De beslissing van Israël om tien Palestijnse minderjarigen op te pakken in het dorpje Nabi Saleh, waaronder een neefje van Ahed Tamimi is een zoveelste poging om haar in gevangenschap onder druk te zetten. Tot nu weigert Ahed immers elke medewerking aan de militaire bezettingsrechtbank. Haar advocaat weigert de juridische geldigheid van deze rechtbank te erkennen en weigert dus ook consequent een pleidooi over schuld/onschuld te voeren tegen de door deze uitzonderingsrechtbank geuite beschuldigingen.

De internationale aandacht voor Ahed Tamimi ontbloot de praktijk van Israël om minderjarige Palestijnen aan te houden, bijna steeds ‘s nachts, en naar gevangenissen buiten de bezette gebieden af te voeren. Het is een vast onderdeel van de methodiek waarmee de bezetter de bevolking onder druk zet om zijn verzet tegen de bezetting op te geven.

Minderjarigen worden ondervraagd zonder bijzijn van een ouder of een door de familie aangeduid vertrouwenspersoon. Zoals blijkt uit de duizenden getuigenissen van voormalige minderjarige gevangenen wordt daarbij geen enkel psychisch drukkingsmiddel gemeden. Een daarvan is het dreigen met de aanhouding van familieleden als de betrokkene niet meewerkt, weigert bekentenissen te ondertekenen of weigert verklaringen af te leggen.

Muhammad Tamimi

Om het allemaal nog erger te maken heeft de Israëlische bezetter nu ook het neefje van Ahed aangehouden die de aanleiding was voor de actie waarvoor Ahed nu vervolgd wordt (zie YouTube-interview hieronder). Hij was net voor het wereldberoemde incident neergeschoten door een Israëlisch bezettingssoldaat. Zijn medische toestand maakt gevangenschap bijzonder problematisch. Om zijn genezing te vergemakkelijken werd een deel van zijn schedelbeen verwijderd, om later na genezing van zijn inwendige verwondingen in zijn gelaat en zijn hersenen te worden hersteld.

Het onthouden van adequate geneeskundige zorg is eveneens een geijkte methode van de bezetter om Palestijnse gevangenen onder druk te zetten, voor henzelf of voor familieleden. Zonder twijfel is Ahed nu al geconfronteerd met het dilemma: meewerken of geen medische verzorging voor haar neefje.

De Israëlische regering is zich zeer bewust van de wereldwijde mediatieke impact van de zaak van Ahed Tamimi. Zelfs de meest gesofisticeerde mediamanipulatie kan immers niet langer verbergen dat Israël kinderen misbruikt om de continuïteit van de bezetting af te dwingen.

Israël doet met Ahed Tamimi echter niets wat het al niet deed sinds de bezetting begon in 1967. Sindsdien hebben duizenden Palestijnse kinderen de wreedheid van de bezetting ondervonden. Met Ahed Tamimi heeft het regime echter een zoveelste internationale afgang ingezet. Overal ter wereld gaan de sympatiebetogingen en acties onverminderd door en geven zij de BDS-boycot wind in de zeilen.

Op korte termijn mag het ergste worden gevreesd voor Ahed Tamimi. De eigen achterban van de bezettingsrechtbank wil voor haar de ergst mogelijke straf, die tot veertien jaar kan bedragen, wat haar zou veroordelen tot een leven achter de tralies tot ze eenendertig wordt.

Enkel internationale verontwaardiging kan daar nog iets aan veranderen, niet door de strafmaat zelf in te perken of haar vrijlating te bekomen, dat mag volledig worden uitgesloten. Meer dan waarschijnlijk zal de militaire bezettingsrechtbank inderdaad een zeer strenge straf uitspreken, waarna zij een paar jaar later als ‘humanitaire geste’ zal worden vrijgelaten en meer dan waarschijnlijk uit het land gezet. Ook daarom blijft internationale druk cruciaal.

Het is niet ‘ondanks’ maar net daarom, omdat zij het stereotype van de fanatieke bebaarde terrorist tegenspreekt, dat zij zo hard wordt aangepakt. Ahed Tamimi is een symbool van ongewapend verzet tegen een onmenselijke bezetting van een volk dat enkel zijn recht op zelfbeschikking opeist. Elke nuancering of begrip voor ‘de andere kant’ is misplaatst en de facto een steun aan de verderzetting van deze misdaden door het laatste koloniale regime ter wereld.

UPDATE 27 februari om 16.55 uur: De 15-jarige Muhammad Tamimi heeft zonder de aanwezigheid van een ouder of door de familie aangeduide vertrouwenspersoon aan zijn militaire ondervragers ‘bekend’ dat hij geen kogelwond heeft, maar gewoon “zwaar is gevallen op zijn fiets”. Aan een vriend zij hij achteraf dat hij werd bedreigd met een lange gevangenisstraf als hij niet zou ‘bekennen’. Opnieuw, dit is standaard praktijk met Palestijnse gevangenen in Israëlische gevangenissen. Muhammad heeft nog vijf maanden herstel van zijn wonden nodig alvorens zijn schedelbeen terug kan worden hersteld. Het dreigen om medische verzorging te weigeren is eveneens standaard praktijk in Israëlische gevangenissen, uitsluitend met Palestijnse gevangenen, nooit met kolonisten.

Interview van Haaretz met Muhammad Tamimi (YouTube):