(foto: UNFCCC)
Analyse, Wereld, Economie, Milieu - Stacy Bannerman

Is het klimaat het grootste slachtoffer van oorlogen?

Het geld dat werd verkwist aan de Irak-oorlog - een oorlog voor olie, laten we dat niet vergeten - zou de planetaire overschakeling naar hernieuwbare energie kunnen bekostigd hebben. Laat dat even bezinken. De kosten van Amerika's oorlogen na 11 september 2001 naderen 6 biljoen dollar en het prijskaartje zal blijven stijgen, net zoals de zeespiegels, de temperaturen, de CO2 in de atmosfeer. Volgens Stacy Bannerman kan je enkel het groene pad bewandelen als je ook het door fossiele brandstof gevoede militaire beest bestrijdt.

donderdag 9 augustus 2018 10:55
Spread the love

Hoe jaag je klimaatactivisten uit een kamer? Begin over oorlog te praten. En het zijn niet alleen milieuactivisten die vertrekken, vrijwel iedereen stapt op. Missie volbracht door de regering-Bush, die het leger en hun families naar de oorlog stuurde en de rest van de VS naar een amusementspark. De rigide scheiding die veel mensen maken tussen militaire en civiele aangelegenheden kan rustig als een ‘epidemie van disconnectie’’ worden omschreven. De klimaatakkoorden zwijgen immers zedig over milieuvernietiging veroorzaakt door bommen en verbrandingsputten. En verarmd uranium kan niet worden beperkt tot de gevechtszone. Men weigert om de gigantische CO2-voetafdruk van de eindeloze oorlogen door de VS in rekening te brengen, omdat militaire emissies in buitenlandse militaire operaties een algemene vrijstelling genieten van zowel de nationale meldingsvereisten als het U.N. Framework Convention on Climate Change (VN Klimaatverdrag)*. Die uitzonderingen zullen evenwel nefast blijken voor de komende instorting van het klimaat. We zijn allemaal slachtoffers van het oorlogsspel.

De kosten van Amerika’s post-9/11-oorlogen naderen 6 biljoen dollar en het prijskaartje zal blijven stijgen, net zoals de zeespiegels, de temperaturen, de CO2 in de atmosfeer en methaan, een bijzonder krachtig broeikasgas. We kunnen een escalatie verwachten van voedselonzekerheid in de wereld, klimaatvluchtelingen en het vrijkomen van lang sluimerende, potentieel zeer dodelijke bacteriën en virussen. Onderzoek gepubliceerd in het tijdschrift Pediatrics in mei 2018 onthulde dat “kinderen naar schatting 88 procent van de last van ziekten gerelateerd aan klimaatverandering dragen.” Desondanks onderzoeken volksgezondheidsinstanties niet wat oorlog ons klimaat kost wanneer ze bespreken wat klimaatverandering onze kinderen zal kosten.

Religieuze gemeenschappen mobiliseren hun achterban ten behoeve van de bescherming van de planeet. Maar op enkele uitzonderingen na, zoals de Poor People’s Campaign van Martin Luther King, die is heropgestart door een drietal geestelijken, wordt het onderwerp van de (letterlijke) oorlog van Amerika tegen de aarde nog steeds niet op tafel gelegd. Hoewel hij toch weet dat de schepping Gods werk is, heeft Zijne Heiligheid paus Franciscus op 24 mei 2015 slechts een handvol woorden besteed aan de ecologie van de oorlog in de encycliek Laudato Si: On Care For Our Common Home (‘Wees geprezen’ – over de zorg voor het gemeenschappelijke huis). De grote milieuorganisaties lijken er stilzwijgend mee akkoord te gaan dat het Amerikaanse leger de entiteit is waar we niet over zullen praten als we het hebben over de grootste veroorzakers van de klimaatverandering.

Het Pentagon verbruikt meer aardolie per dag dan de totale consumptie van 175 landen (van de 210 in de wereld) en genereert meer dan 70 procent van de totale uitstoot van broeikasgassen in de VS, volgens statistieken in het CIA World Factbook. “De Amerikaanse luchtmacht verbrandt jaarlijks 2,4 miljard gallons (+/- 16 miljard liter) vliegtuigbrandstof, allemaal afgeleid van aardolie,” meldde een artikel in de Scientific American. Sinds het begin van de oorlogen na elf september 2001 (9/11) bedraagt het Amerikaanse militaire brandstofverbruik gemiddeld ongeveer 144 miljoen vaten per jaar. Dat cijfer is exclusief de brandstof die wordt gebruikt door coalitietroepen, private militaire contractors (aannemers) of de enorme hoeveelheid fossiele brandstoffen die worden verbruikt door de wapenindustrie.

Volgens Steve Kretzmann, directeur van Oil Change International, “was de oorlog in Irak verantwoordelijk voor de uitstoot van minstens 141 miljoen metrische ton kooldioxide-equivalent (MMTCO2) van maart 2003 tot en met december 2007.” Dat is meer CO2 dan 60 procent van alle landen, en die cijfers zijn alleen van de eerste vier jaar. De VS heeft de oorlogsinspanningen in Irak afgeslankt in december 2011, maar zijn nog steeds niet vertrokken, dus de Amerikaanse invasie en 15 jaar bezetting hebben tot nu toe waarschijnlijk meer dan 400 miljoen ton CO2 gegenereerd. Het geld dat in die oorlog verkwist werd – een oorlog voor olie, laten we dat niet vergeten – had de planetaire omzetting naar hernieuwbare energie kunnen bekostigen. Laat dat gewoon even bezinken.

Irak is getuige van een afschuwelijke milieuramp. Militaire actie door de Verenigde Staten heeft geresulteerd in de verwoestijning van 90 procent van het Iraakse grondgebied, waardoor de landbouwindustrie van het land werd verlamd en gedwongen om meer dan 80 procent van zijn voedsel te importeren. Het gebruik door de VS van verarmd uranium in Irak tijdens de Golfoorlog veroorzaakte ook een enorme milieubelasting voor de Irakezen. Bovendien heeft het beleid van het Amerikaanse leger om open verbrandingsputten te gebruiken om afval van de invasie van 2003 te verwijderen, een golf van kanker veroorzaakt onder Amerikaanse militairen en Iraakse burgers.

We moeten windparken bouwen en pijpleidingen droogleggen. We moeten zonnepanelen installeren en de watervoorraden beschermen. We hebben fakkeldragers nodig van elke groep en natie om het groene pad te bewandelen. Maar om dat te blijven doen terwijl je het fossiel-gevoede militaire beest voedt, dat bijna 60 procent van het nationale budget opsoupeert, is energie-inefficiënt en ecologisch zelfvernietigend. We kunnen de door de mens gemaakte kanker en aanslag op het klimaat niet genezen zonder de onderliggende oorzaken aan te pakken. Om de enorme systemische en culturele transformaties te bereiken die nodig zijn om de klimaatverandering te stoppen en klimaatrechtvaardigheid te bevorderen, zullen we het sociaal gesanctioneerde, geïnstitutionaliseerde geweld moeten aanpakken, geweld dat wordt gepleegd door het buitenlands beleid van de VS dat brandstof op het vuur van de opwarming van de aarde giet.

Het VS ministerie van Defensie (DOD) heeft de grootste CO2-voetafdruk van elke onderneming op deze planeet. Het DOD is de grootste fabrikant en verspreider van materialen en gifstoffen zoals Agent Orange en nucleair afval die inherent destructief zijn voor ecosystemen. Bijna 70 procent van de milieurampen in de Verenigde Staten die door het EPA zijn geclassificeerd als Superfund-locaties is veroorzaakt door het Pentagon, dat een primaire vervuiler is van de Amerikaanse waterwegen (hotspots van vervuiling volgens het VS milieuagentschap. Bijna 900 van de bijna 1.200 Superfund-locaties in de VS zijn verlaten militaire faciliteiten of locaties die militaire behoeften ondersteunen). Het zou dus geen verrassing mogen zijn dat ten minste 126 militaire bases water hebben vervuild en kanker en geboorteafwijkingen hebben veroorzaakt bij militairen en hun gezinnen. (Tot zover dus de “steun aan onze troepen”)

We moeten het onterechte patriottisme, dat wanhopig vasthoudt aan het idee dat we niet kunnen winnen zonder oorlog – tot bewijs van het tegendeel -, vervangen door een krachtig paradigma dat het creëren van een intelligente, stabiele vrede tot een nationale prioriteit maakt. Als we dat niet doen, zullen we nooit het Amerika worden dat we hebben gezegd dat we zijn. Uiteindelijk is datgene wat we niet hebben meegerekend in de kosten van oorlog hetgeen uiteindelijk het meest kost.

We kunnen eenvoudigweg niet doorgaan met het negeren van de morele, geestelijke, fiscale of milieu-aspecten van de militaire avonturen die verantwoordelijk zijn voor de verontreiniging van land, lucht en water over de hele wereld. Want dat, mijn groene vrienden, is het meest onhoudbare beleid van deze natie.

Ik weet dat veel mensen er voor gekozen hebben om zich niet uit te spreken over de oorlogen om te voorkomen dat ze als verrader bestempeld zouden worden, of beschuldigd van anti-militair te zijn. Als we iets moeten leren van de oorlog in Irak – en het lijkt erop dat we dat nog niet hebben gedaan – is dat zwijgen een luxe is die we ons niet kunnen veroorloven als levens op het spel staan. De wijzers van de Doomsday Clock* staan op twee minuten voor middernacht. Het leven zelf staat op het spel. Het is de hoogste tijd om je stem te verheffen.

We moeten de heilige koe van het Pentagon ontmantelen, want het klimaat is misschien wel het ergste slachtoffer van het gevoerde oorlogsbeleid. Mijn hele bestaan ??was ik een slachtoffer van de oorlog in Irak en ik heb té veel van mijn vrienden verloren. En ik gebruik het woord “slachtoffer” niet lichtvaardig. Geloof me wanneer ik je vertel dat de pijn van het verliezen van alles waar je van houdt als gevolg van oorlog een pijn is die je niet wil dragen. We moeten als milieu-activisten blijven werken om ‘de olie in de grond te houden’, maar als we de Amerikaanse oorlogsmachine niet kunnen stoppen, zullen we de grootste strijd verliezen.

  • Het Klimaatverdrag (of UNFCCC, United Nations Framework Convention on Climate Change) is een raamverdrag dat in 1992 onder verantwoordelijkheid van de Verenigde Naties werd afgesloten en ondertekend tijdens de “Earth Summit” in Rio de Janeiro. Doel van het verdrag (ook: de “conventie” genoemd) is om de emissies van broeikasgassen te reduceren en daarmee ongewenste gevolgen van klimaatverandering te voorkomen.
    Het klimaatverdrag trad in werking op 21 maart 1994. Sinds die tijd hebben bijna alle lidstaten van de Verenigde Naties het verdrag ondertekend en bekrachtigd. Op dit moment hebben 197 landen, waaronder België, het klimaatverdrag geratificeerd. Binnen het kader van het klimaatverdrag is in 1997 het Kyoto-protocol overeengekomen en in 2015, op de Klimaatconferentie van Parijs 2015, het Akkoord van Parijs.
  • De Doomsday Clock (Engels; soms vertaald als doemdagklok) is een symbolische klok die sinds 1947 wordt bijgehouden door het Bulletin of the Atomic Scientists aan de universiteit van Chicago. De klok geeft aan hoe dicht de mensheid zich bij een door de mens zelf veroorzaakte wereldwijde ramp zou bevinden. De klok geeft het aantal minuten voor twaalf (middernacht) weer, waarbij middernacht een voor de menselijke beschaving fatale ramp voorstelt. De klok staat, sinds de introductie ervan, op de voorkant van het Bulletin of the Atomic Scientists. Bij de introductie stond de klok op zeven minuten voor twaalf.
    Het aantal minuten voor twaalf, de mate van dreiging, wordt bijgewerkt wanneer gebeurtenissen op het wereldtoneel deze dreiging versterken of verzwakken. De klok is voor het laatst verzet op 25 januari 2018. De klok staat nu op twee minuten voor twaalf.

 

Artikel van Stacy Bannerman, de auteur van ‘Homefront 911: How Families of Veterans Are Wounded by Our Wars’ (2015) en ‘When the war came home: The Inside Story of Reservists and the Families They Leave Behind’ (2006). Stacy Bannerman is een pleitbezorger voor militaire families en heeft hierover in het Amerikaans Congres getuigd. Stacy heeft meer dan 500 multimedia-interviews gegeven, waaronder de BBC, MSNBC, NBC Nightly News, The Connection op PBS / NOW, Army Times, en een hoofdartikel in de Washington Post. Ze heeft tientallen artikels geschreven voor The Progressive, The San Francisco Chronicle, Seattle Post-Intelligencer, Seattle Woman, Tacoma News Tribune, Truthout, The Women’s Media Center en vele andere media. Haar website is http://www.stacybannerman.com/ 

Vertaling: Dirk Adriaensens, lid van het uitvoerend comité van het BRussells Tribunal

dagelijkse newsletter

take down
the paywall
steun ons nu!