Deze dag gaat terug naar 1 mei 1886: een moment in de geschiedenis waarop wereldwijd succesvolle stakingen en betogingen plaatsvonden.
Waarom kwam men toen op straat? “3 x 8”: geen enkele persoon mag meer dan acht uren per dag werken. Acht uur werk, acht uur slaap en acht uur vrije tijd. Logisch. Toch?
1 mei is een dag waarop telkens opnieuw de focus wordt gelegd op het belang van correcte arbeids- en levensomstandigheden. Eerlijke en houdbare werkomstandigheden zoals een maximale achturendag, vanzelfsprekend. Of toch niet?
Stakingen en betogingen krijgen deze dagen veel kritiek, stuiten op onbegrip en ongenoegen. Een recht op arbeid wordt in een verkeerd perspectief getrokken. Eigenbelang blijkt te primeren. Kortzichtigheid neemt de bovenhand.
Maar vandaag lijken we te vergeten waar 1 mei voor staat: een jarenlange strijd voor waarden als solidariteit en inclusie, in het bijzonder op de arbeidsmarkt.
Meer dan een eeuw na 1 mei 1886 moeten wij nog steeds strijden voor deze waarden.
Ook bij Lidl, waar men blijkbaar enkel geld wil tellen, maar werknemers duidelijk niet tellen.
Bij Lidl wordt deze strijd de laatste dagen sterk gevoerd. De werknemers bij Lidl willen een langetermijnvisie. Door één werknemer per filiaal gedurende een periode van zes maanden in te zetten, schuift men de problemen enkel op de lange baan. De werkdruk zal binnen die zes maanden opnieuw stijgen. Problemen moeten niet uitgesteld, maar aangepakt worden. Structurele oplossingen zijn vereist.
De Lidl-werknemers zijn niet de enige personen die deze hoge werklast ondervinden.
Nog nooit stelden zoveel mensen zich vragen als hoe lang ze nog moeten werken, hoe ze vervroegd met pensioen zouden kunnen gaan of minder kunnen werken door het opnemen van loopbaanonderbreking en dergelijke meer. Het aantal burn-outs piekt, de sociale zekerheid geeft meer uit aan werknemers die uitvallen wegens arbeidsongeschiktheid dan aan werkloosheid en toch kunnen acties die oproepen daar verandering in te brengen, niet op sympathie rekenen. Een ware contradictio in terminis.
Nochtans vraagt men niet veel: haalbare en houdbare werkomstandigheden, waarin eenieder een degelijke plaats, aangepast aan zijn noden en kunnen, kan invullen.
Ook een groot aantal jongeren ziet de toekomst niet rooskleurig in. Lange werkdagen, onvoorspelbare uurroosters, sociale bescherming op de helling, onbetaalbare huizen, onvoldoende vrije tijd, onzekere pensioenen, … ‘Robots’ is wat men wil, ‘mensen’ is wat we zijn!
Meer dan een eeuw na 1 mei 1886 vragen wij nog steeds om respect, solidariteit en inclusie. Waarden waarvoor men ook toen al streed. Waarden waarvoor wij, jong en oud, vandaag helaas (terug) moeten strijden.
Yana Giovanis & Stephanie Van den Eede
Bestuursleden Jongsocialisten Nationaal
