Bron: Public Domain Pictures
Open brief, Wereld, Samenleving, Politiek, België - Egmont Ruelens

Getuigenis van bezorgde huisarts: “Hoelang nog voor politie onze consultatieruimtes binnenvalt?”

Moeten wij ons als artsen laten instrumentaliseren in een populistisch beleid dat de economisch en sociaal zwaksten in onze samenleving viseert?

donderdag 8 maart 2018 15:40
Spread the love

Eind januari (dit jaar) kondigde minister Ducarme aan dat hij de medische zorg voor mensen zonder papieren aan banden gaat leggen. Post factum controles door de Hulpkas van Ziekte en Invaliditeit moeten artsen afstraffen die ‘niet-noodzakelijke zorg’ verstrekken. De nieuwe wet, die al door de ministerraad werd goedgekeurd, luidde een storm van protest in. Van Domus Medica, tot het SVH (Syndicaat van Vlaamse Huisartsen), het BVAS (Belgische Vereniging van Artsensyndicaten) en Dokters van de Wereld. Iedereen boorde de verordening van minister Ducarme de grond in. ‘Iedere patiënt is gelijk’, klonk het unisono.

Het is woensdagnamiddag. Ashraf strompelt de consultatieruimte binnen. Nog geen dertig is hij, en zijn nieren laten het al afweten. Nog vijf jaar geeft de nefroloog hem, en dan hangt hij vast aan de dialysemachine. Van het Agentschap Inburgering en Integratie kreeg hij het bevel het Belgische grondgebied te verlaten. Terug naar Afghanistan. Ashraf komt voor voorschriften voor zijn medicatie. Ik vul de medische verklaring voor het OCMW in, het befaamde drieluik. Ashraf laat die zuchtend terugglijden in zijn dikke ringmap met formulieren, aanvragen en andere administratieve documenten. Ik heb de term ‘mensen zonder papieren’ altijd erg vreemd gevonden. Geen van mijn patiënten krijgt zoveel papieren te slikken als Ashraf.

De medische procedures voor mensen zonder papieren, zijn bijzonder complex. Het oeverloze papierwerk doet veel collega’s de moed in de schoenen zinken. Dat de regering nu nog strenger wil optreden en daarbij in de eerste plaats de artsen viseert, is de wereld op zijn kop.

Er zijn de praktische argumenten – wat is medisch noodzakelijke zorg en hoe weet je op voorhand welke onderzoeken noodzakelijk zijn? – maar veel zwaarder weegt de ethische vraag. Moeten wij ons als artsen laten instrumentaliseren in een populistisch beleid dat de economisch en sociaal zwaksten in onze samenleving viseert? Na extra controles op hoelang en hoeveel we patiënten ziek schrijven, wat is de volgende maatregel?

Minister Ducarme vraagt ons patiënten te behandelen naargelang sociale of administratieve status en raakt daarbij aan de fundamenten van ons beroep. De Eed van Hippocrates waarschuwt artsen ervoor hun houding tegenover patiënten niet te laten beïnvloeden door levensbeschouwing, politieke overtuiging, sociale stand, ras, etnie, nationaliteit, taal, gender, seksuele voorkeur, leeftijd, ziekte of handicap. Minister Ducarme vraagt ons onderscheid te maken tussen politiek gewenste en ongewenste groepen mensen. 

Deze intimidaties en controles passen in een bredere strategie die ook andere sectoren viseert. Begin februari (dit jaar) viel de federale politie in Molenbeek de lokalen van Global Aroma binnen, een kunstproject waar mensen zonder papieren een vrijhaven vonden om deel te nemen in artistieke projecten. De politie pakte zeven mensen hardhandig op. Twee van hen werden overgebracht naar het gesloten repatriëringscentrum 127 bis in Steenokkerzeel.

De associaties met politiestaten zijn niet veraf. Hoelang nog voor mannen in uniformen onze consultatieruimtes binnenvallen? 

Ik ben arts. Ik help mensen in nood. Of probeer dat toch. Jullie, mijn regering, moeten mij dit mogelijk maken. Of ervoor zorgen dat die mensen niet in nood verkeren.

Ashraf is en blijft mijn patiënt. Al uw papieren en controles ten spijt.

 

Egmont Ruelens is huisarts, lid van Weerwerk en auteur van ‘Dokter aan het stuur’. 
Deze getuigenis is eerder al in de Artsenkrant verschenen.

dagelijkse newsletter

take down
the paywall
steun ons nu!