Een jaar geleden was de oorlogsretoriek even groot als vandaag en werd een Syrische luchtmachtbasis vanwaar de ‘gifgasaanval’ tegen Khan Sheikhun zogezegd werd gelanceerd met 59 kruisraketten bestookt. Twee maanden geleden zei het Pentagon over Khan Sheikhun evenwel: “De VS beschikt over geen bewijzen die de berichten van hulporganisaties en anderen bevestigen dat de Syrische regering het dodelijke chemische Sarin tegen haar eigen bevolking heeft gebruikt.”
Het was niet de eerste de beste die dat zei. De woorden kwamen uit de mond van Defensieminister Jim Mattis! Eigenaardig genoeg, hoewel Khan Sheikhun voorpaginanieuws was, misten de meeste media deze ‘rechtzetting’ van het Pentagon. Ook nu, met de nieuwe beschuldigingen over een gifgasaanval door Syrië, blijft het Pentagon-bericht in de catacomben van de vergetelheid, hoewel dat hoogst relevant zou zijn om minstens voorbehoud aan te tekenen bij de nieuwe oorlogsretoriek. Zeker met een oorlogsmenner als Bolton op de post van nationale veiligheidsadviseur is voorzichtigheid bij de berichtgeving aangewezen.
Trump spreekt vandaag opnieuw dreigende taal tegen Syrië, maar ook Rusland en Iran. Het is zelfs niet uitgesloten dat de VS en Frankrijk luchtaanvallen gaan uitvoeren, zo krijgen we te horen. Vijftien jaar na Irak zouden we moeten weten hoe makkelijk we op basis van valse beschuldigingen en manipulatie in een desastreuze oorlog kunnen worden gedreven.
Een belangrijke vraag die niet wordt gesteld is welk belang Syrië er bij zou hebben om een gifgasaanval te plegen. Militair strategisch is zo’n enkelvoudige aanval nutteloos en politiek is het gewoonweg waanzin, gezien de enorme consequenties die er aan vasthangen. Alsof Bashir al-Assad er op uit is om zelfmoord te plegen op het ogenblik van opeenvolgende militaire successen in en rond Damascus. Het laatste stukje rebellengebied rond Damascus staat op het punt te vallen. Waarom dan tot een gifgasaanval overgaan? In elk geval genoeg om niet zomaar in een mogelijke oorlogsval te trappen.
In verschillende westerse hoofdsteden vindt men blijkbaar dat bewijzen niet langer nodig zijn. Zo was het ook een maand geleden, toen Londen Rusland ervan beschuldigde de dubbelagent Skripal te hebben vergiftigd. Zonder substantieel bewijs – opnieuw – stuurden een hele reeks NAVO-lidstaten Russische diplomaten weg.
Het is tegenwoordig voldoende om een beschuldigende vinger uit te steken naar een tegenstander om het internationaal recht over boord te gooien en militair in te grijpen. We glijden meer en meer af naar de 19de eeuw toen oorlog zonder internationale regels een legitiem middel werd bevonden om politieke doelstellingen te verwezenlijken.
Deze nieuwe vorm van koude oorlog komt het militair industrieel complex goed uit. Het is de ideale tijd om defensiebudgetten te laten stijgen, nucleaire arsenalen te moderniseren (lees: uit te bouwen), gevechtsmaterieel aan te schaffen,… ook al zouden we inmiddels verdomd goed moeten weten hoe makkelijk het is om een false flag-operatie op te zetten. Noteer ook dat deze heftige reacties in schril contrast staan met het stilzwijgen over de brutale Turkse aanval op Afrin of de Israëlische ‘license to kill‘-politiek in Gaza.
Dit artikel is een overname van Vrede vzw.
