Een partij die zich profileert op het inperken van homorechten? Op veel succes zal die niet kunnen rekenen. Zowel hier niet als in het buitenland. 

Sinds vorig jaar mogen holebi’s die een openlijke relatie hebben actief zijn binnen de Nederlandse ChristenUnie. Alleen de fundamentalistische SGP blijft bij de noorderburen stug elke opening afwijzen, maar die partij haalt niet meer dan 3 zetels.

In het begin van haar carrière stemde de Britse premier Theresa May consequent tegen de uitbreiding van homorechten, maar nu noemt ook zij zich een ‘bondgenoot’ van iedereen die zich als LGBTQI definieert. In 2013 was zij één van de 127 Tory-parlementsleden die voor het homohuwelijk stemde.

Ook in de VS, op het eerste zicht toch een bastion van het ethisch-conservatisme, win je geen verkiezingen meer met een campagne tegen pakweg het homohuwelijk. Het percentage Amerikanen dat zich verzet tegen het homohuwelijk is ondertussen al gezakt tot 32 procent.

Zelfs bij het klassieke extreemrechts is dat al lang geen prioriteit meer. Het Vlaams Belang had vroeger met Paul Belien en Alexandra Colen nog een duidelijk zichtbare en heel actieve ethisch-conservatieve vleugel. Colen stapte vijf jaar geleden al uit de partij omdat ‘haar rol uitgespeeld was’.

Le Pen

De evolutie van het Franse FN is nog opmerkelijker. Oprichter Jean-Marie Le Pen stond dit jaar nog voor de rechter voor een reeks homofobe uitspraken waarbij hij onder meer homoseksualiteit gelinkt had aan pedofilie. Maar zijn dochter en opvolgster als voorzitter gaat de laatste jaren graag op de foto met holebi’s. In 2014 stelde Marine Le Pen trots een nieuwe medewerker voor, Sébastian Chenu die actief was bij de vereniging GayLib.

Dat alles had natuurlijk te maken met de meest recente aartsvijand van extreemrechts en de herformulering van de strijd. Homorechten werden plots binnengehaald als een essentieel onderdeel van de christelijke-joodse westerse cultuur die moet beschermd worden tegen de nieuwe ‘barbaren’, de moslims.

Filip Dewinter, die onder meer dankzij Paul Belien over een ruim internationaal netwerk beschikt, was in Europa met zijn boek ‘Inch’Allah’ één van de eersten die op die trein sprong. De extreemrechtse partij die in de jaren 90 het homohuwelijk ‘exhibitionisme’ noemde en een ‘eerste stap in de richting van de normalisering van pedofilie’, wierp zich in 2009 plots op als de verdediger van holebi’s tegen de ‘oprukkende islamisering’. De term ‘homonationalisme’ was toen nog maar twee jaar oud en beschreef net dat fenomeen: het gebruik van homorechten om racistische en antimigratiestandpunten goed te praten.

Homonationalisme is net ook het verwijt dat N-VA-staatssecretaris Zuhal Demir naar het hoofd geslingerd kreeg in een Franstalig opiniestuk dat enkele dagen voor de vorige Pride verscheen en dat ondertekend werd door het kruim van feministische en LGBTQI-organisaties. Over het nieuwe interfederaal actieplan tegen homo- en transfobie van Demir schreven zij toen: “Dit plan stelt een racistische en homonationalistische politiek voor. Het document schildert op verschillende plaatsen de moslimbevolking af als homofoob, zonder enige nuance. Een dergelijke stelling roept vragen op. Veel van de studies die geciteerd worden tonen dat mannen en rechtse personen minder tolerant zijn. Die twee groepen worden nochtans nooit genoemd als problematische bevolkingsgroepen,” klinkt het. De ondertekenaars wijzen er op dat de twee eerste slachtoffers van een als homofoob erkende moord stierven door het geweld van witte daders en dat Ihsane Jarfi, één van die slachtoffers zelf moslim was.

Dat ligt in de lijn van wat politicoloog Dave Sinardet tweette na de bewuste tweet van Francken: “Dat pro-LGBTQA-standpunt is deels strategisch ingegeven door de positionering van N-VA in het islam- & migratiedebat.” Dat de ‘barbaren’ komen aangestormd of erger nog, al onder ‘ons’ zijn, is precies de boodschap waarmee Theo Francken al jaren het land rondtrekt.

Cultuurmarxisme

Maar in de ogen van extreemrechts zijn niet enkel de ‘moslims’ het gevaar. Even hard huiveren ze van wat ze het ‘cultuurmarxisme’ noemen, die intellectuelen die – we vatten even samen in hun eigen woorden – in de nasleep van 68 met hun cultuurrelativisme en postmodernistische ideologie een lange mars begonnen door de culturele instellingen. Met hun ‘giftige, onhoudbare en anti-humane ideeën’ (de krachttermen zijn van Jordan Peterson) ondermijnen ze, gebeiteld op alle machtsposities in de media, culturele instellingen en aan universiteiten, de westerse waarden.

Feminisme is één van die zogenaamde neo-marxistische uitwassen die met alle macht bestreden moest worden. In Hongarije probeert premier Orban de gender-studies aan de universiteiten op te doeken. Het is net in die gender en queer-studies dat de hele manier om naar genderbinariteit en genderrollen te kijken op zijn kop werd gezet. Er is niet alleen maar M en V met hun hele aparte, biologisch bepaalde rollen. Gender en de bijhorende binariteit zijn een constructie. Mannen die een bh dragen (hoe ze zichzelf ook definiëren) doorbreken die vastgeroeste genderrollen. Ze doen, zoals de filosofe Judith Butler dat noemt, aan ‘gender trouble’.

Toen Francken minachtend op Facebook schreef: “Mannen die zich schminken, die hun wenkbrauwen epileren, die lingerie dragen, die een sacoche dragen, die zwanger worden … Draait de wereld door of ligt het gewoon aan mij?”, ging het daarover. De wereld draait door oftewel de westerse beschaving gaat ten onder.

Ook hierin toonde Filip Dewinter zich een voorloper. In 2013 zei hij in de Antwerpse gemeenteraad: “Ik lees hier vanalles over transseksuelen, biseksuelen, interseksuelen en hermafrodieten. Wat heeft dat nog met holebi’s te maken? Gelijkberechtiging van homo’s en lesbiennes, daar ga ik in mee. Maar gaan we nu niet te ver? Al die andere geaardheden wijken zo ver af van de norm van 99 procent van de bevolking.”

Die laatste zin lijkt bijna letterlijk op één van de 11 versies van de Facebook-status van Francken waar op een bepaald moment te lezen stond: “Dit heeft trouwens niks met LGBTI te maken, wel met blijvende disproportionele aandacht voor marginale fenomenen, waar 98% van de mannen absoluut geen boodschap aan heeft!”

Arme mannen

Dé mannen en hun gekwetste ziel na decennia van – in hun ogen – ongeremd feminisme, het is al jaren een geliefd thema binnen de alt-rightbeweging die dankzij de overwinning van Trump mondiale visibiliteit kreeg. Wat alt-right precies is, is moeilijk in een paar zinnen samen te vatten. Het is makkelijker als je het bekijkt als iets dat lijkt op wat nu de 68-beweging wordt genoemd, een heterogene set van ideeën en ideologische stromingen die heel sterk wegen op het maatschappelijke debat.

Binnen die nieuwe rechtse beweging is er ook iets als alt-light, zeg maar alt-right maar dan zonder de gestrekte armen. Bij de alt-light zijn er enkele figuren die de gekwetstheid van de man als thema op de agenda hebben gezet. De Canadees Jordan Peterson werd een YouTube-fenomeen met zijn eindeloze pleidooien voor traditionele genderrollen. Mike Cernovich schreef met Gorilla Mindset een ode aan de mannelijke assertiviteit en verspreidt met evenveel passie samenzweringstheorieën over de witte genocide.

Cernovich is zo één van die mensen die het ontbrekende bruggetje maken tussen die preken over vertwijfelde mannen en racisme. Volgens hen staat de witte civilisatie op het punt te verdwijnen door een mix van migratie, lage geboortecijfers bij witte vrouwen die zich lieten meeslepen door het feminisme en mannen die hun schouders niet meer durven rechten.

Wat Peterson en Cernovich doen is het mainstreamen en intellectualiseren van een discours dat je voordien vooral in de krochten van het internet terugvond, op fora als 4chan en Red Pill forum op Reddit. Plaatsen waar mannen een potje komen huilen over alles wat hen wordt aangedaan in tijden van #metoo en waar je de goorste misogyne rants en de bijhorende racistische samenzweringstheorieën kan lezen.

Afkeer van de natuurlijke orde

Op Twitter was het even zoeken naar N-VA’ers die hun favoriete staatssecretaris verdedigden nadat Bart De Wever de discussie voor gesloten had verklaard. Een order tot partijtucht wordt daar zelden in de wind geslagen. Gelukkig was er Jorden Dewachter, ondervoorzitter van Jong N-VA Klein-Brabant.

Die legde in een paar tweets vakkundig uit wat de alt-rightachtergrond was van de uithaal van Francken. “Postmodernisten als De Sutter hebben afkeer van de natuurlijke orde en traditionele normen. Ze zullen alles doen om deze met de grond gelijk te maken en daar hoort het gezin ook bij”, tweette hij over Groen-senatrice Petra De Sutter die zich kritisch had uitgelaten over Francken.

Even later klonk het: “Dat ik het absurd vind dat men een fashiontrend in gang zet voor mannen om lingerie te dragen. En dat heeft dus niks met LGBT-rechten of gelijk wat te maken, wel met de feminisering van mannen in het westen.” En nog: “Ik vind het een probleem als er een tendens is om dit via media, reclame, opiniemakers, op te dringen aan mannen in het algemeen.”

We zullen het maar in zijn plaats zeggen: ‘cultuurmarxisme’, dat conglomeraat van media, globalisten, kunstenaars en intellectuelen die hun relativisme willen opdringen aan mannen en daarmee de natuurlijke orde en traditionele normen vernietigen.

Dus nee, Theo Francken stopte dit weekend geen teen in de vijver van het ethisch-conservatisme à la SGP om de temperatuur te meten. Wat hij wel deed, was heel consequent zijn in zijn alt-right ideologie.