Ook het Brussels en Waals Parlement keurde in april 2018 een resolutie tegen de woonstbetredingen goed. Een overheid die dergelijke huiszoekingen toelaat en de huisvrede schendt respecteert de mensenrechten niet. Bovendien druist dit in tegen onze Grondwet. Deze voorziet uitdrukkelijk de onschendbaarheid van de woning. Het schenden van huisvrede gaat ook in tegen de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens, die in artikel 3 voorziet dat “eenieder recht heeft op leven, vrijheid en onschendbaarheid van zijn persoon”.

De Liga voor de Mensenrechten en ngo’s die met vluchtelingen werken waaronder 11.11.11, Vluchtelingenwerk Vlaanderen, Oxfam en Netwerk tegen Armoede hebben dit wetsontwerp om die reden unaniem verworpen. Ook het Burgerplatform voor Steun aan Vluchtelingen veroordeelt dit wetsontwerp zeer sterk. En ook magistraten en politiemensen gaan niet akkoord met de rol die de regering hen zou laten vervullen in het kader van deze huiszoekingen.

Aanvankelijk leek de storm rond het wetsvoorstel te gaan liggen maar het ontwerp bestaat nog en kan bij een volgende overheid opnieuw gestemd worden. Gaan jullie echt wachten tot dit wetgeving wordt? Of gaan jullie je expliciet uitspreken tégen elke vorm van criminalisering van solidariteit?

Via het Burgerplatform voor Overnachtingen vangen verschillende burgers mensen op de vlucht op, omdat zij kwetsbaar zijn en geen steun van de overheid krijgen. Los van het burgerplatform zijn er nog vele particuliere gezinnen in Gent die mensen zonder papieren opvangen. We willen mensen op de vlucht een veilig en warm thuis geven in een gastvrij Gent. Om te voorkomen dat er nog meer mensen dakloos worden in Gent, moeten de gezinnen die hun huizen openzetten voor de meest kwetsbare Gentenaars, ondersteund en beschermd worden. 

We vragen daarom aan jullie om van Gent een huiszoekingsvrije gemeente te maken. Dat wil zeggen dat deze gemeenteraad zich net als de 42 andere gemeenten uitspreekt tegen woonstbetredingen en dat de lokale politie niet zal deelnemen aan huiszoekingen bij Gentse gezinnen die onderdak bieden aan mensen op de vlucht en op die manier een Vlaams voorbeeld kan zijn dat door andere gemeenten gevolgd wordt.

Tenslotte vragen we aan de gemeenteraad om een duidelijk standpunt te nemen over het criminaliseren van de gastvrijheid van talrijke Gentse gezinnen die hun solidariteit betuigen aan mensen in nood en de steun in de praktijk om te zetten!

Getuigenis Lieve Bluefingers

Als kind ging ik naar de nonnenschool waar ik de werken van barmhartigheid leerde. Eén daarvan, herinner ik me, is ‘vreemdelingen herbergen’. Ik verstond niet wat werken van barmhartigheid waren, wist niet wat vreemdelingen en herbergen was … . Nu weet ik het, het is nu mijn dagelijks leven. Waarom? Vraagt men. ‘Why not’, antwoord ik? Niet doen is geen optie. Men heeft hier meer compassie met een hond dan met een mens … .

Ze spoelen bij me aan: alleen, met twee, drie, soms zes. Ze blijven een dag, een nacht, een paar dagen, weken, maanden … . Ik bied onderdak. Douche, maaltijd, kleren wassen. Ik bied ze efkes rust, wat warmte, zo veel ik kan. Zo kunnen ze zich efkes goed voelen, dikke leute hebben samen, een gevoel van thuis op hun zwerftocht, hun droom achterna.

Hun grote droom is eigenlijke een kleine droom: ergens een gewoon leven te kunnen leiden; zoals wij het gewoon hebben zonder er iets voor te doen, omdat we de chance hebben hier geboren te zijn en niet daar. Zij moeten daarvoor door de hel, riskeren meermaals hun leven. Je wil niet weten wat ze hebben meegemaakt … .

In mijn huis delen we alles. Zij delen alles vanuit hun cultuur, het is voor hen heel normaal om alles wat ze hebben, te delen en ik doe mee. We doen zo veel samen, koken en eten samen, drinken, babbelen, lachen, winkelen, wandelen, dansen, spelen kaart en zo veel meer … .

Wat zijn ze voor mij? Mijn kinderen, nee en ja toch; mijn vaders en moeders, nee en ja toch; mijn zusters en broers, nee en ja toch, mijn vrienden ja ja vrienden en zo veel meer, dit zijn zo’n diepgaande relaties, zo anders wat we kennen, ik vind er geen woord voor in mijn taal … .

Wat het met me doet? I don’t know; het leven als gastgezin is zo anders, onvergelijkbaar krachtig … . zo veel doet het met me. Het is: sterke emoties delen met mensen die net nog onbekenden waren; het is intensief leven, intensiever dan ooit, leven temidden van solidariteit, behulpzaamheid, vrijgevigheid. Het is ook relativeren van zogenaamde problemen en anderzijds enorm appreciëren van kleinigheden, leven te midden van stress maar ook smiles, spontane glunderende big big smiles die ik hier op straat zo weinig zie. Het is even in een ander perspectief, een verruimde horizon, en ook van alles ontdekken in jezelf. Saai is het in ieder geval niet, we hebben geen games of tv of what the fuck nodig ;).

Ik voel me zo verdomd rijk … .

‘Of ik me wel veilig voel’, vraagt men? ‘Voel ik me veilig zo alleen in huis met die vreemden? Veilig met die mannen in huis? En dan nog Afrikanen?’ Veilig? Jazeker. Why not? Ja, ik voel me heel veilig, ik weet dat ik de gasten stuk voor stuk 100 procent kan vertrouwen.

Maar als deze wet er komt, zal ik me niet meer veilig voelen. Ik zal me bang en bedreigd voelen door de buitenwereld. De buitenwereld die geen idee heeft wat het betekent om vluchtelingen op te vangen maar er wel altijd een mening over heeft. Een misdadige mening, namelijk dat mensen helpen een misdaad is.

Nee, dan zal ik me niet meer veilig kunnen voelen. Ik zal geen rust meer hebben. Niet omwille van mezelf, maar omwille van hen die alleen maar een betere plek zoeken en ze hier niet krijgen.

Getuigenis Baharak Bashar

Ik ben Baharak Bashar, de slechtst betaalde mensensmokkelaar die met veel plezier en met volle overtuiging jonge mensen op de vlucht veilig naar gastgezinnen brengt om tot rust te komen.

Het is bijna 10u30 ‘s nachts. Ik neem de afrit aan het UZ maar merk onmiddellijk dat er een opstopping is. ‘Vreemd …, file op dit uur ’s avonds’, vraag ik me af. In mijn auto vervoer ik mijn 6 maanden oude baby en drie jongen gasten uit Eritrea en Ethiopië. Van alle gasten die ik het voorbije jaar heb vervoerd, waren er geen die ouder waren dan 30 jaar. Allen waren ze vaak jonge gasten tussen 15 en 25 jaar die eigenlijk op de schoolbanken zouden moeten zitten in plaats van op de vlucht richting een veiliger bestaan. Ik heb een slecht voorgevoel. En niet onterecht …

Wat verder op de baan is politiecontrole. Ik denk onmiddellijk na over wat ik moet gaan verzinnen. ‘Wie zijn die gasten? Waar breng ik ze heen? Van waar komen ze?’ Deze vragen zullen ze me stellen. Vragen die ik absoluut niet wens te beantwoorden uit veiligheid voor mijn gasten.

Zou ik ze voorstellen als mijn partners? Een vrouw kan tenslotte ook polygaam zijn. Of zouden ze allen mijn zonen zijn, wat best mogelijk is mocht ik op mijn twintigste mama geworden zijn. Of neen, ze zijn gewoon mijn gasten. Eigenlijk … het gaat de politie niet aan wie ze zijn. Ik besluit dat te zeggen mocht de politie mij aan een kruisverhoor onderwerpen.

Maar de ‘trans-goden’ snelden me ter hulp. Een vriendelijke agent vroeg me mijn raam te openen en te blazen. Ik was zo opgelucht dat ik uit euforie riep: “Maar ik heb veel look gegeten!”. De agent lachte en wuifde het weg want mijn ademtest was negatief. Bij het wegrijden keek ik opgelucht naar één van mijn jonge gasten naast mij die voor hij in de auto was gestapt een pint had gedronken en ik zei: “Gelukkig heb jij niet moeten blazen hè, of we hingen!” Iedereen lachte de spanning weg. Ik bracht mijn passagiers veilig bij de gastgezinnen die avond. Zelf ben ik met een gerust geweten onder mijn lakens gekropen.

Missie opnieuw geslaagd!

Dertig jaar geleden. Jawel, 30 jaar geleden vluchtte mijn moeder samen met mijn tweejarige broer, mijn zus en ik uit Iran. Na het einde van de oorlog tussen Irak en Iran, had het criminele regime van Iran dat helaas nog altijd in het zadel zit, zijn zinnen erop gezet om alle politieke gevangenen en politieke activisten letterlijk op te kuisen. De massamoorden en – graven uit die naoorlogse periode – zijn nog steeds een onderwerp van protest door de nabestaanden van de slachtoffers.

Als moeder van 3 kinderen en als politieke activiste heeft mijn moeder de kaart van vluchten getrokken en zo vertrokken we naar Turkije. Ik was pas 13 jaar oud en had er geen benul van dat ik de komende maanden mijn uren en dagen als illegale transmigrant zou slijten. Tussen onze vlucht uit Iran en onze aankomst in België hebben we noodgedwongen 11 maanden als transmigranten in Turkije verbleven en dat zonder enige sociale bescherming of maatschappelijke veiligheid.

De Turkse politie terroriseerde ons en ruilde de politieke vluchtelingen tegen betaling aan de grensposten van Iran. Maanden hebben we uit schrik om door de politie opgepakt te worden als nachtuilen geleefd. Overdag bleven we binnen en ’s nachts kwamen we bang naar buiten om wat levensmiddelen bijeen te rapen.

Gelukkig waren er in Turkije ook burgers die – in tegenstelling tot hun overheid – de mensen op de vlucht een handje hielpen. Ze deelden hun rust en veiligheid met ons waarvoor we hen nog steeds dankbaar zijn. Dertig jaar later deel ik graag mijn rust en veiligheid met mensen die dat op dit moment hard nodig hebben.