De repliek voor de spijbelaars was vanuit politieke hoek niet te onderschatten. Ze moesten geloof hebben in innovatie en technologie. Indien ze niet zouden spijbelen en wat beter hun best doen op school, kunnen ze zelf de motor achter die revolutie zijn. De oplossing ligt bij uzelf, tot dan weten wij en ons economisch groeimodel het beter. Dat soort holle politieke retoriek.

Ook de repliek voor de niet-spijbelaars was vanuit politieke hoek niet te onderschatten. Ze moesten al dat door de groene kerk tot religie verheven doemdenken niet geloven. Er zijn al heel veel goede stappen gezet met betrekking tot het klimaat. En men mocht vooral niet vergeten dat na de klimaatmars de factuur zou volgen. Een economisch groeimodel om uzelf te beschermen tegen de gevolgen van … De gevolgen van wat eigenlijk?

In beide gevallen komt de repliek neer op gewoon verder doen en vertrouwen hebben in de vrije markt als drager van oplossingen. Inspiratieloos en allesbehalve innovatief. Hoe meer jij spijbelt en hoe meer jij doemdenkt, des trager zullen die oplossingen zich aandienen. Een soort van pot verwijt de ketel argument, maar dan net iets erger.

Een regering van lopende zaken is in strikte zin geen spijbelende regering, maar één die achter in de klas plaatsneemt en de dikke vinger opsteekt. Helemaal erg wordt het wanneer ze dan ook nog eens de pretentie heeft ergens iets van te vinden. Bijkomend lijkt het politieke geloof in de vrije markt me vele malen groter dan het geloof in een niet bestaande groene kerk. Kortom, een demonstratie in het negeren van bezorgdheid, een masterclass in het verneuken van dat kleine beetje politieke vertrouwen dat ons nog rest.

Wanneer de oplossing van het probleem gelijkgesteld wordt met de oorzaak ervan, weet je dat wereldvreemdheid nooit ver weg is. Het had een beetje zichzelf respecterend politicus gesierd, moest hij het hebben over die mensen die de straat zijn opgekomen. Over de omvang van het probleem en de efficiëntie van de te geringe aangedragen oplossingen mag dan discussie zijn. Over de omvang van het aantal deelnemers veel minder; weten is meten. Tel daar nog al diegenen bij die wel wilden deelnemen, maar omwille van een zondagdienst die goed is voor onze economie niet konden deelnemen. Of al diegenen die hun vertrouwen in de politiek al lang opgezegd hebben en het de moeite niet meer vinden om de straat op te komen.

Tom Lenaerst zou zeggen: “Zijn jullie niet beschaamd? Los het op boys.”