld van.

De eerste en belangrijkste taak van artsen is een correcte diagnose te stellen en de best mogelijke behandeling voor te stellen. Dan moeten die artsen:

1. Wel eerst de aandoening kennen. In 1998/1999 was die kennis er nog niet, die was er in ons land pas sinds 2003/2004.

2. Dan moeten zij wel de correcte informatie krijgen van de patiënt. Maar als die patiënt in een andere belevingsrealiteit verkeert, kan men daar niet van uit gaan. Vandaar de noodzaak van de heteroanamnese.

Het mag dan ook niet verwonderen dat die correcte diagnose er na al die jaren nog steeds niet geweest is, terwijl Ann daar wel recht op heeft. Dus worden haar rechten geschonden. Rechten waar ze zelf niet kan voor opkomen om de eenvoudige reden dat ze daar, juist door de aandoening, de noodzaak niet van inziet. Zoals Ann zijn er vele mensen met NAH die in de kou zijn blijven staan. Naar schatting zouden 95 % van alle mensen met NAH niet als dusdanig (h)erkend zijn. Cijfers komen uit het ERNAH-project en van de Liga NAH.

K. M. (hoofdverpleegkundige NAH) heeft mij verzekerd dat wanneer het letsel gestabiliseerd is dit ook niet meer zal verergeren. De Nederlandse Hersenstichting bevestigd dat. Wat K. M. wel toevoegt is dat het paranoïde waandenken door de tijd wel kan verergeren.

Dat zal zeker zo zijn telkens zij in dat waandenken bevestigd wordt door bvb. rechters die geen idee hebben van de complexiteit van deze aandoening. Daardoor worden de kansen op herstel natuurlijk gehypothekeerd.

 Naarmate het waandenken en de achterdocht erger worden zullen de gevolgen voor de persoon, maar ook voor diens omgeving erger worden. Denk maar aan het citaat uit het boek van Christophe Lafosse, dat perfect verwijst naar de strafklacht en mijn veroordelig wegens zgn. belaging (Deel 9: Hoe justitie kwetsbare mensen de kans op herstel ontneemt):

«Mensen met een hersenletsel hebben vaak moeite om sociale situaties juist in te schatten. Als gevolg daarvan zijn ze soms achterdochtig of ontwikkelen zelfs paranoïde gedachten. Zo komen hun gedrag en hun denken soms nog weinig met de realiteit overeen. Dit kan ontstellend zijn voor familieleden die al het mogelijke doen om de persoon met een niet aangeboren hersenletsel te helpen maar ondertussen door hem van onrechtmatige daden worden beschuldigd».

Ann gaat in psychose



Bron: Wikipedia

Het is dan ook niet te verwonderen dat Ann al haar relaties heeft verbroken, zelfs met haar voltallige familie.

Ook dat lijkt te maken te hebben met haar psychotische achterdocht:

 

Op https://www.psychosenet.nl/psychose-binnen-relaties/ staat een vraaggesprek met Jim van Oss, hoogleraar in de psychiatrie, over de gevolgen van een psychose.

 Enkele citaten uit het gesprek:

Ik wilde mijn echtgenoot, zwager en partner van mijn moeder niet zien toen ik psychotisch was.

De psychose is veranderlijk in inhoud, intensiteit en in de mate waarin het gedrag erdoor wordt beïnvloed. Dus als algemeen principe kan gelden: niet te snel en niet te heftig reageren, ruimte geven voor de beleving van de ander maar wel je liefde laten zien, direct en/of indirect, al naar gelang wat mogelijk is.

Psychose is dus dat alles wat eerst vanzelfsprekend, vertrouwd en automatisch was, opeens vreemd, anders en bedreigend is. Juist de mensen die het meest dierbaar zijn komen in de psychose in de positie van de ‘vreemde andere’, die niet meer herkend wordt.

Verder is het denk ik belangrijk om de ervaringen van de persoon die in de psychose verkeert te leren zien als een metafoor, want ook dit kan helpen om het liefdevolle contact te bewaren ondanks de ogenschijnlijke afstand die de ander lijkt op te leggen.

Het meest tragisch vind ik als de ervaring van vreemdheid en dreiging jegens de dierbaren in de psychose zo sterk is dat het ook na de acute fase blijft bestaan als een retrospectieve overtuiging.

Dit is moeilijk voor te stellen, maar soms is psychose zo’n sterke grenservaring dat er een onwrikbare overtuiging blijft bestaan rond hoe de wereld er in de psychose uitzag.

Het kan maken dat mensen bijvoorbeeld hun ouders nooit meer willen zien, op basis van de allesoverheersende ‘vreemdheid’- en ‘onechtheid’-ervaring in de psychose.

Wat nu juist de oorzaak is van welke gevolgen, is als leek natuurlijk niet te achterhalen. Volgens E. V. (hierboven) zou dat met qEEG misschien wel kunnen worden vastgesteld.

In het volle besef dat vandaag mogelijk is wat 20 jaar geleden niet kon en dat zelfs na al die jaren nog hulp kan geboden worden, is het crimineel dat men niets doet om de vele mensen te helpen. Men doet zelfs niets om al die mensen, die juist door hun aandoening niet zelf op zoek kunnen gaan naar de best mogelijke zorg, te kunnen vinden en ze te helpen. Als mensen uit de omgeving van deze niet (h)erkende patiënten dan proberen de alarmbel te luiden, dan worden zij niet alleen belachelijk gemaakt maar zelfs veroordeeld door de rechtbank! Het lijden is voor de meesten onder hen verschrikkelijk. Niet alleen voor de patiënt, ook voor diens omgeving. Zo ontstaat een kettingreactie waarbij telkens weer meer mensen ziek worden (gemaakt) of in de problemen geraken.

Wie nog durft beweren dat België tot de landen behoort met de beste gezondheidszorg moet dringend iets aan zijn of haar oogkleppen laten doen!

Alleen kunnen we niets, maar samen staan we sterk. Daarom nogmaals een oproep om de petitie https://www.petities24.com/meer_ondersteuning_voor_mensen_met_nah_niet_aangeboren_hersenletsel_en_hun_omgeving?a=2 te delen en te ondertekenen zodat we de beleidsverantwoordelijken kunnen onder druk zetten om hun, nog veel te vaak loze, beloftes voor daadwerkelijke onderstening waar te maken.

Vele, vaak hopeloze mensen, zullen je dankbaar zijn voor jouw bijdrage. Want het is nodig. In een bericht in Knack van 17 april 2019 schrijft de hoofdredacteur dat mensen in ons land opvallend meer psychofarmaca slikken dan in andere landen. Ook onze zelfmoordcijfers zijn bij de hoogste van Europa. Niet minder dan 700.000 Vlamingen hebben psychische klachten. Elke dag proberen 28 mensen zelfmoord te plegen en 3 van hen slagen daar ook in. De conclusie die getrokken wordt is dan ook dat ‘mensen zelfmoord plegen omdat ze niet de juiste zorg krijgen‘. Dit alles geldt niet uitsluitend maar ook voor mensen met NAH die vaak met zware psychische problemen kampen.

take down
the paywall
steun ons nu!