Ondersteuning en zorg op maat…

Meer keuzemogelijkheden voor de persoon met een handicap…

Zelf de regie over ondersteuning kunnen voeren…

Mooie ronkende woorden!

Maar wat betekenen ze in de praktijk?

Ik neem mijn eigen zoon als voorbeeld: bijna 41 jaar, zwaar mentaal gehandicapt en autistisch met een lange lijdensweg achter de rug wat gehandicaptenvoorzieningen betreft. Momenteel verblijft hij al 26 jaar in dezelfde voorziening en komt hij elk weekend naar huis.

Even opsommen wat er de laatste jaren voor hem veranderde

• Sinds januari 2012 werden, om te besparen, de werkingskosten, die de overheid aan de gehandicaptenvoorzieningen betaalt, niet meer geïndexeerd. In de voorziening waar mijn zoon verblijft werd deze niet indexatie doorgerekend aan de bewoners. Sindsdien betaalt mijn zoon hiervoor, momenteel rond 16 à 17,50 euro per maand afhankelijk van dagen aanwezigheid, in 2013 rond de 13 euro. Gerekend aan 15 euro gemiddeld is dat al 1080 euro op 6 jaar.
  AAN DE ZORG EN ONDERSTEUNING VERANDERDE DUS NIETS. DIE WERD ENKEL DUURDER.

• Op 1 januari 2015 ging het FAM, Flexibel Aanbod Meerderjarigen in voege.
  “De organisatievorm FAM maakt het mogelijk om meer ondersteuning op maat voor personen met een handicap aan te bieden.” (Uit “Richtlijnen Flexibel Aanbod Meerderjarigen” van het Vlaams Agentschap voor Personen met een Handicap VAPH d.d. 01 januari 2015)

  Voor mijn zoon en de andere bewoners in zijn voorziening resulteerde dit enkel in een andere berekeningswijze van de te betalen ondersteuning. Door deze nieuwe berekeningswijze moest mijn zoon tussen 140 en 200 euro per maand meer betalen. “Een geringe prijsverhoging” volgens één van uw kabinetsmedewerkers. Bovendien voerde de voorziening deze wijziging in voorjaar 2015, met terugwerkende kracht vanaf 1 januari 2015!
  AAN DE ONDERSTEUNING WIJZIGDE NIETS. DIE WERD ENKEL DUURDER.

• En dan nu het “rugzakje” of het Persoonsvolgend Budget. Aangekondigd voor september 2016, werd het uiteindelijk 5 januari 2018 vooraleer mijn zoon zijn budget kende.

  Op 27 januari laatstleden ontving ik van de voorziening een nieuwe dienstverleningsovereenkomst bestaande uit een ondersteuningsovereenkomst, een woonovereenkomst en een overeenkomst betreffende de leef- en woongerelateerde kosten. Deze 3 overeenkomsten worden door de voorziening verplicht aan elkaar gekoppeld. De wijzigingen in de woon- en leefkosten moeten eigenlijk pas ingaan op 1 JANUARI 2021 maar de voorziening koos er voor om dit 3 JAAR VROEGER te doen. En ook dit zal resulteren in een prijsverhoging van 120 tot 200 euro per maand. Dat is dus SINDS JANUARI 2015 260 TOT 400 EURO PER MAAND MEER!!!

  Wat de zorgkosten betreft, te betalen met het “rugzakje” of Persoonsvolgend budget, gaat de voorziening er van uit dat alle ouders kiezen voor het voucher-systeem en dus niet individueel gaan onderhandelen. Desalniettemin moet de voorziening, met meer dan 300 bewoners, nu 300 keer ouders/voogden van de bewoners ontvangen en met hen een nieuwe overeenkomst ondertekenen. Een hele personeelskost die anders aan meer zorg en ondersteuning zou kunnen worden besteed. Ook nu zal er in het voucher systeem niets wijzigen aan de zorg. In eerst instantie zal de bestaande zorg voor het toegekende budget worden verder gezet. Bij loonsverhogingen voor het personeel zullen echter ook de kosten worden verhoogd. Hoe het dan zit met het budget, waarmee mijn zoon dan niet meer toekomt, wordt nergens vermeld in de informatie van het VAPH.

  Wordt het budget dan aangepast?
  Moet er dan zorg worden geschrapt?
  We hebben er het raden naar.
  DUS OOK TEN DERDE MALE: AAN DE ZORG EN ONDERSTEUNING WIJZIGDE NIETS. DIE WERDEN ENKEL DUURDER.

Ik weet perfect dat ik voor mijn zoon ook niet voor het voucher-systeem zou kunnen kiezen en gaan onderhandelen over de te bieden zorg.
Maar in welke zwakke onderhandelingspositie zit je als ouder als je weet dat er opvang te kort is?

Wat moet je doen als je kind al zo een lange lijdensweg van verschillende voorzieningen achter de rug heeft en als je ziet dat hij bij ELKE VERANDERING in zijn leven, achteruit is gegaan en dat die achteruitgang onomkeerbaar was, elke keer?

Wat moet je doen als je je als ouder niet sterk genoeg voelt om de onderhandeling aan te gaan? Akkoord, er bestaan bijstandorganisaties maar die moeten ook betaald worden!

Begrijpt u de angst van vele ouders die bang zijn als ze te veel eisen stellen, dat ze de opvangplaats van hun kind kunnen verliezen?

Mijnheer de Minister, ik kan er inkomen dat het systeem van het “rugzakje” voordelen kan bieden aan lichamelijk gehandicapten die echt zelf kunnen kiezen, aan jongere ouders die samen iets op poten kunnen zetten…

Maar mijn dringende vraag aan u luidt: kan u mij en andere ouders die in dezelfde situatie verkeren, nu eens uitleggen welke voordelen u mijn zoon heeft bezorgd met al uw wijzigingen?

Ik zie er geen enkele!

Ik zie enkel meer werk voor de ouders en de voogden.

En meer onzekerheid en angst voor de toekomst.

En meer nodeloze personeelskosten voor de voorzieningen die beter aan zorg zouden worden besteed.

Met dank voor een spoedig en duidelijk antwoord.