Voor iets meer dan 1000 euro lidgeld per jaar krijg je toegang tot de luxueuze ruimtes van het neoklassieke Hôtel Empain in de buurt van het Warandepark. Als tenminste twee andere leden je sympathiek genoeg vinden om je lidmaatschap te steunen. Als dat achter de rug is, loop je het gebouw binnen naast de Amerikaanse ambassade en drop je de sleutel van je auto bij voiturier Jonathan die hem dan netjes parkeert in de parking. Een fijn extraatje voor de leden die geen eigen chauffeur hebben.
Maar ondanks de bemiddelde leden kampt de rijkemansclub net als het hele sociale middenveld met geldgebrek. Om daar een mouw aan te passen verzon de Vlaamse regering een truukje. Er wordt 800.000 euro op de rekening van de club gestort in de vorm van een renteloze lening gespreid over 20 jaar. De Warande moet dat geld nooit terugbetalen. Het volstaat om elk jaar een 50-tal lidkaarten te sturen naar ministers, hun kabinetsmedewerkers en hoge ambtenaren. Zo financiert de Vlaamse regering dus eigenlijk haar eigen toegang tot de mooie kamers van het Hôtel Empain.
Het moet de club ook weer wat aantrekkelijker maken. Rijke klanten komen al wat makkelijker lunchen als ze een invloedrijke politicus of ambtenaar tegen het lijf lopen. Want ook De Warande ontsnapt niet aan de nieuwe tijden. Ook rijke mensen hangen al eens liever een avond voor Netflix dan zich weer in een pak te moeten hijsen. Er zal wel een publiek zijn om pakweg Darya Safai ook eens live te beluisteren voor de fijne prijs van 85 euro. Maar hadden we haar verhaal ook al niet ergens gelezen in een krant of tijdschrift?
We schreven dat de Vlaamse regering een truukje verzon. Maar dat was teveel eer. In 1987 kreeg De Warande ook al eens zo’n lening van 743.000 euro. Dat was toen nog om de club in te richten die in 1988 de deuren opende (voor de bemiddelde leden wel te verstaan).
Vlaams kapitaal
De Warande was een ideetje dat ontstond in de kringen van het VEV. Dat is de werkgeversorganisatie die in 2004 fusioneerde met de Vlaamse Kamers van Koophandel om Voka te vormen. De werknaam was aanvankelijk ‘Project Vlaamse Cercle Gaulois’. Bedoeling was dus een tegenhanger te vormen voor de Franstalige clubs in Brussel.
Er zat tijdens die oprichtingsvergadering nogal wat Vlaams kapitaal samen. Piet Van Waeyenberge bijvoorbeeld, telg van de familie die 170 miljoen euro vergaarde door levensmiddelen te verhandelen. Maar die multimiljonairs vonden het wel volstrekt normaal dat de overheid in de buidel tastte om hun clubhuis te betalen.
In De Warande doen zakenlui wat ze overal doen. Netwerken, visitekaartjes uitdelen, foeteren over de overheid en lobbyen bij de vertegenwoordigers van die zelfde overheid. We kunnen daar wat minnetjes over doen maar De Warande heeft toch een belangrijke rol gespeeld in de recente Belgische geschiedenis.
Vlaanderen onafhankelijk
In 2005 stelde de denkgroep ‘In De Warande’ haar ,,Manifest voor een zelfstandig Vlaanderen in Europa” voor. De naam van die groep mag je letterlijk nemen. Auteurs Remi Vermeiren en co gebruikten de Vlaamse club als uitvalsbasis.
Het manifest gaf dertien jaar geleden een stroomstoot aan de slabakkende Vlaams-nationalistische beweging. Doorbraak-auteur Karl Drabbe wordt er nog altijd lyrisch van. ‘Het Warandemanifest gaf een rationele sociaal- en financieeleconomische analyse van de mogelijkheden en de noodzaak van zelfstandigheid voor Vlaanderen in Europa. Het discours raakte gemeengoed. Kleurde de grondstroom in Vlaanderen. En spreidde mee het bedje voor een klimaat waar vandaag de N-VA de vruchten van plukt’, schreef hij.
Eén van de mede-auteurs van het manifest was Jan Jambon. Net als Bruno Valkeniers overigens die later voorzitter van het Vlaams Belang werd. Later stampte dezelfde groep ook Vives uit de grond, een onderzoeksinstituut aan de KU Leuven dat de campagne voor de Vlaamse onafhankelijkheid moest ondersteunen met academische rapporten. De Warande creëerde zo mee het klimaat waarin N-VA kon gedijen. Het zou uitmonden in de langste regeringsvorming ooit.
Michel
Ook in de vorming van de regering-Michel speelde De Warande een rol. Tijdens de moeizame regeringsvorming van 2010-2012 hadden de Vlaamse werkgevers de Franstalige partijvoorzitters uitgenodigd in De Warande. Op die vergadering was ook Michel Delbaere aanwezig die voorzitter van Voka was tussen 2012 en 2016. Volgens Trends-journalist Alain Mouton bereidde Delbaere tijdens zijn voorzitterschap het terrein voor van een regering zonder socialistische partijen en mét N-VA. De staatshervorming mocht in de koelkast, als er maar grondig gesnoeid werd in de overheid en de sociale zekerheid.
Toen minister-president Geert Bourgeois (N-VA) deze week 800.000 euro schonk aan De Warande was dat dus ook een vorm van erkenning voor de bewezen diensten. Zo gaat dat in kringen van Vlaamse multimiljonairs: overheidsgeld incasseren om vervolgens nog harder te kunnen ijveren voor een afgeslankte overheid.
