Kinderen van de collaboratie

Minder dan twee jaar geleden maakte de VRT de serie ‘kinderen van de collaboratie’, over de nazaten van Belgen die aan de kant van de Nazi’s stonden en dus zich schuldig maakten aan de Shoah. Zij kregen de kans om hun verhaal vertellen, over hoe het was om aan de verkeerde kant van de geschiedenis op te groeien.

De kinderen van collaborateurs zijn natuurlijk niet beperkt tot de mensen in de documentaire; de vader van Geert Bourgeois zat negen maanden gevangen voor collaboratie met de Nazi’s en de grootvader van Bart de Wever was lid van een Vlaams nationalistische partij die naar eigen zeggen ‘massaal in de collaboratie is gestapt.’

Wetenschapper Koen Aerts, auteur van het boek ‘Kinderen van de repressie’ haalt in een interview met De Morgen ook het voorbeeld van Bart Somers aan om aan te geven dat het niet vanzelfsprekend is dat alle (klein) kinderen van collaborateurs een rechts-nationalistische koers zouden varen. ‘Mensen zijn echt niet genetisch gedetermineerd om de ideeen van hun ouders over te nemen’ voegt hij daaraan toe.

Dit staat natuurlijk in sterk contrast met de woorden van de zogenaamde ‘jihad-deskundige’ Montasser Al-De’emeh die vooral angst wil aanjagen door te propageren dat kleine kinderen gevaarlijk kunnen zijn voor de maatschappij. Professor Psychologie Gerrit Loots, die ervaring heeft met kindsoldaten uit verschillende landen weerlegt deze notie dat deze kleine kinderen ‘tikkende tijdbommen’ zouden zijn, door te stellen dat het absoluut ongegrond is.

De familiegeschiedenis kennende van sommige N-VA politici, is het hypocriet dat zij nota bene de grootste tegenstanders zijn van het terughalen van de kinderen van Belgische Syriestrijders. Zij als geen ander zouden moeten weten dat het oneerlijk is om de kinderen te laten boeten voor misdaden die zij zelf niet begaan hebben.

Belgische minderjarige (moslim) onderdanen laat lijden en zelfs sterven in vluchtelingenkampen is ok voor N-VA, maar tegelijkertijd is dezelfde partij wel bereid om onwettige humanitaire visa te verschaffen aan Syrische Christenen.

Kinderen van IS-strijders

De twee overleden kinderen van IS-strijders gaan nooit de kansen krijgen die de ouders of grootouders van sommige N-VA’ers kregen. Als het aan de huidige politiek ligt zullen de rest van de kinderen in de Koerdische kampen aan hun lot overgelaten worden. Naar eigen zeggen staat Child Focus in contact met de families van 51 minderjarige kinderen die in Koerdische vluchtelingenkampen in erbarmelijke omstandigheden leven. Met een regering die meer gefocust is op electoraal gewin en publieke opinie is het niet verbazend dat zij deze kinderen liever kwijt dan rijk is. Waarom zijn deze Belgische onderdanen echter minder waard dan zij die hierboven beschreven werden? Heeft het te maken met hun religieuze overtuiging, of wellicht hun etnische achtergrond? Of is het de orientalistische visie dat deze kinderen inherent gewelddadig zijn en dus die kans niet verdienen?

Er is momenteel een systeem gecreëerd van tweederangsburgers. Voor deze tweederangsburgers kunnen juridisch bindende verdragen geschonden worden en kunnen de ‘verlichtingswaarden’ die de zogenaamde fundamenten zijn van Europa de prullenbak in gegooid worden. Want niet alleen Belgie maakt zich hier schuldig aan. De pasgeboren baby van de Britse Shamima Begum is recentelijk gestorven en ook Nederland weigert stelselmatig om deze kinderen terug te halen. Alleen Frankrijk is op dit moment bezig met humanitaire missies om alle onderdanen terug te halen en te berechten waar nodig.

Dat IS-strijders gruweldaden hebben begaan dat staat buiten kijf. Dat het een barbaarse organisatie zou zijn daar is geen discussie meer over nodig. Maar net zoals de kinderen van de collaborateurs – wiens (groot)ouders mee hebben gewerkt aan genocide, massamoord, onderdrukking, oorlog – hebben ook deze kinderen recht op een menswaardig bestaan en een hoopvolle toekomst, waarbij zij niet aangerekend worden op wat hun ouders hebben gedaan.