Elk hoogfeest begint aan de vooravond. Een oeroude katholieke traditie en nog niet eens zo’n slechte. Het toont het belang aan van het feest en het brengt mensen samen om – goed op tijd – het feest voor te bereiden en in crescendo te vieren. Van de vooravond tot op de dag zelf, in alle glorie!

En de vooravond is een uitstekend moment om even te reflecteren, voor mijn part even te mijmeren.

De eerste mei staat symbool voor de strijd die generaties lang hebben gevoerd voor een welvarend leven. Een welvarend leven met een stabiele job en gegarandeerd inkomen. Een welvarend leven waar je naast werken ook nog mag genieten van rust en vakantie. Een welvarend leven met een zekerheid dat als het even wat minder gaat door ziekte, handicap of brute pech er een vangnet is.

De eerste mei staat symbool voor het recht van elkeen om tijd te krijgen: tijd om te werken en tijd om te rusten, tijd om te zorgen en tijd om verzorgd te worden, tijd om vooruit te gaan en tijd om af en toe een stap terug te kunnen zetten.

Tijd is kostbaar. Iedereen zal dit beamen.

Maar als we met zijn allen tijd dan toch zo belangrijk vinden, waarom wordt het dan continu en structureel ontnomen? Sommige mensen hebben in onze samenleving al helemaal niet de luxe om tijd te verliezen.

Mensen met een handicap die ondersteuning nodig hebben verliezen kostbare tijd door jarenlang te moeten wachten op de noodzakelijke ondersteuning die ze nodig hebben om hun leven volwaardig te kunnen uitbouwen.

Kinderen en jongeren die in ernstige moeilijkheden terecht komen, hebben echt geen tijd te verliezen. Ze hebben nood aan onmiddellijke hulp zodat ze ten volle hún tijd kunnen benutten en hún toekomst opnieuw hoopvol kunnen zien. Sommige jongeren moeten zelfs wachten op hulp als ze met één been reeds over de afgrond staan.

Senioren hebben na een leven lang werken al helemaal geen tijd meer te verliezen. Hun tijd wordt bezwaard door te moeten leven met een karig tot zeer karig pensioen én moeten – als het even tegenzit met de gezondheid – wachten op de noodzakelijke zorg.

Opvoeders, begeleiders, verpleegkundigen en zorgkundigen bezwijken onder het gebrek aan tijd. Tijd om echt nabij te zijn, tijd om kwaliteitsvol te kunnen zorgen en mensen perspectief te kunnen geven. Zij verliezen nu tijd omdat ze met veel te weinig, veel te veel moeten doen. Zij gaan door tot aan de burn-out en wachten op hun beurt op beterschap.

En zo verdoen we onze tijd met wachten. Zo organiseren we collectief tijdverlies.

De nieuwe strijd vandaag – aan de vooravond van de eerste mei – is de strijd om óp tijd kwaliteitsvolle tijd te verzekeren voor zij die écht geen tijd te verliezen hebben.

De nieuwe strijd op het hoogfeest van de eerste mei is de strijd om tijd als kostbaar goed te verzekeren in zorgzekerheid zodat het leven kan geleefd worden en niet zomaar wachtend voorbijgaat.

Didier Moray

Meer dan 25 jaar werkzaam geweest in de welzijnssector; sinds 1 januari 2018 adviseur studiedienst sp.a voor Welzijnsbeleid en zorgzekerheid ; kandidaat voor gemeenteraadsverkiezingen Gent