Merkel, Juncker, allemaal bidden ze dat Berlusconi en zijn extreemrechtse bondgenoten de verkiezingen winnen

Zondag 4 maart beleeft de Europese Unie nog eens een cruciale dag (maar sinds het verlies van Le Pen in Frankrijk veroorzaakt dat al lang geen rimpel meer). De achterban van de Duitse SPD kan de grote coalitie met Merkel wegstemmen. Merkel zit ondertussen te duimen dat Berlusconi de verkiezingen wint. Jawel, Berlusconi, de man die op 81-jarige leeftijd opnieuw politiek relevant probeert te worden in een samenwerking met twee extreemrechtse partijen.

zaterdag 3 maart 2018 15:05
Spread the love

Eén titel op een bekende nieuwssite vatte onlangs zo wat alles samen wat u moeten weten over de Italiaanse verkiezingen van zondag 4 maart. Het artikel ging over het blitzbezoek dat Silvio Berlusconi eind januari aan de Europese instellingen in Brussel bracht waar hij ‘photo opportunity’ ontmoetingen had met mensen als commissievoorzitter Juncker.




‘EU welcomes Silvio Berlusconi as the man to save Italy from populism’. Voilà, het stond er echt. Op Euronews. Berlusconi, de 81-jarige man die na zijn veroordeling voor fraude niet eens een mandaat mag opnemen, die in 2011 ontslag nam na schandalen over onder meer de bunga bunga-feestjes met minderjarige meisjes, die met zijn media-imperium de hele Italiaanse maatschappij verziekte en daarna de politiek nog eens in het bijzonder, die 20 jaar het gezicht was van het populisme in Europa, die Berlusconi is volgens de wereldvreemde eurocraten rond Schuman de ideale figuur om de EU te redden van … populisme.

Zelfs de (voorlopig nog) Duitse kanselier Angela Merkel is nu fan geworden van Berlusconi. Ze sprak hem in december al bemoedigende woorden toe. Dat hij ooit over haar zei dat ze een ‘onneukbare dikke kont’ heeft werd met de mantel der liefde bedekt, want er zou in Italië wel eens iemand aan de macht kunnen komen die nog erger is, zal ze denken.

De nieuwe populisten waartegen Berlusconi de Europese Unie moet behoeden, gaan schuil onder de naam Vijfsterrenbeweging. Ooit werd die beweging opgericht door komiek Beppe Grillo. Die nam er ondertussen al lang afstand van en liet zelfs alle verwijzingen op zijn persoonlijke blog naar zijn politieke kind weghalen. Op de paar plaatsen waar de beweging aan de macht kwam toonden ze zich een volstrekt normale partij: corrupt en onbekwaam.

Extreemrechts moet EU redden

Maar van de Vijfsterrenbeweging wordt verwacht dat ze moeilijk zullen doen over de rol van Italië binnen de eurozone. Dat zou je nochtans ook kunnen verwachten van de Lega Nord, de extreemrechtse nationalistische partij die deel uitmaakt van het verkiezingsvehikel van Berlusconi. Ook de Mussolini-nostalgici van Fratelli d’Italia zitten onder diezelfde paraplu.

Lega Nord stuurde in 2005 al aan op een referendum over de euro. Maar de partij veranderde. Waar de hoofddoelstelling aanvankelijk de afscheuring van Noord-Italië was, profileert de partij zich de laatste jaren enkel nog op het thema van de migratie. Elke gelijkenis met bestaande partijen in Vlaanderen is niet toevallig.

De partij probeert nu zelfs de Zuid-Italiaanse kiezers te charmeren; kiezers waarover kopstukken vroeger zeiden dat ze zo hard stonken dat zelfs honden er van wegliepen.

De eurocraten hopen dat Berlusconi – eenmaal de resultaten bekend zijn – die twee extreemrechtse partners zal laten vallen om samen met wat overblijft van de Democratische Partij van de voormalige premier Renzi een regering te vormen.

Dat heeft hij in 2013 ook al eens gedaan. Vijf maanden heeft Berlusconi toen die coalitie gesteund. Toen hij zich terugtrok uit die regering, kwam het tot een splitsing in zijn eigen partij. Een deel van de brokstukken van Forza Italia zit nu trouwens in het vehikel waarmee Renzi naar de verkiezingen trekt. Om maar te zeggen, het is complex en dan moet van de Italianen verwacht worden dat ze enthousiast uitkijken naar de stembusgang.

De verschroeide aarde van Macron

Renzi zelf incarneert zowat alles wat verkeerd is aan wat men in Europa centrumlinks noemt. De Democratische Partij liep vlak na haar oprichting Obama achterna en stal zelfs gewoon de slogan ‘Yes, we can’. Renzi zelf spiegelde zich eerst aan Tony Blair en probeert nu de Italiaanse Macron te worden. Om de achterban van Berlusconi voor zich te winnen, vonden Renzi en co er niets beter op dan even neoliberaal te worden als Berlusconi zelf. Ondanks wat gemopper over Europa werden de Europese besparings- en hervormingsplannen (lees privatiseringen, banken redden en liberaliseringen) braaf uitgevoerd.

De plotse liefde van Renzi voor Macron zou de sociaaldemocratische fractie in het Europees parlement nog zuur kunnen opbreken. Macron wil zijn stunt bij de Europese verkiezingen van volgend jaar nog eens overdoen en de Franse socialisten fijnmalen. Hij hoopt dan ook een En Marche-fractie in het Europees parlement op te richten en probeert Renzi en onder andere het Spaanse Ciudadanos mee te krijgen. De sociaaldemocratische fractie zou daardoor heel wat gewicht verliezen.

Extreemrechts, extreemrechtser

Het hele politieke spectrum in Italië is ondertussen naar extreemrechts opgeschoven. Dat werd duidelijk na de recente racistische schietpartij waarbij zes mensen van kleur gewond raakten. De schutter was een mislukte kandidaat van Lega Nord. Dat leidde allerminst tot enige introspectie. Matteo Salvini, de leider van de Lega Nord, brulde net na die aanslag dat de regeringen Italië hadden omgevormd in een vluchtelingenkamp en Berlusconi beloofde 600.000 vluchtelingen te deporteren. En de Democratische Partij? Die klopte zich op de borst dat door de schandelijke deal met de Libische maffia het aantal vluchtelingen gedaald was.

Er ligt nochtans al lang een maatregel klaar die de spanningen rond de migratie zou kunnen verlichten: een wet die alle kinderen die geboren werden of school liepen in Italië burgerrechten geeft. Maar die wet raakte ook deze legislatuur niet gestemd. Italië zou ook veel meer een vuist kunnen maken binnen de Europese Unie om een einde te maken aan de praktijk dat asielzoekers teruggestuurd worden naar het land waar ze aankwamen op Europees grondgebied.

Het media-imperium van Berlusconi zorgt er ondertussen ook voor dat ook de nog veel extremere fractie van extreemrechts een platform krijgen. Zo is er het identitaire CasaPound dat via sociale programma’s vanuit gekraakte overheidsgebouwen aan populariteit probeert te winnen en ondertussen al 6000 leden telt.

Linkse hoop

Links ligt op apegapen sinds Rifondazione Comunista op het hoogtepunt van de financiële crisis de besparingsregering van Roman Prodi steunde. Hun arbeidersachterban zagen ze sindsdien weglopen naar de Vijfsterrenbeweging.

Links van de Democratische Partij probeert de voormalige maffiabestrijder Pietro Grasso wel opnieuw een sociaaldemocratische partij op te bouwen. Authentieker links is het nieuwe Potere al Popolo, dat groeide vanuit een sociaal centrum in Napels. Die beweging wordt gesteund door de twee traditionele communistische partijen.

Wat de verkiezingsuitslag ook is, één ding is zeker: Italië krijgt ook na zondag geen stabiele regering en al zeker geen regering die een einde maakt aan de sociaal-economische malaise in het land. Bijna één derde van de jonge Italianen tussen 20 en 34 is noch aan het werk, noch aan het studeren. Dat is bijna evenveel als in Griekenland. De jongerenwerkloosheid is er torenhoog. Jongeren die wel werken doen dat met precaire contracten in onzekere jobs. De afgelopen jaren verlieten een half miljoen jongeren het land op zoek naar een betere toekomst. 50.000 mensen slapen er op straat. Tussen 2000 en 2015 daalde het reële inkomen van de Italianen gemiddeld met 0,5 procent. De euro – en alle besparingen en liberalisering die daarmee samengaan – heeft de Italianen dus armer gemaakt.

Maar voor Merkel en Juncker is het dus al lang goed als Berlusconi voldoende stemmen haalt om een coalitie te vormen.

take down
the paywall
steun ons nu!