Bron: Wikimedia Commons
Opinie, Wereld, Economie, Politiek, België -

“Het Belgische ontwikkelingsbeleid moet sociaal blijven en groener worden”

De plaats en de rol van ontwikkelingssamenwerking staat terecht ter discussie maar de richting die sommigen willen uitgaan, strookt niet met de principes waarop internationale solidariteit gestoeld zou moeten zijn.

woensdag 20 februari 2019 19:15
Spread the love

In plaats van voluit in te zetten op initiatieven van zuidelijke partnerlanden, wil een deel van de rechterflank van de Europese politiek ontwikkelingssamenwerking inschakelen in het migratiebeleid. Anderen dan weer willen dat het dalende budget aangepakt wordt door privé-kapitaal een centrale plaats te geven in het beleid. Beiden zijn een potentieel desastreuze beleidskeuze die ook in België op tafel lagen. Gelukkig werd het wetsvoorstel van liberale minister De Croo net op tijd ingetrokken.

De partnerlanden van België behoren tot de kwetsbaarste, denk aan Mozambique, Mali of Niger. Onze samenwerking met een aantal van onze partnerlanden gaat al terug tot de jaren 70. De lessen die we uit die samenwerking getrokken hebben, maakt dat ons land lof krijgt voor haar samenwerking met zeer kwetsbare landen. We hebben tegenslagen gekend, maar veel successen geboekt op het vlak van ondersteunen van boerenorganisaties, gezondheidszorg, onderwijs door samen te werken met lokale overheden.

Al die ervaring en goede diplomatieke contacten zouden we verliezen met de ommezwaai die minister De Croo maakte door het ontwikkelingsbeleid in de toekomst te laten gijzelen door rechts populistische nonsens. Er is geen enkel bewijs dat ontwikkelingsgeld migratie kan tegenhouden, geen enkel!

Toch wou minister De Croo dat begrotingssteun met zuiderse landen afhankelijk zou worden van hun samenwerking met het Europese migratiebeleid. Migratiestromen naar België zouden als criterium gelden om partnerland te worden. Europese en Italiaanse experimenten met deze focus op migratie hebben aangetoond dat ontwikkelingsgeld in handen kwam van milities, criminelen en autoritaire leiders die zelf de reden zijn waarom mensen hun land verlaten. Zo raak je de meest kwetsbare mensen twee keer want men verschuift geld bedoeld voor hen naar autoriteiten die de naam niet waard zijn.

Het Belgische ontwikkelingsbeleid kan en mag niet de fouten van anderen herhalen of haar eigen fouten in het verleden vergeten. De jaren van de witte olifant-projecten komen om de hoek loeren met de haast obsessieve inzet van de minister om de private sector een sleutelrol als actor te geven in het ontwikkelingsbeleid.

Private winstdoelen en publieke diensten zoals gezondheidszorg en onderwijs, zijn een contradictie in terminus, helemaal al als overheidsgeld gebruikt wordt om dit mogelijk te maken. Versterk wat er reeds is, BIO invest en kijk hoe haar rol eventueel verbeterd kan worden met focus op micro-investeringen. Het Belgische ontwikkelingsbeleid kan en moet net als vroeger pionier zijn waarbij de kerndoelstellingen: het aanpakken van ongelijkheid en duurzame ontwikkeling, niet uit het oog verloren worden.

De klimaatsverandering zal vele malen harder mensen in het zuiden treffen. De meest kwetsbare personen worden het eerste slachtoffer van de klimaatverandering. Deze overheden en bevolking van de meest kwetsbare landen, hebben net de minste middelen om aan de komende uitdagingen het hoofd te bieden.

In plaats van migratie naar België dienen we klimaatkwetsbaarheid op te nemen als criterium voor partnerland te worden. In plaats van de drempel voor ngo’s te verhogen en de deur wagenwijd open te zetten voor de privé, dienen we te vertrekken van de lokale context en op basis van duidelijke criteria en in dialoog beleid voeren.

We dienen de verwezenlijkingen en plannen van middenveld, overheden en regionale organisaties uit het zuiden te erkennen en te steunen in plaats van te verwachten dat zij naar onze pijpen zullen dansen voor een aalmoes. Er dient een echte beleidscoherentie te komen die de financiële stromen uit de armste landen naar de rijkste op Belgisch en Europees niveau aankaart.

Afrika verliest elk jaar 50 miljard dollar belastinginkomsten terwijl het wel grote inspanning levert en nog zal moeten leveren op vlak van publieke instellingen zoals onderwijs, infrastructuur, behoud van natuurparken, gezondheidszorg. Dan is de kost voor de impact van klimaatsverandering daar nog niet bij gerekend.

Het ontwikkelingsbeleid moet terug naar de kern: geruggesteund door internationale solidariteit op basis van partnerschap en samenwerking mensenrechten versterken, ongelijkheid terugdringen en duurzame ontwikkeling realiseren. Die wereldwijde strijd is belangrijk.  

De bedrijven die hier belastingen ontlopen, zijn vaak dezelfde bedrijven die geld van de armste landen op hun rekening in Panama parkeren. De mensen die hier niet de transitie zullen kunnen betalen naar meer duurzaamheid, zijn bondgenoten van de mensen in het zuiden die de zwaarste prijs zullen betalen als we niets doen. De toekomst dient groener maar zeker ook sociaal te zijn.

take down
the paywall
steun ons nu!